Schaduwjury(106)

Jurylid zeven, een blanke vrouw van middelbare leeftijd die Marcia Franks heette, had zowel voor- als nadelen. Eerste nadeel: ze was democraat. Tweede nadeel: geen godsdienstige betrokkenheid. En dan waren er nog een paar dingen die tegen haar pleitten: ze las de verkeerde tijdschriften, stuurde haar kinderen naar een niet-godsdienstige privé-school en deed haar boodschappen in biologische winkels. Ze had een Obama-sticker op de bumper van haar auto.

Daartegenover stond dat haar man een gepensioneerde militair was, die nu bij een beveiligingsbedrijf werkte. Ze hadden wapens in huis. Haar man ging zo af en toe jagen aan de oostkust.

Jason wees naar een paar juryleden met lage scores, hoewel niet zo laag als die van Marcia Franks. 'Bij die twee heb ik een slecht voorgevoel,' zei hij. Hij wist nog niet of hij de juryleden drie en zeven naar huis zou sturen, maar voor het geval dat hij ze wilde houden wilde hij wat voorbereidingen treffen. Het beste was om de aandacht op andere potentiële slechte juryleden te leggen en iets tegen hen op te bouwen.

Maar Lassiter trapte er niet in.'Vertrouw nu maar op de formules,' zei hij.'Tenzij de juryleden tijdens de ondervraging iets zeggen wat onze informatie helemaal verandert, moeten we ons daaraan houden.'

Ook voordat Jason het e-mailtje van Luthor had ontvangen, hadden hij en Andrew het onderwerp al uitvoerig besproken. Jason zag de formules als een suggestie. Andrew zag ze als een mandaat, de Wet van de berg Sinaï - overeenkomstig de formules zult gij de onderste drie juryleden wraken.

Jason sloeg op zijn borst. 'Dit is ook een onderdeel van de formules.'

Andrew wees op het scherm. 'Dit hier is op objectieve informatie gebaseerd, niet op gevoelens.' Hij keek Jason doordringend aan. De druk van de zaak beïnvloedde iedereen, maar bij Andrew bleek dat het sterkst - hij was een vulkaan die op het punt stond tot uitbarsting te komen. 'Gooi op grond van je gevoel niet zomaar maandenlang hard werken weg. Gevoelens veranderen.' Hij knipperde hevig met zijn ogen en draaide zijn nek een beetje.'En zelfs als ze geen...'

'De rechtbank,' riep de gerechtsdienaar, waarmee hij Jason de rest van Andrews standje bespaarde.

'Jason, je weet dat dit spul werkt,' fluisterde Andrew.

In de daaropvolgende uren, terwijl de ondervraging van het jurypanel schijnbaar eindeloos voortduurde, concentreerde Jason zich op zijn dilemma. Als hij jurylid drie of zeven naar huis zou sturen, zou zijn verleden openbaar gemaakt worden, midden in een belangrijke zaak die veel publieke aandacht trok, waardoor hij afgeleid zou worden van de taak die voor hem lag en waardoor zijn cliënt in diskrediet gebracht zou worden. Stel dat Luthor echt probeerde te helpen. Luthor had Ed Poole voorgesteld als getuigendeskundige, en Poole had het in zijn getuigenverklaring heel goed gedaan.

Maar als Luthor dingen over deze juryleden wist die gunstig voor Jasons zaak waren, waarom had hij hem dan geen nadere bijzonderheden gegeven? Zie het maar onder ogen, het hele zaakje stinkt. Dat moest wel. Luthor chanteerde hem. De kans was groot dat hij ook deze juryleden chanteerde. Ook al chanteerde hij hen ten gunste van Jason, werkte Jason dan niet aan Luthors oplichterij mee door Luthors e-mails niet te rapporteren?

En stel dat Luthor de juryleden chanteerde om een beslissing ten gunste van de eiser te krijgen. Als Jason de juryleden aan zou houden, zou het web van leugens dat hij tien jaar geleden begonnen was, nog een slachtoffer maken - zijn cliënt.

Anderzijds moest hij er niet aan denken wat de gevolgen zouden zijn als de waarheid na al die jaren aan het licht zou komen. Wat zou Bella wel niet zeggen? En de familie van LeRon? Jason had hun verdriet nog groter gemaakt door hen te laten denken dat hun eigen zoon gereden had. Waarom al die oude wonden weer openrijten? En dan waren er nog de gerechtelijke consequenties. Ook al was het dan al meer dan tien jaar geleden, zijn bevoegdheid bij de rechtbank zou ingetrokken kunnen worden, misschien zou hij zelfs gevangenisstraf krijgen.

Virginia eiste unanieme juryuitspraken. Zelfs als Jason de juryleden drie en zeven zou aanhouden, konden ze niet afzonderlijk een beslissing nemen. Twee juryleden konden het panel niet tot andere gedachten brengen als Jason de anderen op zijn hand had.

Van hun gezichten kon hij niets aflezen. Beide juryleden zaten met onbewogen gezichten op hun stoel, beantwoordden de vragen van de rechter en vermeden ieder oogcontact met Jason en de anderen aan de verdedigingstafel. Een paar andere juryleden werden weggestuurd en Jason was er vrij zeker van dat de juryleden drie en zeven nu op Andrews lijstje stonden om ze weg te sturen.

Over een paar uur zou hij een beslissing moeten nemen.

.

Om half vijf was rechter Garrison door zijn vragen heen en stond hij zijn rol als ster van de voorstelling af aan de advocaten. Ongeveer de helft van het jurypanel was al weggestuurd. De juryleden drie en zeven hadden de eerste selectie doorstaan en zaten nu in het uiteindelijke panel van dertien. Ze konden nu alleen nog onder hun juryplicht uitkomen als Kelly of Jason een van hun drie wrakingen zouden toepassen of als ze door hun vragen vooringenomenheid zouden kunnen vaststellen.