Spoor(97)

‘Je kunt het ze niet kwalijk nemen,’ zegt Rajkumar.

‘Zo is het genoeg,’ zegt Quinn door de radio tegen de technici. ‘Wegwezen daar.’

Rajkumar staat moeizaam op. ‘Nou, dat was dan het eind van Operatie Microfoon... Weet je, ik heb dit nog nooit meegemaakt.’

‘Dit soort beveiliging?’

‘Dat ook. Maar zoveel pech achter elkaar heb ik nog nooit meegemaakt. Dat er zoveel misgaat. Het goede nieuws is dat het niet zo kan blijven, vroeg of laat moet het omslaan.’



Tijdens het avondje bij Arthur Murray, die vrijdag, ziet Milla Strachan Lukas Becker over de dansvloer aan komen lopen.

Ze zit aan een tafeltje met andere cursisten, jong en oud, te wachten tot de muziek begint en te praten over gewone dingen als ‘Waar kom je vandaan?’ en ‘Hoe lang dans je al?’ De lichten zijn gedempt, alleen de dansvloer is felverlicht, en ze ziet vanuit haar ooghoek de beweging, zodat ze opkijkt en hem ziet.

Haar eerste instinctieve impuls is naar hem te zwaaien, omdat ze hem kent. Dan weet ze weer wie het is, heeft ze hem geplaatst, en haar hart slaat een slag over.

De muziek begint. Een foxtrot.

‘Mag ik deze dans, juffrouw Strachan?’ De stem van haar leraar, meneer Soderstrom, naast haar. Ze blijft even verbluft zitten, maar staat dan op.



De ‘bushalte’ is bedoeld om de cursisten van de Arthur Murray-studio met veel verschillende partners te laten dansen. De vrouwen staan in een rij, de mannen komen langs, nemen de voorste vrouw mee voor een ronde, en komen dan terug voor de volgende.

Milla is zich intens bewust van Becker. Zich bewust van zijn aanwezigheid, zijn dansvaardigheid, zijn galanterie. En van alles wat ze van hem weet. Ze probeert niet naar hem te kijken.

De timing van de eerste bushalte valt toevallig zo dat hij niet met haar danst. Twintig minuten later, halverwege de tweede bushalte, staat ze voor in de rij. Hij komt naar haar toe, met die fotoglimlach op zijn gezicht en een dun zweetlaagje onder de lijn van zijn borstelhaar, maakt een kleine buiging en dan dansen ze. ‘Ik heet Lukas,’ zegt hij.

‘Milla,’ zegt ze, maar het komt er te zacht uit, ze is verlamd van de zenuwen en struikelt over haar voeten.

‘Millie?’ Hij is een kop groter dan zij en kijkt op haar neer.

‘Milla.’

‘Milla,’ herhaalt hij, alsof hij het wil onthouden.

Ze ruikt hem. Ze beseft dat ze niet goed danst. ‘Ik ben het nog aan het leren,’ zegt ze verontschuldigend en beschaamd.

‘Ik ook.’

Dat is hun hele eerste gesprek.



‘En nu een Amerikaanse linedance,’ zegt de omroeper.

Die heeft Milla nog niet geleerd. Ze blijft zitten. De muziek begint te spelen. Cotton-Eyed Joe, countrymuziek. Ze ziet dat Lukas Becker in een van de rijen gaat staan met zijn rug naar haar toe.

Ze kijkt naar hem, ziet dat hij aanvankelijk nog een beetje stroef is en een paar fouten maakt. Maar dan is het alsof hij het zich langzaam weer herinnert, en hij danst met steeds meer overgave, met genot, en uiteindelijk zorgeloos en bijna uitbundig.

Ze herinnert zich zijn geur.

Tegen het eind van de linedance vangt hij haar blik en glimlacht naar haar. Ze kijkt snel opzij.





57


Fotokopie: dagboek van Milla Strachan

Datum van aantekening: 2 oktober 2009

Moet ik dit rapporteren? Wat zeg ik tegen mevrouw Killian? U gelooft nooit wie er vrijdagavond tijdens het dansavondje kwam aan walsen?

En dan? Sturen ze dan mensen om met de Arthur Murray-studio te gaan praten, zoals ze destijds met Christo gingen praten? Dank je feestelijk. Tien tegen een dat ik hem nooit van mijn leven meer zie.

(3 oktober 2009. Zaterdag.)



In Crazy Mamma’s Pizzeria en Restaurant in Walvisbaai is het een vrolijke drukte op zaterdagavond, vol en luidruchtig.

Reinhard Rohn gaat naar binnen en ziet de vrouw zitten, aan de lange bar achter in de eetzaal. Er is geen stoel naast haar vrij, zodat hij eerst een plek zoekt aan een tafeltje.

Hij bestelt alvast een biertje en een pizza en houdt haar voorzichtig in de gaten. Ze ziet er niet beter uit dan op de foto, eind veertig, beetje overgewicht, kapsel dat haar niet staat. Maar ze is alleen.

Later komt er een stoel naast haar vrij. Hij staat op, neemt zijn tweede biertje en de half opgegeten pizza mee.

‘Mag ik hier komen zitten?’ vraagt hij haar.

‘Ga je gang.’ Ogen die hem opnemen, automatisch, zonder veel belangstelling. Ze is klaar met eten en drinkt iets met cola erin.

Hij gaat zitten en eet verder.

Zij kijkt de andere kant op.

‘Lekkere pizza,’ zegt hij.

Ze merkt niet meteen dat hij het tegen haar heeft. ‘O... Ja.’

‘Ik eet meestal pizza bij La Dolce Vita, in Windhoek, in het Kaiserkrone-centrum.’

Ze schudt haar hoofd om te zeggen dat ze dat niet kent en bekijkt hem met meer interesse.