Spanning en champagne(14)

Opnieuw keek hij naar de koelkast. ‘Eet je ook wel eens iets?’

Ze wist dat het hem was opgevallen dat ze geen oven had, maar er was een magnetron en een gaspit. Oké, het was meer kamperen wat ze hier deed, maar het was niet voor altijd en het was het waard. ‘Meestal maak ik een salade of zoiets.’

‘De ingrediënten haal je dan zeker uit die tuin die groot genoeg is om er het hele rugbyteam mee te voeden?’ Zijn glimlach was verdwenen. ‘Nou, als je er maar op let dat je vanavond veel eet en geen champagne drinkt vanwege die pillen die je hebt gehad.’

Ze volgde hem naar de deur en leunde tegen de deurpost, zich ervan bewust dat haar T-shirt hoger kroop door die pose. Ze zag zijn ogen naar beneden gaan. Haar dijen brandden en dat kwam niet door de bijensteek. Toen ze het haar uit haar gezicht streek en voelde dat haar T-shirt zich spande over haar blote borsten, zag ze zijn blik daarheen gaan. Aangemoedigd door zijn reactie op haar zei ze zacht en plagend: ‘Gabe, ik dacht dat we net hadden vastgesteld dat ik geen kind meer ben.’

Zijn donkere blik vloog naar haar gezicht. Zijn zwarte pupillen werden groter. De spieren in zijn kaken tekenden zich scherp af terwijl hij zijn tanden op elkaar klemde. Toen ademde hij scherp in. ‘Nee, geen kind meer, Roxie, maar wel veel sexier dan goed is voor mijn gemoedsrust.’

Ze verstrakte. Haar lichaam was zo heet dat ze bang was dat ze in vlammen op zou gaan.

Nadat hij zijn blik nog een keer over haar heen had laten glijden, wendde hij zich abrupt af en voegde eraan toe: ‘Het lijkt me dus het beste als we voortaan bij elkaar uit de buurt blijven.’

Verbouwereerd keek ze toe hoe hij met drie treden tegelijk de trap af ging alsof hij moest ontsnappen aan een ernstig gevaar. Glimlachend ging ze terug naar binnen. Gabe Hollingsworth was een uitdaging in meer dan één opzicht en zij was nog nooit teruggeschrokken voor een goede uitdaging. Dit kon nog heel interessant worden.





Hoofdstuk 3





Gefrustreerd jogde Gabe door het park. Als hij zijn appartement niet al had verhuurd, ging hij er weer wonen. Roxie was dan wel een stuk volwassener dan hij had aangenomen, maar het was nog steeds verkeerd. Ze was zijn huisbazin én cheerleader bij de Blades. Op zich zou er geen probleem hoeven te zijn als hij haar kon ontlopen, maar iedere verdraaide ochtend was daar de waterkwelling.

De eerste nacht dat hij in het Boomhuis had geslapen, was hij ’s morgens gewekt door het zacht ruisende geluid van stromend water. Hij was naar het raam gelopen om naar buiten te kijken, en zowel zijn ogen als zijn geslacht waren groter geworden. Om vijf uur ’s morgens had hij ontdekt wie de tuinman was, en hoe goed Roxie danste. Iedere dag besproeide ze de moestuin. Terwijl de tomaten hun dorst lesten, deed ze een serie idiote yoga-achtige stretchoefeningen in haar minuscule short en veel te strakke T-shirt. Aan haar heup zat een muziekspeler en ze droeg oortelefoontjes. Na de warming-up begon ze met dansen. Dat deed ze zo sensueel, dat hij vermoedde dat ze wist dat hij keek. Natuurlijk keek hij, welke man zou dat niet doen? Haar provocerende gedrag werkte, want ondanks zijn poging de spanning te breken door haar te vertellen dat het beter was afstand te houden, bestierf hij het van lust. Niet alleen verstoorde ze zijn dromen ’s nachts; als hij zijn fantasie niet continu beteugelde, stonden ook zijn dagen in het teken van zijn brandende verlangen.

Om te ontsnappen aan de verleiding ging hij nu iedere ochtend hardlopen in het park. Vandaag, een week nadat hij hier was komen wonen, was hij sneller dan anders en stond hij alweer bij het verborgen hek voordat Roxie haar ochtendritueel had beëindigd. Door een spleet in de schutting kon hij haar zien bewegen in dat veel te korte broekje met de tuinslang in haar hand. Ze waande zich veilig en alleen in de tuin, maar iedereen zou haar kunnen besluipen hier. Het was gevaarlijk.

Moeizaam ademend, en niet vanwege de drie kwartier hardlopen die hij erop had zitten, ging hij de tuin in en bekeek haar benen in actie. Ze stond met haar rug naar hem toe en door de oortelefoontjes op haar hoofd hoorde ze hem niet. Als de een of andere engerd haar zo zag dansen, zou hij zich op haar storten. Het was echt onverantwoord wat ze deed. Ze moest een lesje krijgen.

Hij liep naar haar toe tot hij vlak achter haar stond en sloeg in een snelle plotselinge beweging zijn armen stevig om haar heen. De tuinslang viel op de grond en spoot hen allebei nat tot hij het ding wegschopte. Het koude water had hem afgekoeld, maar niet voldoende om te stoppen met zijn waanzinnige actie. Hij stond toe dat ze zich omdraaide, voelde haar woede, voelde zijn eigen vuur toen haar borsten tegen zijn borst duwden. Hij gromde bijna van tevredenheid dat ze eindelijk zo dicht bij hem was.

‘Wat doe je?’ gilde ze.

Hij haalde de oortelefoontjes uit haar oren. ‘Je hoeft niet zo te schreeuwen. Ik ben vlakbij.’