Spoor(184)
Ze starten Flints computer op en openen het drmp-programma. Philander legt de basisprincipes uit. ‘Alle video’s staan op de server. Die is gecrosslinkt met de route, de bus, de chauffeur en de ondernomen actie. Je kunt het bekijken op bus, op chauffeur, op route of op datum en tijd. Met dit menu kun je sorteren als je alleen video’s zoekt waarbij nadere actie is ondernomen.’
‘Wat voor “nadere actie”?’
‘Disciplinaire actie, rapporten van het incident, eisen van derden, gerechtelijke stappen. Kies maar uit. Je kunt het uitzicht naar voren en naar achteren op hetzelfde moment zien, of je kunt ervoor kiezen alleen een van de twee te bekijken.’
‘Kunnen we beginnen bij 19 september?’
‘Geen probleem. Hier is de agenda, zo kies je alleen de maand, dan gaat het venster open. Nu klik je op 19, daar heb je je lijst. Vier video’s. Je kunt je zoekopdracht verfijnen met dit menu, als je alleen een bepaalde chauffeur of bus of route wilt checken.’
‘In welke route zit Century City?’
‘Ik ken Danies codes niet uit mijn hoofd, ik zal even kijken.’
Het duurt even voordat hij de informatie heeft en kan gebruiken. ‘Er zijn geen video’s van 19 september op die route.’
‘Mag ik de vier video’s van die datum zien?’
‘Je hoeft alleen elke keer op dat icoontje te klikken, dan wordt de video vanzelf afgespeeld.’
Ze kijken samen naar de video’s. Vijftien seconden voor- en achteraanzicht, de twee beelden recht naast elkaar. Philander zet het geluid zacht, zodat de andere routemanagers op het kantoor er geen last van hebben.
Geen van de vier video’s heeft iets met de beroving van een geldtransport te maken.
Philander ziet Jouberts teleurstelling. ‘Wat had je gehoopt te vinden?’
‘Ik heb geen flauw benul,’ antwoordt Joubert. Maar hij zal het voetenwerk moeten doen. Of in dit geval, het vingerwerk. Tot er geen keuzes meer over zijn.
103
In zijn eentje achter de computer zit hij zo te prutsen dat hij zijn broodjes vergeet. Het systeem is ingewikkeld, veel keuzes die aangeklikt moeten worden. Hij komt er pas na een hele tijd achter dat hij de optie voor disciplinair optreden heeft aangevinkt en alleen video’s te zien krijgt die daarmee te maken hebben. Hij moet terug, naar zijn oorspronkelijke grens van 1 augustus, en alles nog een keer doorkijken.
Pas om tien over halfdrie wordt hij door de honger overvallen en gaat hij op zoek naar thee. Santasha legt uit waar de keuken is en vraagt of hij vorderingen maakt.
‘Nee,’ zegt hij.
Zijn lunch bestaat uit broodjes bobotie en blatjang, en een pakje cashewnoten, met een briefje van Margaret eraan vastgespeld: ‘I am nuts about you.’
Hij glimlacht, eet met smaak en drinkt zijn thee terwijl hij elke video bekijkt, gefocust op het uitzicht naar voren vanuit de bus. Een klein percentage bestaat uit ernstige ongelukken, waarbij voetgangers of andere voertuigen betrokken zijn. Het merendeel is onbeduidend, buschauffeurs die hard maar op tijd remmen voor verkeer, voor fietsers, voor koeien of geiten op de N7 bij Du Noon, of voor honden in de woonwijken.
Augustus levert niets op.
September stuurt op hetzelfde resultaat aan. Zijn ogen worden moe. Zijn concentratie verslapt. Hij begint steeds meer te beseffen dat dit een zoektocht is die niets gaat opleveren.
Hij ziet het bijna over het hoofd.
29 september. Tijdsmarkering 11.48 uur. De weg is vrij, geen gebouwen, alleen open ruimte. Te korte afstand tussen de voorkant van de bus en een zwarte Mercedes-sedan, waarschijnlijk E-serie. De auto remt opeens om onverklaarbare redenen, de bus botst tegen de achterkant, de achterklep springt open. Nog tien seconden waarin bus en Mercedes naar de kant gaan en bijna tot stilstand komen.
Hij klikt om de video te sluiten, de zoveelste, nutteloos. Ergens in zijn achterhoofd een uitroepteken.
Hij klikt de volgende video aan, maar zijn onderbewustzijn zegt dat hij terug moet naar de vorige, daar was iets. Kijkt weer.
Een ogenblik van twijfel. Gewoon het zoveelste lichte ongeluk.
Nee, er was iets.
Zodat hij zucht, de nieuwe video afsluit, teruggaat naar de vorige.
Wat lag daar in de kofferbak?
Zijn hersenen halen het beeld op. Hij denkt dat hij het zich heeft verbeeld.
Hij klikt weer, activeert de video, kijkt aandachtig.
De achterklep springt open. Daar. Binnenin. Een hand. Heel even, in het strookje zon dat naar binnen schijnt op dat ene moment dat de achterklep helemaal openstaat, vlak voor hij weer naar beneden gaat, en dan is het weg, de afstand tussen Mercedes en bus wordt groter, de achterklep is weer omlaag. Hij weet niet hoe hij het beeld moet bevriezen, zoekt naarstig, maar dan is de video afgelopen.
Hij klikt hem opnieuw aan, bestudeert haastig alle icoontjes, experimenteert. Vindt het icoontje waarmee het beeld wordt bevroren, maar is te laat. Joubert maakt een geërgerd geluid. Hij begint weer helemaal opnieuw, met de muis in de aanslag wacht hij op het moment. Stopt de video op precies de juiste plek.