Spoor(92)

‘Een stel kerels kwamen gewoon binnen en begonnen ze te slaan...’

‘Ze?’

‘Tjaart en Langes en Raynier, ze waren op de Harleys, en toen waren ze in Jacobsdal gestopt om iets te drinken, en toen kwamen die gekken het café in en vielen ze aan.’

Dus daarom moest Barend in de vakantie naar zijn oma. Zodat Christo en zijn vrienden een Harley-tochtje konden maken. Hij komt nog steeds zijn vaderlijke plichten niet na, hij zet zichzelf altijd op de eerste plaats. Maar ze zal zich nu moeten inhouden, haar zoon heeft haar nodig.

‘Weet oma het al?’

‘Nee.’

‘Ik bel het ziekenhuis om te horen hoe ernstig het is en dan bel ik terug.’

‘Waarom bel je pa niet gewoon?’

‘Een dokter zal... Ik wil de mening van een deskundige horen.’

Pas als ze heeft opgehangen, beseft ze dat Barends vraag betekent dat hij nog steeds hoop heeft, en dat hij in de aanval een kans ziet om haar en Christo weer bij elkaar te brengen.



Een halfuur later belt ze Barend terug. ‘Ik heb met de afdelingszuster gepraat. Ze zegt dat ze geen van allen ernstig gewond zijn, ze worden morgen allemaal ontslagen.’

‘Hoe moet pa thuiskomen, ma? Hij kan geen motorrijden met gebroken ribben. Kunnen we hem niet gaan halen?’

‘Er zijn geregelde vluchten tussen Kimberley en Kaapstad, Barend.’

‘Hoe kun je zo gevoelloos zijn, ma?’



Rajkumar kan niet goed met conflicten omgaan. Daarom is de vergadering des te pijnlijker voor hem, de zware atmosfeer, de in het oog lopende onmin tussen de directrice en Masilo. Een bijkomende factor is dat hij weet dat hij niet geprezen zal worden, ondanks het goede werk van afgelopen nacht.

Masilo is koppig. Hij blijft de hele vergadering staan. Dat is een vorm van protest, denkt Raj, een manier om te zeggen: als ik samen met haar aan een tafel zit, is dat een teken van instemming, van solidariteit.

En Mentz kijkt niet naar Masilo. Ze zit naast Raj, haar ogen op de muur gericht, terwijl Rajkumar verslag uitbrengt: ‘De operatie bij Consolidated Fisheries was een doorslaand succes, mooi teamwerk tussen de operators van Tau en mijn technici.’ Hij werpt een blik naar haar, maar ziet dat het geen indruk maakt.

‘Ga verder.’

‘We zijn nu hun harde schijven aan het klonen. Een deel van de software is gekocht, een deel is maatwerk, maar ze kunnen binnen de kortste keren operatief zijn,’ zegt hij met zoveel optimistische blijmoedigheid als hij maar kan opbrengen. ‘Wat echt geweldig nieuws is, is dat we al ingelogd zijn op de website van hun Fleet Tracker. Rond lunchtijd hebben we een volledig rapport van alle vaarbewegingen van afgelopen maand.’

Ze knikt alleen. ‘Nog iets?’ vraagt ze zonder Masilo aan te kijken.

‘Alleen slecht nieuws,’ zegt de advocaat. ‘We kunnen De la Cruz en Baadjies niet vinden. De leden van de Supreme Committee houden zich aan hun vaste routine. Onze pogingen om de vrachtwagen te onderscheppen hebben niets opgeleverd. Dat is alles.’



Milla is als eerste op kantoor. Mevrouw Killian komt haastig aanlopen met een dunne map in haar hand. Ze groet en legt de map voor Milla neer.

‘Theunie zal je uitleggen hoe een nieuw profiel werkt, kijk hier maar vast naar tot hij er is. We verwachten de eerste rapporten van de operators pas morgen, het idee is dat jij het document aanvult zodra er nieuwe informatie komt.’

Milla slaat de map open. Eén vel papier, de oorspronkelijke instructie onder de kop: Diepteprofiel Lukas Becker.

‘Dit is een belangrijke, Milla. Je moet je hoofd er goed bij houden.’



Operatie Shawwal

Transcriptie: afluisteren, A. Hendricks en L. Becker, mobiel telefoongesprek

Datum en tijd: 27 september 2009. 17.41 uur

LB: Mag ik Shahied Latief Osman spreken, alsjeblieft?

AH: I’m sorry?

LB: Verstaat u Afrikaans, ouboet?

AH: Who is this, please?

LB: U spreekt met Lukas Becker, ik ben op zoek naar Shahied Latief Osman.

AH: I think you have the wrong number, sir.

LB: Tweetybird? Is hij bereikbaar?

AH: You definitely have the wrong number.

LB: Are you sure?

AH: There’s nobody here by those names.

LB: Oké. Sorry.



In het kantoor van de minister, bij een kopje thee, kiest Janina Mentz haar woorden voorzichtig, want ze heeft zich goed voorbereid. ‘Meneer, we hebben het potentiële doelwit van een terreurdaad geïdentificeerd, en het blijkt een politiek uiterst gevoelig doelwit te zijn. Onze eerste prioriteit is natuurlijk om het doelwit te beveiligen. Maar we zitten met twee dilemma’s. Ten eerste hebben we geen harde bewijzen dat dit het doelwit is. We speculeren, op grond van een datum die we van de extremisten hebben onderschept. Ten tweede zullen we, om het mogelijke doelwit te beveiligen, de hulp van onze collega’s bij Wetshandhaving nodig hebben, inclusief wellicht bepaalde plaatselijke overheden. En zoals u weet zal de DA-regering in de Wes-Kaap overal politieke munt uit proberen te slaan. Ik weet niet of we hen kunnen vertrouwen.’