Slaap(10)

‘Ik ga ervan uit dat je naar de plee gaat als je moet pissen,’ zegt Reidar, en hij neemt een slok.

‘Je hoeft toch niet...’

‘En als je wijn wilt, drink dan verdomme wijn,’ onderbreekt hij haar met stemverheffing.

Marie wordt rood en hapt naar adem. Met trillende hand pakt ze de fles en schenkt zichzelf in. Reidar zucht zwaar en zegt dan op mildere toon: ‘Ik vind dit jaar tot de betere behoren.’

Hij neemt de fles mee en gaat weer zitten.

Glimlachend slaat hij Marie gade als ze naast hem komt zitten, het wijnglas draait en proeft.

Reidar lacht en vult haar glas bij, kijkt haar in de ogen, wordt ernstig en kust haar dan op haar mond.

‘Waar ben je mee bezig?’ fluistert ze.

Reidar kust Marie opnieuw heel zacht. Ze trekt haar hoofd weg, maar kan een glimlachje niet onderdrukken. Ze drinkt wat wijn, kijkt hem in de ogen, leunt naar voren en kust hem.

Hij streelt haar nek, langs de haargrens, verder over haar rechterschouder, en hij voelt hoe de smalle schouderbandjes in het vlees zijn gezonken.

Ze zet het glas weg, kust hem weer en bedenkt dat ze gek is als ze hem een borst laat strelen.

Reidar dwingt zijn tranen weg zodat het pijn doet in zijn keel als hij haar dijen onder haar jurk streelt, haar nicotinepleister voelt en verder omhooggaat over haar billen.

Marie duwt zijn hand weg als hij haar slipje omlaag probeert te trekken, staat op en veegt haar mond af.

‘We zouden misschien weer naar het feest moeten gaan,’ zegt ze in een poging neutraal te klinken.

‘Ja,’ zegt hij.

Veronica zit stil op de bank en ontwijkt haar zoekende ogen.

‘Gaan jullie mee?’

Reidar schudt zijn hoofd.

‘Oké,’ fluistert Marie en ze loopt naar de deur.

Haar jurk glanst als ze de kamer verlaat. Reidar staart door de deuropening. Het donker ziet eruit als vuil fluweel.

Veronica staat op, pakt haar wijnglas van tafel en drinkt. Ze heeft op haar jurk natte zweetplekken onder haar armen.

‘Je bent een smeerlap,’ zegt ze.

‘Ik probeer alleen zo veel mogelijk uit het leven te halen,’ antwoordt hij zacht.

Hij pakt haar hand en legt die tegen zijn wang, houdt hem daar en kijkt in haar verdrietige ogen.





11


Het vuur in de haard is gedoofd en het is ijskoud in de zaal als Reidar wakker wordt op de bank. Zijn ogen schrijnen en hij denkt aan de verhalen van zijn vrouw over de Zandman. De man die zand in de ogen van de kinderen strooit zodat ze in slaap vallen en de hele nacht doorslapen.

‘Goddomme,’ fluistert Reidar en hij gaat rechtop zitten.

Hij is naakt en heeft wijn op de leren zitting gemorst. In de verte klinkt gebulder van een vliegtuig. Het ochtendlicht gloort door stoffige ramen.

Reidar staat op en ziet Veronica in elkaar gekropen op de vloer voor de haard liggen. Ze heeft zich in het tafelkleed gewikkeld. Ergens in het bos blaft een ree. Het feest op de benedenverdieping gaat voort, maar gedempter. Reidar neemt de halfvolle wijnfles mee en verlaat wankel de kamer. De hoofdpijn bonst in zijn hoofd als hij de krakende eikenhouten trap naar de slaapkamer op loopt. Halverwege stokt hij, zucht en loopt weer naar beneden. Behoedzaam tilt hij Veronica op de bank, wikkelt haar in de plaid, pakt haar leesbril op van de vloer en legt hem op het tafeltje.

Reidar Frost is tweeënzestig jaar en is de schrijver van drie internationale bestsellers, de zogeheten Sanctum-serie.

Hij is acht jaar geleden verhuisd van het huis op Tyresö, toen hij het landgoed Råcksta even buiten Norrtälje kocht. Tweehonderd hectare bos en akkerland, stallen en een prachtige paddock waar hij zijn vijf paarden soms traint. Dertien jaar geleden kwam Reidar Frost alleen te staan op een manier die niemand ooit zou mogen meemaken. Zijn zoon en dochter verdwenen spoorloos op een avond toen ze het huis uit geslopen waren om een vriendje op te zoeken. De fietsen van Mikael en Felicia werden gevonden op een wandelpad in de buurt van Badholmen. Behalve een commissaris met een Fins accent ging iedereen ervan uit dat de kinderen te dicht bij het water hadden gespeeld en waren verdronken in de Erstaviken.

De politie hield op met zoeken, hoewel de lichamen nooit gevonden waren. Reidars echtgenote Roseanna hield het niet uit met hem en haar eigen gemis. Ze verhuisde tijdelijk naar haar zus, vroeg echtscheiding aan en met het geld van de boedelverdeling vertrok ze naar het buitenland. Slechts een paar maanden na de scheiding werd ze gevonden in een badkuip in een hotel in Parijs. Ze had zelfmoord gepleegd. Op de vloer lag een tekening die Felicia voor haar had gemaakt op moederdag.

De kinderen zijn doodverklaard. Hun namen staan op een grafsteen die Reidar zelden bezoekt. Op de dag van de doodverklaring nodigde hij zijn vrienden uit op een feest en sindsdien heeft hij ervoor gezorgd dat gaande te houden zoals je een vuur smeulend houdt.