Vanuit Het Graf(14)

Die middag parkeerde Caleb zijn huurauto, een zilver-zwarte Mustang Convertible, voor Old Beachview Road nummer 433. Het kleine huis was het adres van Madison Lieberman dat inspecteur Gibbons hem had gegeven. Hij boog zich opzij om door het passagiersraampje naar het huis te kunnen kijken.

Het was klein maar aardig, in de stijl van de huisjes in Langley, de dichtstbijzijnde stad, die zich liet voorstaan op de hoogste dichtheid van bed-and-breakfasts, landelijke herbergen en gastencottages van de hele staat.

Een boogvormige entree, halverwege het tuinpad, werd overwoekerd door een rode klimroos, die een gedeelte van de ramen aan de voorzijde aan het oog onttrok. Hij zag nergens activiteit, en er stonden geen auto's op de oprit. Grote kans dat Madison niet thuis was.

Door de grauwe mist die over het eiland hing, leek het later dan halverwege de middag. Een blik op de digitale klok op het dashboard leerde dat het net drie uur was geweest, de tijd waarop de scholen uitkwamen. Hij vroeg zich af of hij moest wachten.

Ten tijde van het onderzoek naar haar vader werkte Madison als makelaar. Ze woonde in de buurt van het landgoed van Bill Gates op Mercer Island. Inspecteur Gibbons had hem vanmorgen echter meegedeeld dat zij en haar man uit elkaar waren en dat Danny Lieberman haar had afgekocht. Nu bezat ze zelf een bescheiden makelaarskantoor, een paar kilometer hiervandaan, in Clinton.

Caleb parkeerde bij een groepje pijnbomen, stapte uit en keek om zich heen. Madison Lieberman had hij nog niet eerder in eigen persoon benaderd. Toentertijd was hij nog te onervaren geweest en had hij geen taken gekregen die hem direct met haar in contact konden brengen. Sinds zijn vertrek bij de politie had hij wel nieuwe opnames van Madison gezien, waarop ze echter steevast haar gezicht resoluut wegdraaide van de camera. Ook had hij veel krantenberichten gelezen waarin ze haar vader halsstarrig verdedigde. Daarom koesterde hij nu geen enkele illusie omtrent haar vrijwillige medewerking.

Onder zijn pseudoniem had hij haar, en Danny, in de loop der jaren een aantal brieven gestuurd. Danny had een paar ervan beantwoord, maar het was al snel duidelijk dat hij niet de antwoorden kon verschaffen die Caleb nodig had. Madison had uiteindelijk gereageerd met de dreiging van een dwangbevel als hij ook maar probeerde haar te spreken te krijgen.

Hij kon alleen maar hopen dat ze niet meer zo heftig reageerde nu haar vader dood was.

Met zijn hand om de sleutels in zijn zak, wandelde hij het pad op. De tuin werd redelijk onderhouden maar had ooit een vlijtiger hand gekend, zag hij. In de secuur bijgehouden kruidentuin aan de rechterkant zag hij een paar voederplaatsen voor kolibries en een vogelbadje, maar alle bomen en struiken in de rest van de tuin moesten nodig gesnoeid worden, en het gras was iets te lang. Als alleenstaande moeder met een eigen bedrijf had Madison waarschijnlijk geen geld of tijd om alles goed te onderhouden. Geld was ongetwijfeld de reden voor het bordje 'TE HUUR' dat Caleb bij de kleine cottage naast het huis zag staan.

Te huur... Hij aarzelde even voor de boog, volgde toen het pad naar links, naar de voormalige garage. Die was aardig opgeknapt. Door een raampje met spijlen, een kopie van die van het grotere huis, zag hij een eenkamerappartement, compleet met woongedeelte, keukentje, slaapkamer en een kleine badgelegenheid. Voor de televisie in de grote woonkamer stond een bruine rieten divan met gigantische, geel-met-blauwe kussens. De kamer had een houten vloer met veel kleedjes erop. Naast een tijdschriftenmand stond een stoel die paste bij de divan en de gordijnen. Het keukentje in de hoek had witte kastjes en een ronde, houten tafel met placemats in dezelfde kleuren blauw en geel als de divan en de gordijnen.

Door twee openstaande deuren kon hij maar een klein stukje van de slaapkamer en de badkamer zien. Wel zag hij het ledikant met vier stijlen, een donzig dekbed en nog meer kussens. Ditmaal rood, wit en blauw. De badkamer had een ouderwetse wastafel met koperen kranen.

Hij vond het wel mooi. Het ademde net zo'n charmante plattelandssfeer als zijn moeder hem had leren waarderen.

Hij keerde terug en liep over een smal paadje door de kruidentuin naar het grote huis, waar hij eenzelfde inrichting zag. Madisons huis was niet zo licht als de garage, en ook niet zo nieuw natuurlijk, maar het straalde een warme knusheid uit.

Het geluid van een auto deed Caleb weg stappen van het raam en de oprit, rechts van het huis, op lopen.

Een kleine vrouw die hij herkende als Madison Lieberman, sprong uit een Toyota Camry zodra de motor afgeslagen was. 'O, nee toch! Ik had nooit gedacht dat u hier eerder zou zijn dan ik,' riep ze uit, blozend door de haast. Een mager, stroblond meisje stapte langzamer uit, een oud knuffelkonijn in haar armen. 'De veerboot was zeker snel, vandaag.'

Caleb was niet met de veerboot gekomen. Hij was via het zuiden gereden, over de Deception Pass vanaf Fidalgo Island, maar dat vertelde hij niet. Hij genoot van de hartelijke ontvangst. Vooral omdat die zo heel anders was dan het 'scheer je weg van mijn terrein' dat hij hoogstwaarschijnlijk te horen zou krijgen wanneer hij zich voorstelde als de misdaadschrijver die al een paar keer contact met haar opgenomen had.