Tess Gerritsen(28)

‘Een leerlingbegeleider is over het algemeen geen psycholoog.’

‘Dat is waar.’ Dr. Welliver keek de tafel rond. ‘We zijn er trots op dat we in dit opzicht uniek zijn.’

‘Uniek omdat u zich hebt gespecialiseerd in getraumatiseerde kinderen.’ Ze keek op haar beurt de tafel rond. ‘Sterker nog: u gaat naar dergelijke kinderen op zoek.’

‘Maura,’ zei Sansone, ‘het is de Raad voor de Kinderbescherming die vanuit het hele land kinderen naar ons toe stuurt, omdat wij iets te bieden hebben wat ze op andere scholen niet krijgen. Een gevoel van veiligheid. Een gevoel van orde en regelmaat.’

‘En een bepaalde doelgerichtheid? Is dat wat jullie deze kinderen bijbrengen?’ Ze keek de tafel rond. Zes paar ogen staarden haar aan. ‘U bent toch allemaal lid van de Mefisto Club?’

‘We dwalen van ons onderwerp af,’ zei dr. Welliver. ‘Laat me even toelichten wat we hier op Evensong doen.’

‘Ik héb het over Evensong. U gebruikt de school om soldaten te recruteren voor de paranoïde doelstelling van uw organisatie.’

‘Paranoïde?’ Dr. Welliver lachte verrast. ‘Dat is een term die ik op geen van de mensen in deze kamer van toepassing acht.’

‘De Mefisto Club gelooft in het kwaad. U gelooft dat het mensdom erdoor bedreigd wordt en dat het uw taak is het te verdedigen.’

‘Denkt u werkelijk dat we hier kinderen opleiden tot demonenjagers?’ Welliver schudde geamuseerd haar hoofd. ‘Geloof me, ons werk heeft niets bovennatuurlijks. We helpen kinderen zich te herstellen van geweldplegingen en tragedies. We bieden hun een gestructureerd bestaan, veiligheid en uitmuntend onderwijs. We maken hen gereed voor een universitaire studie of welk doel ze ook willen nastreven. U bent gisteren in meneer Pasquantonio’s klas geweest. U hebt zelf kunnen zien hoe geïnteresseerd de leerlingen zijn, zelfs in botanie.’

‘Hij liet hun giftige planten zien.’

‘En daarom vonden ze de les zo interessant,’ zei Pasquantonio.

‘Omdat het in feite over moordwerktuigen ging? Om planten die je kunt gebruiken om mensen te doden?’

‘Zo interpreteert u het. Je kunt het ook een lesje in veiligheid noemen. Het leren herkennen en mijden van dingen waar je aan dood kunt gaan.’

‘Wat onderwijst u hier nog meer? Ballistiek? Spatpatronen van slagaderlijk bloed?’

Pasquantonio haalde zijn schouders op. ‘Dergelijke onderwerpen zouden niet misplaatst zijn. Wat hebt u erop tegen?’

‘Dat u deze kinderen gebruikt voor uw eigen doeleinden.’

‘Tegen geweldpleging? Tegen de gewelddaden die mensen elkaar aandoen?’ Pasquantonio snoof. ‘U doet alsof we hen opleiden tot drugshandelaars of gangsters.’

‘We helpen de kinderen te helen, dr. Isles,’ zei Lily. ‘We weten hoe het is om het slachtoffer van een gewelddadig misdrijf te zijn. We helpen hen hun verdriet om te zetten in iets positiefs. Precies zoals wij dat zelf geleerd hebben.’

We weten hoe het is om het slachtoffer van een gewelddadig misdrijf te zijn. Lily Saul wist dat in elk geval; haar hele familie was uitgemoord. Ook Sansone had zijn vader op een gewelddadige manier verloren.

Maura liet haar blik langs de zes gezichten gaan en opeens viel het kwartje. ‘U hebt allemaal iemand verloren,’ zei ze zachtjes.

Baum knikte bedroefd. ‘Mijn vrouw,’ zei hij. ‘Een gewapende overval in Berlijn.’

‘Mijn zus,’ zei mevrouw Duplessis. ‘Verkracht en gewurgd in Detroit.’

‘Mijn man,’ zei dr. Welliver met gebogen hoofd. ‘Ontvoerd en vermoord in Buenos Aires.’

Maura keek naar Pasquantonio, die zwijgend naar het tafelblad staarde. Hij gaf geen uitleg; het was niet nodig. Het antwoord stond op zijn gezicht te lezen. Maura dacht aan haar eigen tweelingzus, die een paar jaar geleden was vermoord en dacht: Ik hoor thuis in deze groep. Ik rouw ook om iemand die om het leven is gebracht.

‘Wij begrijpen deze kinderen,’ zei dr. Welliver. ‘Daarom is Evensong voor hen de beste school. Misschien de enige school. Omdat wij en zij één zijn. We zijn één grote familie.’

‘Maar nog altijd een familie van slachtoffers.’

‘Nee. Wij zijn degenen die het overleefd hebben.’

‘Oké,’ zei Maura, ‘maar de leerlingen zijn minderjarig. Ze hebben niets te kiezen en kunnen niet weigeren.’

‘Wat zouden ze moeten weigeren?’ vroeg dr. Welliver.

‘Ingelijfd te worden in uw leger. Want zo ziet u zichzelf. Een leger van rechtschapenen. U brengt de aangeslagenen bijeen en vormt hen om tot strijders.’

‘We koesteren de kinderen. We bieden hun de mogelijkheid van hun tragedie te herstellen.’