Spanning en champagne(48)

Dat was de zieligste poging om grappig te zijn die hij ooit had gehoord. ‘Nee, echt, ik wil gewoon dat je contact met me kunt opnemen als dat nodig is,’ zei hij.

Als ze dat wilde. Wat dus duidelijk niet zo was. Hij begreep het nu. O ja, ze had verdriet, ze was van slag, maar niet vanwege hem. Het ging haar om het huis. Vorige week was ze van streek geweest alleen vanwege een gesprongen leiding. Hij wist hoeveel energie ze altijd had gestoken in de tuin, in het onderhouden van het huis en de inboedel. Ze vond het vreselijk dat ze dat allemaal ging verliezen, maar niet dat ze hem moest verlaten.

‘Ik wil nu wel graag contact,’ zei ze vleiend, terwijl ze dichter naar hem toe liep. ‘Er staan nog een paar dingen op mijn lijstje die we niet hebben geprobeerd.’

Ze haalde het briefje tevoorschijn en vouwde het open, maar hij zag het papier nauwelijks vanwege de rode waas die voor zijn ogen verscheen. ‘Heb jij je nek geriskeerd om die lijst uit de slaapkamer te gaan halen?’ Woedend keek hij naar haar opgemaakte gezicht en naar haar mooie jurk en schoenen. Had ze zich opgetut voor een laatste wilde nacht met hem? Was hij echt alleen een stuk gereedschap dat haar kon helpen haar lijst af te werken?

Een beetje verontschuldigend keek ze hem aan. ‘Ik had jouw spullen ook wel willen pakken, maar ik wilde je privacy niet schenden.’

Nee, natuurlijk niet. Het eten, de films op de bank, de lol die ze hadden gehad, de intimiteit tijdens de laatste keer dat ze samen waren geweest, het had allemaal niets voor haar betekend. Het was echt alleen fysiek voor haar. Om zich even fijn te voelen. Ze hield haar diepste gevoelens op afstand en gebruikte hem als een soort drug om de dingen beter aan te kunnen.

‘Ik denk dat het geen probleem is als je even snel naar binnen gaat om wat persoonlijke spullen te verzamelen,’ zei ze, haar handen spreidend op zijn borst. ‘De zwaardere dingen en de meubels zul je later moeten laten ophalen.’

Alsof ze zo bezorgd is om mijn welzijn, dacht hij schamper. Ze wilde alleen zijn verdraaide lichaam.

‘Kom met me mee naar de studio,’ mompelde ze. Haar wimpers gingen omlaag, terwijl ze haar vingers over zijn borst liet dwalen. ‘We kunnen de laatste fles champagne delen.’

Hij kon niet geloven dat ze dat echt wilde nu. Ze wilde hem gebruiken om de pijn dat ze haar huis kwijtraakte te vergeten. Verdraaid, nee. Niet alles ging op haar manier. Niet meer. Hij deed haar kin omhoog en keek in haar matte ogen omlijst door wimpers vol mascara, boog zijn hoofd en kuste haar. Onmiddellijk smolt ze tegen hem aan. Haar armen gingen om hem heen, ze draaide en plaagde. Het zou zo makkelijk zijn om te pakken wat hem werd aangeboden, maar wat ze aanbood, was niet genoeg. Als het voorbij was, dan was het nu voorbij. Hij had nog wel enige trots. Mooi dat hij niet voor toyboy ging spelen tot aan het moment dat ze klaar was om hem te dumpen en op het vliegtuig te stappen.

‘Die fles is echt niet groot genoeg om te delen,’ zei hij, trachtend zijn woede onder controle te houden en te negeren hoe graag zijn lichaam wilde dat hij toegaf. ‘Bovendien is er volgens mij niets meer wat ik je nog kan leren.’



Roxie keek hem na terwijl hij naar het huis beende. Ze wilde door deze afschuwelijke avond heen komen door zich met hem in een waanzinnige vrijpartij te storten. Verdraaid, ze dacht dat het de enige manier was waarop ze deze avond zou doorkomen. De enige manier om even alle narigheid uit haar hoofd te verdrijven. Bovendien wilde ze hem wanhopig graag een laatste keer voelen. Daarna zou het nooit meer kunnen. Alleen had hij haar net afgewezen.

Haastig rende ze de trap op naar haar studio voor ze haar kalmte zou verliezen en zou instorten. De ruimte was bijna helemaal leeg. Ze had al het meubilair voor vrij weinig geld verkocht aan een antiekwinkel, omdat ze zoveel haast had. De auto had ze ook verkocht. Zo had ze haar ticket kunnen betalen.

Ze keek neer op de telefoon in haar hand. Het was dezelfde als die van hem, duur en modern, maar om die van haar zat een mooi zilveren hoesje. Lief en meisjesachtig. Niet in staat de verleiding te weerstaan, zette ze het toestel aan. Gabe had er een foto van de Blades op gezet als achtergrond. Ze probeerde de ringtone. Het was het liedje waarop ze op de avond dat hij naar Sydney was vertrokken, hadden gedanst. Ze opende het telefoonboek. Er stond maar één contactpersoon in. Gabe Hollingsworth, compleet met foto. Knap en zelfbewust keek hij in de lens. Ze kon het niet verdragen en duwde op de uit-knop.

Het eerste wat ze zag toen ze opkeek, was de koelkast. De fles Bolly die erin stond, leek haar dwars door de deur heen te bespotten. Ze opende de koelkast en legde de telefoon in het vriesvakje bovenin. Toen sloeg ze de deur dicht en liep achterwaarts naar buiten alsof het toestel een bom was die kon ontploffen als hij niet snel bevroor.