Schaduwjury(104)

'Nog vragen?' vroeg Garrison.

Die waren er niet. De rechter zag eruit als een clown, maar sprak met het gezag van een generaal. Zijn gerechtsdienaar overzag de toeschouwers om te zien of er ook maar iemand was die het waagde om een van de zojuist gedecreteerde regels van de rechter te overtreden.

Jason Noble, al zwetend als een otter, begon nog meer te transpireren. Case McAllister, die als vertegenwoordiger van MD Firearms naast hem aan de tafel van de verdediging zat, leek een geeuw te onderdrukken.

Na zijn onbetwiste gezag te hebben laten blijken, gaf rechter Garrison de gerechtsdienaar uiteindelijk de opdracht de kandidaten voor de jury binnen te brengen. Vier rijen van de publieke tribune waren vrijgehouden voor het eerste panel van de zestig gegadigde juryleden. Iedere advocaat kreeg een genummerde lijst overhandigd van de juryleden met wat minimale achtergrondinformatie. De eerste veertien juryleden op de lijst werden op de jurytribune geplaatst; de volgende twaalf zaten op de eerste rij achter de tafel van de eiser, de volgende twaalf op de volgende rij, enzovoort.

Nadat het jurypanel beëdigd was, draaide rechter Garrison een lesje af over hoe belangrijk hun taak was en wat een geluk zij allen als Amerikanen hadden dat ze een jurysysteem hadden.

Jason ving wat blikken op van juryleden en keek hen glimlachend aan. Toen hij zich omdraaide, zag hij Andrew Lassiter, die vlak achter hem zat, als een seriemoordenaar naar de juryleden staren. Hij zou zijn laptop controleren, op een bepaald jurylid inzoomen, een paar regeltjes intypen en dan naar het volgende slachtoffer staren. De meesten negeerden hem, of probeerden dat althans.

Jason herinnerde Andrew eraan hen niet te bestuderen alsof ze dieren achter glas waren. Andrew knikte en staarde verder.

De wet in Virginia vereiste zeven juryleden in een civiele zaak. Bij een complexe zaak als deze was het gebruikelijk dat de rechter minstens twee reserveleden aanwees. Juryleden die bevooroordeeld bleken te zijn, werden op goede gronden weggezonden. Daarna zou iedere kant drie wrakingen voor de hoofdjury krijgen en één voor de reserveleden. De advocaten konden deze wrakingen toepassen op wie ze wilden.

Jason schoof zijn stoel wat achteruit zodat hij naast Andrew Lassiter kwam te zitten, en draaide zich een beetje om zodat hij de juryleden kon zien. Garrison begon met zijn standaardvragen. Kent u een van beide partijen van deze zaak? Kent u een van beide advocaten? Hebt u over deze zaak gehoord? Zou wat u hebt gehoord uw eerlijkheid of partijdigheid kunnen beïnvloeden?

En zo ging hij verder. Soms moesten de juryleden als groep hun handen opsteken; andere vragen stelde hij hun individueel. Jason maakte aantekeningen van de antwoorden van juryleden die hem verontrustten.

Niet verwonderlijk was dat veel juryleden een uitgesproken mening hadden over wapenbeheersing. Anderen probeerden waarschijnlijk alleen maar een manier te vinden om onder weken van juryplicht uit te komen en dachten dat ze, als ze voldoende blijk gaven van hun vooringenomenheid, tegen lunchtijd wel naar huis zouden worden gestuurd. Tegen het eind van de morgen hadden Garrisons vragen dertig uitvallers gescoord.

Garrison verdaagde de zitting voor de lunch met een lange, minachtende redevoering over hoe het jurypanel alle gesprekken over de zaak met wie dan ook, waaronder ook 'uw therapeut, uw echtgenoot of geliefde' moesten mijden. Hij eindigde met een versluierde waarschuwing over het in afzondering houden van de jury als ze zich niet goed zouden gedragen en wenste hun toen smakelijk eten.

Zodra Garrison de rechtbank verlaten had, begon Andrew Lassiter te klagen. 'Hij vernietigt dit jurypanel,' fluisterde Andrew, hevig met zijn ogen knipperend. Hij keek hoofdschuddend naar het computerscherm, alsof hij de gegevens zou kunnen veranderen als hij er maar lang genoeg naar keek. 'Die wapenliefhebbers moeten leren hun bek te houden.'

Het was waar dat Garrison meer voorstanders voor wapenrechten dan voorstanders voor wapenbeheersing had weggestuurd, maar Jason had dat verwacht. In zeker opzicht was hij blij dat de juryleden zo gepassioneerd waren over zijn kant van de zaak. Tot dusver leken de voorstanders voor wapenrechten hun tegenstanders in aantal te overtreffen in een verhouding van twee tegen een.

'Laten we zien hoe het uitwerkt,' zei Jason. Hij was al zenuwachtig genoeg zonder meegezogen te worden door Andrews paranoia. 'We hebben nog steeds geen jury.

Andrew kon er zelfs niet om glimlachen. 'Ik wil alleen maar zeggen,' hij stak wanhopig zijn handen op en keek Jason bezorgd aan,'het staat mij helemaal niet aan waar dit op uitdraait.'

.

Jason en Case gebruikten de lunch in een nabijgelegen restaurantje.

Tijdens zijn processen bij Justice Inc. was Jason dikwijls zo gespannen geweest dat hij de lunch op de eerste dag had overgeslagen. Bij de voortgang van het proces gebruikte hij af en toe een lichte lunch, een salade of een of ander hapje, 's Avonds, als de spanning van de dag er wat afwas, at hij een pizza of een paar hamburgers of een vet maaltje, terwijl hij de papieren voor de volgende dag doornam.