Vanuit Het Graf(23)

Als ze al belangstelling had voor een nieuwe liefde, maakte het vreselijke geheim van haar vader dat ze moest bewaken, dat onmogelijk.

'Dit is inderdaad een leuk huisje,' merkte Holly op.

Caleb strekte zich lui uit op de bank en zette de televisie aan. 'Dank je.'

'Hoe ben je eraan gekomen?'

'Ik zag toevallig dat het te huur stond.'

'Dus huurde je het?' Ze knipte met haar vingers. 'Zomaar?'

'Zo ongeveer, ja.' Hij gebaarde naar een stoel naast de bank. 'Neem plaats, en laat me zien wat je hebt meegebracht.'

Ze verzette geen stap in de richting van de aangewezen stoel. 'Waarom heb je geen hotel genomen, als je niet bij je moeder of mij in huis wilde? Dat zouden de meeste mensen doen.'

'Wat doet dat er nou toe?' vroeg hij, terwijl hij bedacht wat hij wel en niet tegen haar kon zeggen. Zijzelf had al enkele malen de Sandpoint Strangler ter sprake gebracht en was bang dat de verdwijning van Susan daarmee samenhing. Hij wilde haar niet meer redenen voor tranen geven met zijn vermoeden dat hij hetzelfde vreesde. Althans niet tot hij meer had om mee te werken dan alleen zijn intuïtie en een paar gebeurtenissen die ook een toevallige samenloop van omstandigheden zouden kunnen zijn.

Hoofdschuddend keek ze om zich heen. 'Dit zou ik nooit verwacht hebben.'

Hij zapte een reclame voor antiroosshampoo weg. 'Maak er nu maar niet zo'n drukte over, Holly. Ik heb graag een eigen plaatsje zolang ik hier blijf.'

'Met het nadeel dat je elke week de huur moet betalen?'

'Laat dit huis nou toch,' zei hij geërgerd.

Met de handen op de heupen staarde ze hem aan. 'Waarom ben ik toch ooit verliefd op je geworden?'

Dezelfde vraag had Caleb zich op zijn beurt talloze keren gesteld, maar dan andersom. Ze had zo... verloren geschenen toen hij haar voor het eerst zag. Hij was toch altijd al een sukkelaar bij vrouwen die zijn hulp nodig hadden. Hij vond het prettig dat hij nodig was, hij hield ervan anderen te helpen en voor hen te zorgen. Ongelukkigerwijs had ze die zachte inborst van hem tot op de bodem uitgemolken. 'Hoe moet ik dat nu weten?'

'Ik zal jou nooit begrijpen, ook niet wat er tussen ons is gebeurd en...'

'Dat is het mooie van gescheiden zijn,' viel hij haar in de rede. 'We hoeven niet meer te analyseren wat er niet goed gaat tussen ons. Geen moeizame gesprekken meer tot diep in de nacht. Geen hinderlijke schuldgevoelens meer. Je bent vast minstens zo opgelucht als ik.'

'Maar we hielden van elkaar.'

Caleb wreef over zijn onderkaak. 'Alleen haatten we elkaar nog vaker.'

'Ik heb jou nooit gehaat,' zei ze.

'Allemachtig, Holly, hou daar nou toch eens mee op.' Hij slaakte een diepe zucht. 'We konden nooit meer dan twee dagen achtereen bij elkaar zijn zonder ruzie te maken. Nou, heb je iets over Susan, of niet?'

Het duurde even voordat ze haar zelfbeheersing hervond, maar voor de verandering lukte het deze keer.

Caleb ontspande zich. Hij legde de afstandsbediening op de armleuning van de bank om een biertje uit de koelkast te halen. 'Nou?' vroeg hij toen hij het flesje had opengetrokken en in één teug bijna de helft had opgedronken.

Eindelijk ging ze zitten. Ze liet haar blik afdwalen naar de beelden op de televisie, waarschijnlijk omdat ze dan niet naar hem hoefde te kijken. 'Ik weet niet of we er veel aan zullen hebben, maar een vrouw, Jennifer Allred, heeft Susan nog gezien op de dag nadat zij en ik bij de manicure zijn geweest.'

'Waar?' Hij bleef in de keuken staan, leunend met zijn heup tegen het aanrecht, genietend van de smaak van zijn bier, die de spanning van zoëven nog verder deed wegebben.

'Bij een vegetarische pizzeria in de buurt van de universiteit.'

'Weet ze zeker dat het Susan was?'

Holly maakte haar tasje open en haalde er een foto uit. 'Ik kreeg deze van haar.'

Verbaasd zette Caleb zijn bier op het aanrecht en ging naar Holly toe om de foto goed te kunnen bekijken. 'Hoe kon ze je die geven?' vroeg hij. 'Ik dacht dat je zei dat ze had gebeld?'

'Dat heeft ze ook gedaan, maar toen vroeg ze me naar haar op de campus te komen omdat ze bewijsmateriaal voor me had.'

'Ben je daar zomaar naartoe gegaan? Je wilt toch niet zeggen dat je in je eentje bent gegaan, Holly?'

'Wat had ik anders moeten doen? Iemand uit bed sleuren om mee te gaan? Jij nam niet op, weet je nog?'

Nee, hij was buiten geweest om bij Madisons huis rond te sluipen zodat hij kon zien wie er bij haar op bezoek was. Niet bepaald de gelegenheid waarbij je een mobieltje bij je wou hebben. 'Op die campus, en in de directe omgeving ervan, zijn twaalf vrouwen - als je Susan meetelt - gegrepen! Hoe haalde je het in je hoofd om daar zo laat nog naartoe te gaan?'

'Doe nou maar niet net alsof je bezorgd bent om mijn welzijn,' zei ze. Ze kwam voor hem staan. 'Als je iets om me gaf, zou je me nooit hebben laten gaan.'

'Verdomd, Holly, zaag er niet zo over door! Ik heb mijn best gedaan voor jou. Ik ben zelfs twee keer met je getrouwd, weet je nog? We passen gewoon niet bij elkaar. Ik weet niet hoeveel bewijs je daar nog meer van nodig hebt!' Hij had niet willen schreeuwen, maar ze slaagde er altijd weer in om zijn zelfbeheersing te doen bezwijken, die voor iedere andere situatie of relatie ruimschoots toereikend was.