Troost en Geluk(63)

'Dat zei zij ook al. Hoe anders dan?'

'Hannah dweilde geen cafés af en deed niet wat jij zegt dat dit kind doet. Ze lijkt me heel erg gemeen.'

'Ja, ze was... vreselijk en schunnig. Niet zoals ze eruitzag, maar wel toen ze haar mond opendeed.'

'En toch geloofde je dat hij iets met haar had gehad?'

'Ja. Nee. Maar hij liep weg. Hij... keek zo bang.'

'Daar had hij alle reden voor, dunkt me. Hoe dan ook, je hebt hem toen gedumpt?'

'Nee, hij mij. Ik ben die avond nog gekomen, maar hij was er niet. En sindsdien heb ik hem niet meer gezien.'

'Vind je hem aardig?'

'Ja. Ja, ik geloof van wel.'

'Zou je het erg vinden als het waar zou zijn?'

'Nee, achteraf bekeken niet. Mannen zien die dingen anders dan wij. Neem pa nou. Hij heeft ons opgevoed met verschillende soorten liefde. Hij houdt niet van Hannah, toch zijn we kinderen van haar. Dat is toch niet te volgen, hè?'

'Nee, dat is niet te volgen.'

Zwijgend begonnen ze aan de afdaling. Na een tijdje vroeg hij: 'Wat deed je daar zo lang?'

'O, we raakten aan de praat. Je weet dat ik haar echt aardig vind. In het begin vond ik haar stijf, maar dat is ze niet. Ze is eerder heel erg ongelukkig.'

'Heeft ze dat gezegd?'

'Nee, natuurlijk niet. Maar dat hoeft ze niet eens te zeggen. Je ziet het in haar ogen. Ze lijken vreselijk op elkaar, Peter en zij... ze zijn allebei heel verkrampt. Hij heeft het altijd over haar, tenminste in het begin. Het begon me zelfs een beetje te vervelen. Maar geen woord over zijn vader. Ik denk dat hij hem niet kan luchten of zien.'

'Wat wil ze dat jij nu doet?'

'Dat heeft ze niet gezegd. Ze wilde gewoon dat ik de waarheid wist.'

'En nu je het weet?'

'De bal ligt nu bij hem. Ik ga echt niet achter hem aan hollen, Vin.'

Omdat hij bleef zwijgen, zei ze: 'Jij zou toch ook niet willen dat ik dat deed?' Hij antwoordde: 'Het enige wat ik wil is dat jij het geluk vindt, of je er nu achteraan moet hollen of niet. Maar laat het niet voorbijgaan. Wacht niet te lang, wacht niet tot je geld hebt, of op iets anders. Trouw jong. Dat houdt misschien wel geen stand, maar uiteindelijk is het de minste van twee kwaden.'

'O, Vin.' Ze legde haar hoofd tegen zijn arm en zei nog eens: 'O, Vin.'





4


'Ik weet zeker dat het vanavond nog gaat sneeuwen,' zei Hannah, die krachtig het fornuis stond te bewerken met zwartsel.

'Nee, het is niet koud genoeg,' vond Florence. Ze roerde verwarmde suiker en gist door elkaar in een kom, om het mengsel daarna over te kunnen gieten in een kuiltje in het meel in de grote aarden schaal.

'Het is al weer drie weken geleden dat het voor het laatst sneeuwde,' zei Hannah, 'en de wegen zijn nu al veertien dagen zo schoon als een nieuwe speld. Je zou denken dat ze toch een keer had kunnen komen, vind je ook niet?'

'Misschien heeft ze het te druk met hun nieuwe bungalow.'

'Ay, ze heeft genoeg tijd gehad om alles twee keer tiptop in orde te maken. Ze had gezegd dat ze met de kerst zou komen. En dat ze niets van zich heeft laten horen, alleen zo'n stom kaartje... Daar staan de kinderen nu met al die cadeautjes voor haar.'

'Ze zal er heus wel een goede reden voor hebben,' zei Florence, met haar handen diep in het meel.

'Ja, en ik wil wedden dat hij die reden is. Als onze Kathy nu maar met Peter bevriend was gebleven, dan waren we er alles over te weten gekomen, maar de laatste tijd krijg je geen woord meer uit haar. Je hebt helemaal niets meer aan haar, geen sensatie, geen leuke verhalen. En dat nu ze net in dat grote ziekenhuis werkt. Maar weet je nog dat Moira vertelde dat die Stapleton gewoon doorliep toen hij Kathy samen met Vin over de heuvel zag aankomen. Dat was toen Vin naaide schapen ging kijken, weet je nog, omdat Sean dacht dat ze hoefrot hadden, maar toen bleek dat er eentje gewoon kreupel was.'

'Ja. Ja, dat weet ik nog.' Florence klonk een tikje ongeduldig.

'Nou, dat was gewoon een toevallige ontmoeting, toch? Het kan bijna niet anders.'

'Natuurlijk, Hannah. Natuurlijk was het maar een toevallige ontmoeting. Daar hebben we het al eerder over gehad.'

'Ja, dat weet ik. Maar ik vraag me toch af waarom hij zo ineens doorliep - Stapleton, bedoel ik - omdat hij al een half uur had staan wachten.

Evenzogoed,' vervolgde Hannah, van onderwerp veranderend, 'zelfs al ben ik ergens best wel een beetje ongerust, toch vind ik het vooral spannend, als je begrijpt wat ik bedoel. Het maakt dat ik zin krijg mijn rokken op te hijsen en een dansje te doen.'

Florence stopte met het kneden van het deeg, leunde op haar gebalde vuisten voorover en schudde van een geluidloze lachbui. Hannah keek haar schuin aan en barstte ook in lachen uit. Florence hikte: 'O, Hannah, je bent onverbeterlijk.'

'En wat wil dat zeggen?' vroeg Hannah, die haar mond afveegde met de rug van haar met zwartsel besmeurde hand.

'O, gewoon dat je me er eentje bent.'

'O, is dat zo? Maar weet je, Florence?' Hannah ging naar de gootsteen om haar handen te wassen en haar stem werd ernstig: 'Toch ben ik meestal het meest bezorgd om Vin. Hij loopt op eieren, en dat is helemaal niets voor hem.'