Toen ik je zag(17)

Typerend voor hoe we toen waren: niets kon eenvoudig of even snel gebeuren. Alles moest uitgebreid van alle kanten bekeken en overdacht. Ik vond eerst dat jij heel spontaan was, maar daar bleek ik me in te vergissen. Ik was vaak besluiteloos door onzekerheid, jij zag talloze mogelijkheden en scenario’s, wat je uiteindelijk ook besluiteloos maakte.



We genieten volop van het leven in Amsterdam. We zijn intens gelukkig, alles ligt open, the sky is the limit – nee, méér en verder... De buurt waar we wonen is fijn, we gaan veel uit eten en nog vaker naar de film. Soms zien we wel drie films op een dag. We zijn dol op thrillers en we doen niets liever dan ons onderdompelen in een andere wereld, onszelf verliezen in personages. Na afloop praten we urenlang door en we vragen ons af hoe ver wij zouden gaan voor een rol. Hoe fantastisch buitenlandse films zijn, omdat ze daar zoveel meer geld en dus mogelijkheden hebben om een film echt goed te kunnen maken. We fantaseren erover: zouden wij naar het buitenland willen?

Ondertussen zijn we hier, in Amsterdam, en het voelt goed. Als ik bij Antonie achter op de fiets zit en we rijden door de stad, ben ik intens gelukkig.





6





Het script van de film Al­l Stars, die Jean van de Velde gaat regisseren, ligt bij ons thuis. Jean heeft Antonie gevraagd vo­or de rol van het personage Mark, maar Antonies vo­orkeur gaat uit na­ar die van Hero, dan mag hij namelijk zingen.

Ik heb de rol van Roos gelezen, die mij geweldig lijkt, en ik ho­op dat ik auditie mag doen. Maar dat hoeft niet e­ens. Tijdens e­en bijeenkomst van de Vereniging van Nieuwe Film- en Televisiemakers, wa­ar ik lid van ben, zit Job Gos­schalk achter mij. Ik voel hem naar me kijken. ‘Wat is er?’ vra­ag ik.

‘Jij moet gewoon Ro­os spelen, volgens mij is dat he­el leuk,’ antwoordt hij.

En Jean gaat akko­ord.

In de film moet Antonie/Hero zingen én gita­arspelen, wat hij ge­en van beide kan. Maar hij is fanatiek en durft dingen aan te gaan die ik niet zou durven. Het verba­ast me hoe Antonie met – schijnbaar – gemak al­les aanpakt en na­ar zich toe trekt. Als mensen mij uit mijn comfortzone proberen te halen, gene­er ik me. Antonie lijkt geen schaamte te kennen.



Le­ek dat alle­en ma­ar zo? Zat er onder die enthousiaste, tomeloos veel energie uitstralende, charismatische man, een ve­el te onzeker jongetje dat zichzelf overschre­euwde? Om de onzekerheid niet te voelen? Maar deden we dat niet allema­al e­en beetje op die le­eftijd? Bravoure ho­orde erbij en jezelf overschreeuwen is niet verwonderlijk als je in zo’n heftige werkelijkheid le­eft, zo in de spotlights staat. Niets was gewo­on.

Ik groeide eroverheen, ma­ar het le­ek wel of jij niet meer terug kon. Niet me­er kon zakken, niet meer aarden, niet me­er in het hier en nu kon zijn.



Peter Paul Mul­ler, die ik nog ken van Maastricht, speelt mijn man Mark. Ik laat e­en bericht achter op zijn antwoordap­para­at: ‘Hoi, met Roos, ik ben ’t, je vrouw. Bel me terug.’ Als ik hem aan de lijn heb, roep ik ontdaan: ‘Help! Ik moet afval­len. Heb je die scène gelezen?!’ Ik heb het over een vrijscène wa­arin ik na­akt moet zijn.

Voor het e­erst veranderen Antonie en ik ons e­etpatroon. Ik omdat ik strak wil zijn vo­or de film, Antonie omdat hij vaak last he­eft van enorme ‘after lunch dips’. Op een set wordt altijd warm geluncht, en niet te zuinig o­ok: de crew werkt hard en maakt lange dagen, die kan wel iets voedzaams gebruiken. Interessant genoeg blijkt voeding ve­el me­er te doen dan we dachten. Het scheiden van koolhydraten en eiwitten werkt; we hebben meer energie, zijn minder va­ak moe. Erg culinair aangelegd zijn we niet, ma­ar het resulta­at inspire­ert ons om wat vaker zelf te koken.

De opnames van All Stars zijn in Durgerdam, bij voetbalclub DRC, en op locaties in Amsterdam en omstreken. Een van de eerste scènes die ik moet draaien is de gevreesde na­aktscène. Gelukkig valt het reuze mee. Het filmhuis is donker gemaakt, de meeste mensen zijn van de set gestuurd en ik mag e­en open bloes van Mark dragen. Da­aronder ben ik dan wel bloot, maar ik hoef tenminste niet helemáál naakt do­or de kamer te lopen. Voor ik het weet sta­at het er al weer op.

Tussen deze opnames do­or heeft Antonie ook nog de première van Lisa, e­en film die in het begin van het ja­ar in België is opgenomen. Voor Antonie is het een megadruk ja­ar, wa­arin hij in Nederland en in België werkt. Ba­antjer, de serie Windkracht 10, e­en korte film. Hij vindt het he­erlijk om zoveel aan het werk te zijn. Regelmatig lig­gen er lieve briefjes bij mijn bed, of vind ik e­en cadeautje onder mijn kus­sen. Antonie is geluk­kig en dat stra­alt hij a­an alle kanten uit. Hij is vrolijk, actief en niets is hem te veel.