Spanning en champagne(45)

Geërgerd zette hij zijn telefoon uit en ging op zijn bed liggen. Hij was wel erg ver heen als hij keer op keer naar eenzelfde filmpje zat te kijken om Roxie even te zien. Het stoorde hem dat ze die ochtend geen woord had gezegd. Had hij zich de warmte en het gevoel in haar omhelzing verbeeld? Had ze hem gebruikt? Hij had haar meer te bieden dan alleen seks en hij wilde dat ze dat accepteerde. Gefrustreerd omdat hij haar niet kon vragen of zij net zo verward was als hij, kwam hij overeind. Er moest toch iets zijn wat hij kon doen? Hij keek naar de telefoon in zijn hand en glimlachte om wat zo duidelijk was. Dankbaar dat de winkels in deze stad dag en nacht open waren, pakte hij zijn portemonnee en sleutel en ging naar buiten.



Het was al laat toen Roxie die avond naar huis liep. Ze had lang doorgewerkt in de winkel, omdat ze ertegen opzag naar huis te gaan nu Gabe er niet was, al was ze daar tegelijk ook opgelucht over. Het was zo magisch geweest tussen hen die ochtend. Op zich was er niets speciaals aan hem. Hij was gewoon de juiste man op de juiste tijd op de juiste plek geweest, maar toch raakte hij haar zoals geen andere man ooit had gedaan. Er liepen genoeg charmante knappe kerels rond in het stadion, maar geen van hen had ze een tweede keer bekeken. Ja, het zou haar goed doen een paar dagen alleen te zijn. Dan had ze de tijd stil te staan bij haar doelen. Ze wilde reizen en onafhankelijk zijn. Leven als een vrije geest met een ongebonden hart.

Onderweg naar huis passeerde ze verschillende graafmachines die waren ingezet bij de reparatie van gebroken afvoerpijpen. Ook in haar straat waren ze aan het werk. Door de aardbevingen was er zoveel verwoest in de stad, dat de reparaties nog steeds doorgingen. De machines produceerden een hoop herrie, maar zij was alleen maar blij dat het Boomhuis er relatief goed vanaf was gekomen.

Ze ging door de garage naar binnen en wilde net naar boven gaan, toen haar iets vreemds opviel aan het Boomhuis. Het zag er op de een of andere manier triest uit, alsof het wist dat het leeg was. Zelfs de ramen leken droevig. Toen besefte ze dat dat was, omdat het raam aan de voorkant scheef hing in de richting van de boom. Ze pakte haar sleutels, opende de deur en liep de woonkamer in naar het raam in de buurt van de boom. Toen ze driekwart van de afstand had afgelegd, begon de vloer alarmerend te kraken. Zelfs met het blote oog kon ze zien dat de vloer schuin liep. Dit kon nooit goed zijn.

Haastig liep ze terug en ging weer naar buiten. Ze hoefde geen licht te zijn om te beseffen dat het huis was verzakt. Het was niet te geloven. Twee aardbevingen overleefd, en nu begon het in te storten. Ze keek omhoog naar de takken van de vijfenzeventig jaar oude boom en toen omlaag naar de wortels. Hoewel ze nog niet precies wist hoe erg het was, wist ze wel dat ze het geld niet had om de schade te herstellen. Vermoeid liep ze terug naar de cadeauwinkel en belde een ingenieursbureau.



De volgende ochtend stond er een ingenieur op de stoep om de situatie op te nemen. De fundering bleek weg. De wortels van de boom waren weggerot, waardoor er een enorm gat onder het huis zat. Het was mogelijk dat de trillingen die waren veroorzaakt door de zware machines buiten het verzakken hadden bespoedigd, maar het zou hoe dan ook zijn gebeurd. Het huis was onbewoonbaar en als er niet snel iets gebeurde, stortte het in. De boom die het huis zijn unieke schoonheid gaf, zou dus ook zijn ondergang kunnen worden.

Roxies bloed stolde terwijl ze alle informatie verwerkte na het vertrek van de ingenieur. De man had al laten doorschemeren dat de herstelwerkzaamheden niet goedkoop zouden zijn. Daarnaast betekende het feit dat het huis onbewoonbaar was dat ze Gabe als huurder zou verliezen en daarmee een belangrijke bron van inkomsten. Ze was al zo lang aan het vechten, en telkens werd ze verslagen, met alles.

Ze wendde zich naar de tuin die ze had aangelegd in de hoop haar opa te kunnen redden. Tevergeefs. De grote vruchtbare planten leken haar te bespotten. Zij groeiden en bloeiden, terwijl zij alles kwijtraakte in haar leven. Woest begon ze met haar blote handen de dichtstbijzijnde tomatenplant uit de grond te trekken, vloekte toen de bladeren in haar handen sneden. Ze trok en groef tot de hele plant eruit was. Buiten adem staarde ze naar het lege gat in de grond. Zo, dat was beter.



Met gefronst voorhoofd stapte Gabe voor het Boomhuis uit de taxi. De heg was gesnoeid en er liep een breed pad doorheen. Hij rende naar de garage. ‘Roxie? Wat is er aan de hand?’ vroeg hij, zodra hij haar op idioot hoge hakken van de trap van haar studio af zag komen lopen.

‘Je bent hier eerder dan ik had verwacht.’ Haar haar viel los om haar gezicht, ze droeg een mooie jurk en ze glimlachte, maar haar ogen deden niet mee.

Hij liep naar haar toe, en toen zag hij de tuin. ‘Wat is er in vredesnaam gebeurd?’ vroeg hij geschokt.

Zorgvuldig duwde ze het haar achter haar oren. Op de achterkant van haar hand zat een schram. ‘De moestuin was te groot. Dat schrikt potentiële kopers af.’