Spanning en champagne(52)

Hij hoorde de angst in haar stem. ‘Je kunt niet anders zijn, en ik wil dolgraag hebben wat jij te geven hebt.’ Zijn hand tegen haar wang leggend, keek hij in haar mooie blauwe ogen die waren gevuld met een pijn die hij dolgraag zou uitwissen. Als ze hem de kans gaf. ‘Je verdient iemand die het je allemaal teruggeeft. Dat zou ik dan zijn,’ voegde hij er met een glimlach aan toe. ‘Je bent niet bestemd om alleen te zijn. Ik heb het verlangen in je gevoeld als we elkaar vasthielden. Tenminste, ik hoop dat ik het juist geïnterpreteerd heb. Je weet dat ik me nooit wilde binden, maar dat was voor ik jou ontmoette. Ik dacht dat ik mijn leven perfect had gepland, maar het is niet meer compleet zonder jou. Ik wil alles voor je doen. Dus leef met mij. Leun op mij. Dat is wat mensen die van elkaar houden doen.’

Hij bracht zijn hoofd dichter naar haar toe. Zijn hart ging naar haar uit. ‘Het spijt me dat je je familie bent kwijtgeraakt, maar je kunt jezelf niet beschermen tegen liefde. Dat is geen leven. Jij meer dan wie dan ook moet liefhebben. Je hebt relaties nodig en je geschiedenis. Je hebt je huis nodig, en ik zou het heel erg vinden als met mij in dat huis zijn het op de een of andere manier voor je heeft verpest. Is dat wat er is gebeurd? Wil je het daarom verkopen?’

‘Nee,’ antwoordde ze zacht, haar ogen vol verdriet. ‘Ik kon er gewoon niet meer tegen. Iedereen van wie ik hield, ben ik kwijtgeraakt in dat huis.’ Ze beet op haar lip en fluisterde toen: ‘Jou ook.’

‘Je bent mij nooit kwijtgeraakt.’ Zacht tilde hij haar gezicht op. ‘Ik wil je, Roxie. Ik wil alles met jou.’ Hij zag haar hart weerspiegeld in haar glinsterende blauwe ogen. Zo kwetsbaar, zo mooi. Haar lippen vertrokken een beetje, en ze knipperde met haar ogen. Toen werd haar blik krachtiger, directer.

‘Alles?’

Dat beetje onverschrokkenheid dat ze nu liet zien, zo typisch voor Foxy Roxie, maakte zijn botten vloeibaar. ‘De hele mikmak,’ beloofde hij.

Ze kwam dichterbij, kroop tegen hem aan.

Zijn bloed begon te bruisen terwijl haar vingers zijn overhemd vastgrepen en hem vasthielden alsof ze hem nooit meer los zou laten.

Ze ging op haar tenen staan en fluisterde in zijn oor: ‘Je weet toch dat ik nogal veel fantasie heb, hè?’

‘Ik kan niet wachten om te zien wat je gaat toevoegen aan mijn lijst,’ zei hij zacht, zijn hoofd buigend om haar zachte mond te kussen.

‘Heb jij een lijst?’ Haar lippen krulden tegen die van hem.

‘Kom maar mee naar mijn hotel, dan laat ik hem zien,’ zei hij uitnodigend.

Diep gelukkig liet Roxie zich door hem wegvoeren om een taxi aan te gaan houden. ‘Laat me alsjeblieft nooit meer gaan,’ mompelde ze.

Hij sloeg zijn arm nog steviger om haar schouders en kuste haar. ‘Nooit,’ zei hij geruststellend.

‘Zou jij het team niet moeten helpen zich voor te bereiden op de volgende wedstrijd?’ vroeg ze, zodra ze op de achterbank van een taxi zaten. Ineens maakte ze zich zorgen om de toekomst, die net nog zo perfect had geleken. ‘Het is nog maar vroeg in het seizoen.’

‘Ik kon er nu even tussenuit, maar ik kan maar een paar dagen blijven, tenzij ik ontslag neem. Misschien kan ik om de paar weken naar de plek toe komen waar je op dat moment bent, al is het maar voor een paar nachten.’

Iedere paar weken? Heftig schudde ze haar hoofd. ‘Je kunt niet zo vaak heen en weer vliegen. Dan word je veel te moe en het is veel te duur.’

Hij deed zijn mond open om te protesteren, maar ze duwde de rug van haar hand tegen zijn lippen. Ze was echt niet van plan zo lang bij hem vandaan te zijn. ‘Misschien kunnen we als het seizoen voorbij is een tijdje samen reizen.’ Ze glimlachte om zijn frons en duwde haar vingers steviger tegen zijn lippen toen ze die voelde bewegen. ‘Ik zou terug kunnen komen en weer mee dansen met de Blades, al is het maar als vervanger. Ik vind het vervelend dat ik Chelsea heb laten zitten.’

Zijn ogen werden groter en hij bleef doodstil zitten.

‘Ik wil met je mee terug,’ fluisterde ze. ‘Ik wil deze reis niet alleen maken. Ik wil nog steeds alle mooie plekken zien, maar dan samen. Ik laat jou ook niet meer gaan.’

Hij trok haar in een stevige omhelzing, drukte zijn gezicht tegen haar hals en hield haar zwijgend vast.

Ze voelde dat het veel voor hem betekende, wat ze net had gezegd, en het begon eindelijk echt tot haar door te dringen dat hij van haar hield en haar wilde. Ook al was ze heel bang, de schoonheid en het magische van de liefde was groter dan de angst.

Na een tijdje trok hij zich terug en keek in haar ogen. ‘Ik ga het Boomhuis kopen.’

‘O, Gabe, dat kan ik je niet laten doen. Het is het niet waard.’ Haar advocaat had haar laten weten dat de ontwikkelaars tegen elkaar op boden vanwege de locatie.