Tachtig dagen rood(169)

‘En dan nu onze eerste speciale gasten…’

De menigte joelde.

Maar tot Dominiks verrassing was het niet Summer die aan de beurt was om op te treden.

Vanaf de zijkant van het podium kwamen drie blazers op, met hun instrumenten in de lucht. Twee mannen en een vrouw. Ze installeerden zich achteraan op het podium, naast de drums van Ella. Op een teken van haar op een voetcimbaal brachten ze hun glanzende instrumenten aan hun mond en samen met de rest van de groep speelden ze een funky bluesriff. Samen met deze nieuwe kopersectie klonk de groep tien keer zo krachtig – luid, swingend, de muziek wikkelde zich als een wolk om het torenhoge auditorium van de Parijse club –, met elke noot werd het enthousiasme verder aangewakkerd. Het effect van de transformatie was betoverend, dat moest Dominik hun nageven. Hoe zou Summer zich staande houden in zo’n waterval van geluid en emotie, met alleen een breekbare viool? Chris schreeuwde nu letterlijk in zijn microfoon om nog boven het loeiende geluid van de uitgebreide band uit te komen, zijn songtekst was niet langer verstaanbaar.

Tussen haar drumstel zweette Ella als een otter, haar achtergrondzang was nauwelijks meer te horen, met haar armen sloeg ze een wilde, uitzinnige roffel, terwijl Ted bewegingloos aan de rechterkant stond, een rustpunt in alle beroering, een ankerpunt; met zijn duim ging hij de snaren van zijn bas met metronomische precisie te lijf.

De hele hal schudde op zijn grondvesten.

Toen het nummer tot een hoogtepunt kwam met een laatste uithaal, hielden de koperblazers hun laatste noten aan totdat ze geen adem meer hadden. Dominik zag een grote grijns van voldoening op het gezicht van Chris, toen die zich realiseerde dat het publiek uit zijn hand at.

Vanuit zijn waarnemingspost op het balkon kon Dominik een groepje toeschouwers zien staan in de coulissen, die stonden mee te klappen en te kijken naar de groep; roadies, vrienden, gasten. Er was geen teken van Summer, maar hij dacht een glimp op te vangen van Viggo Franck in zijn gebruikelijke strakke broek en zijn bestudeerd artistieke halfontklede staat.

Er was even een pauze tussen twee nummers, zodat zowel het publiek als de muzikanten op het podium even op adem konden komen. Chris en Ella namen even een slokje water en veegden zich met een handdoek droog, terwijl Ted zijn gebruikelijke, onbeweeglijke zelf bleef.

Toen schakelde Chris weer over op zijn originele Gibson en hij startte een verfijnde riff terwijl de lichten dimden.

Vanuit de tegenovergelegen coulissen wandelde Summer het podium op.

Ze was volledig in het wit gekleed, door een enkele volgspot belicht, in een losvallende jurk die tot aan haar enkels kwam. Haar viool had een delicate tint van een roodachtig oranje, die bijna rijmde met de duizenden krullen in haar haar. Ze droeg glanzende, zware zwarte laarzen, een opzettelijk contrast met het tere van de jurk.

Er ging een zucht door het publiek toen ze haar microfoonkabel inplugde in een van de gigantische Marshall-versterkers die overal op het podium stonden. Haar hand met de strijkstok rees langzaam omhoog en bleef rusten op de viool, waarna de eerste hartverscheurend pure toon klonk, een echo van de klank van Chris’ gitaar.

Het duurde even voordat de rest van de band inviel, de zoetgevooisde melodie ontvouwde zich eerst alleen op viool en gitaar, hoewel Chris nog steeds in schaduwen was gehuld en er een enkele volgspot op Summer gericht stond, waardoor haar tengere figuur het immense, donkere podium volledig in beslag nam.

Dominik voelde hoe zijn hart een sprongetje maakte. Het was alsof ze, opnieuw, alleen voor hém speelde.

Onder de witte jurk wist hij de onvergetelijke vormen van haar lichaam. Dat was een beeld dat in het diepste niveau van zijn brein gegrift stond.

Met zijn ogen vastgenageld aan Summer gaf hij zich over aan de muziek en het schouwspel van haar bewegingen op het podium terwijl ze speelde. Ze streelde en temde de nieuwe elektrische viool, haar geluid rees uit boven de rest van de band, om vervolgens met onnavolgbare precisie samen te smelten, voordat ze er weer vandoor ging in een van haar vurige solo’s. Veel te snel kwam het nummer tot een einde en het podium baadde in allerlei kleuren licht.

Chris knikte naar haar en ze zetten een volgend nummer in, waarvan Dominik zich nu vaag herinnerde dat hij het eerder had gehoord, uit de krochten van het Brighton Centre, toen ze daar hadden gerepeteerd. Naarmate de melodie sneller en sneller werd, maakte Summer kleine danspasjes terwijl ze speelde. Haar witte jurk zweefde om haar heen bij elke beweging. Dominik herinnerde zich hoe ze had gedanst op dat podium in New Orleans na Nieuwjaar, toen ze nog samen waren. Dat leek nu een eeuwigheid geleden. Hij sloot zijn ogen en sleurde de beelden uit die tijd uit zijn geheugen naar boven.

Er werd op zijn schouder getikt.

‘Hallo.’ Een sterk buitenlands accent. Een vrouw.