Politie(97)

Hij wendde zich tot Silje Gravseng: ‘Een compliment voor u, neem ik aan.’

Ze zat nog net zo roerloos, maar haar wangen waren rood geworden en haar ogen schoten heen en weer.

‘Zoals u kunt lezen, is Harry Hole hoogstens een minuut later naar hem toe gegaan, zestig seconden dus, nadat juffrouw Gravseng langs hem was gelopen. Hij kan dus bijvoorbeeld onmogelijk al hebben gedoucht. Hole is daar met de getuige blijven staan totdat ik arriveerde en Hole meenam naar het forensisch laboratorium waar…’ Folkestad gaf een teken, ‘… de volgende pagina, ja.’

Krohn las en zakte terug op zijn stoel.

‘Daar is vastgesteld dat Hole geen van de zaken vertoonde die je zou kunnen verwachten bij iemand die zojuist een meisje heeft verkracht. Geen huid onder zijn nagels, geen afscheiding of haren van andere personen op zijn handen of geslachtsdelen. En dat komt niet bepaald overeen met de verklaring van juffrouw Gravseng over krabben en penetratie. Hole had geen enkel teken op zijn lichaam waaruit kon blijken dat ze op de een of andere manier met hem heeft geworsteld. Het enige dat er gevonden is, zijn twee haren op zijn kleding, maar dat zou je ook kunnen verwachten aangezien ze hem dus fysiek heeft aangeraakt, zie bladzijde drie.’

Krohn bladerde zonder op te kijken door naar de volgende bladzijde. Zijn blik danste over het papier, zijn lippen vormden na drie seconden een vloek en Harry begreep dat de mythe klopte: dat niemand in juridisch Noorwegen een A4’tje sneller kon lezen dan Johan Krohn.

‘Ten slotte,’ zei Folkestad. ‘Als u kijkt naar het volume van de hoeveelheid sperma die Hole een halfuur na de vermeende verkrachting heeft geproduceerd, dan kunt u zien dat dat vier milliliter bedraagt. Een eerste zaadlozing produceert normaal gesproken tussen de twee en vijf milliliter. Een tweede lozing binnen een halfuur zal minder dan tien procent daarvan bedragen. Kort samengevat, tenzij Harry Holes testikels van iets heel speciaals zijn gemaakt, heeft hij geen zaadlozing gehad op het tijdstip dat juffrouw Gravseng beweert.’

In de stilte die volgde, kon Harry buiten een auto horen toeteren en iemand horen roepen, gevolgd door gelach en een hardgrondige vloek. Het verkeer stond stil.

‘Het is niet echt gecompliceerd, dus als u logisch combineert en deduceert, dan…’ zei Folkestad en hij lachte stiekem in zijn baard.

Het hydraulische gezucht van een rem die werd losgelaten. En de klap van de stoel die omviel toen Silje Gravseng ineens opstond en kort daarna de dreun van de deur achter haar.

Krohn zat lang met een gebogen hoofd voor hen. Toen hij het eindelijk optilde, keek hij Harry recht aan.

‘Het spijt me,’ zei hij. ‘Als advocaat moeten we accepteren dat cliënten liegen om zichzelf te redden. Maar dit… Ik had de situatie beter moeten inschatten.’

Harry trok zijn schouders op. ‘Je kent haar immers niet.’

‘Nee,’ zei Krohn. ‘Maar ik ken jou. Ik zou je na al die jaren moeten kennen, Hole. Ik zal zorgen dat ze jullie afspraak ondertekent.’

‘En als ze niet wil?’

‘Ik zal haar de consequenties van een valse verklaring uit de doeken doen. En van het officieel wegsturen van de politieacademie. Ze is niet dom, begrijpen jullie.’

‘Ik weet het,’ zei Harry, hij zuchtte en stond op. ‘Ik weet het.’

Buiten reed het verkeer weer.



Harry en Arnold Folkestad liepen over de Karl Johansgate.

‘Bedankt,’ zei Harry. ‘Maar ik vraag me nog steeds af hoe je het zo snel doorhad.’

‘Ik heb enige ervaring met ocd,’ zei Arnold lachend.

‘Pardon?’

‘Obsessive-compulsive disorder. Wanneer een persoon met die aanleg tot iets heeft besloten, dan schuwt hij geen enkel middel. De daad op zich wordt belangrijker dan de consequenties.’

‘Ik weet wat ocd is, ik heb een bevriende psycholoog die me ervan heeft beschuldigd daarnaar op weg te zijn. Wat ik bedoelde, was dat je zo snel begreep dat we een getuige moesten hebben en als de bliksem naar het forensisch laboratorium moesten gaan.’

Arnold Folkestad lachte zachtjes. ‘Ik weet niet of ik je dat kan vertellen, Harry.’

‘Waarom niet?’

‘Ik kan je vertellen dat ik betrokken ben geweest bij een dergelijke zaak, waarbij twee politiemannen aangeklaagd dreigden te worden door iemand die ze verrot hadden geslagen. Maar ze waren hem voor met een actie die op die van ons leek. De bewijzen waren weliswaar gemanipuleerd, een van de twee heeft technische bewijzen laten verdwijnen die in hun nadeel spraken. En wat er overbleef, was voldoende voor de advocaat van de man om hem aan te raden de aanklacht te laten vallen omdat hij geen poot had om op te staan. Ik rekende erop dat hier hetzelfde zou gebeuren.’

‘Nu klinkt het alsof ik haar echt heb verkracht, Arnold.’