Politie(89)

‘Wie…’

‘Iemand die jij kent, denk ik. Ik heb hem koffie gebracht.’

Harry keek Arnold aan, knikte even en verdween.

De man in de stoel in Harry’s kantoor was niet veel veranderd. Iets meer vlees op de botten, iets dikker in zijn gezicht, wat grijs geworden bij de slapen. Maar hij had nog steeds die jeugdige kuif die paste bij een trendy jongen, een kostuum dat eruitzag alsof hij het had geleend en die snelle, scherpe blik die in vier seconden een bladzijde in een dossier kon lezen en het desgewenst woordelijk kon citeren in de rechtszaal. Johan Krohn was kort samengevat het juridische antwoord op Beate Lønn, de advocaat die zelfs won als het Noorse wetboek de tegenpartij was.

‘Harry Hole,’ zei hij met die hoge, jonge stem, hij stond op en stak zijn hand uit. ‘Long time.’

‘Daar heb ik niets op tegen,’ zei Harry, zijn hand drukkend. Hij duwde zijn titanium vinger tegen Krohns handpalm. ‘Jij betekende altijd slecht nieuws, Krohn. Is de koffie goed?’

Krohn drukte zijn hand. Hard. Die nieuwe kilo’s moesten spieren zijn.

‘Je koffie is goed,’ lachte hij veelbetekenend. ‘Mijn nieuws is zoals gewoonlijk niet goed.’

‘O?’

‘Ik heb niet de gewoonte om persoonlijk te komen, maar in dit geval wil ik je even onder vier ogen spreken voor we het eventueel verder schriftelijk afhandelen. Het gaat om Silje Gravseng, een studente van jou.’

‘Studente van mij,’ herhaalde Harry.

‘Klopt dat niet?’

‘In zekere zin. Zoals jij het zegt, lijkt het of ze alleen bij mij studeert.’

‘Ik zal mijn best doen om het zo precies mogelijk te formuleren,’ zei Krohn en hij spitste zijn mond tot een lachje. ‘Ze is direct naar mij gekomen in plaats van naar de politie te gaan. Uit angst dat jullie jezelf zouden indekken.’

‘Jullie?’

‘De politie.’

‘Ik ben niet…’

‘Jij bent jarenlang bij de politie geweest en als medewerker aan de politieacademie maak je deel uit van het systeem. Het punt is dat ze bang is dat de politie haar zal proberen over te halen om de verkrachting niet aan te geven. En dat het uiteindelijk haar carrière zal schaden als ze zich daartegen verzet.’

‘Waar heb je het over, Krohn?’

‘Ben ik nog steeds onduidelijk? Jij hebt hier, in dit kantoor, kort voor middernacht Silje Gravseng verkracht.’

Krohn bestudeerde Harry in de pauze die hij nam.

‘Niet dat ik het tegen je zal gebruiken, Hole, maar het uitblijven van een zichtbare verraste reactie bij jou is veelzeggend en versterkt de geloofwaardigheid van mijn cliënte.’

‘Is die versterking nodig?’

Krohn zette zijn vingertoppen tegen elkaar. ‘Ik hoop dat jou de ernst van de zaak duidelijk is, Hole. Als deze verkrachting wordt aangegeven en openbaar gemaakt, zal jouw leven op zijn kop staan.’

Harry probeerde zich Krohn voor te stellen in zijn toga. Het proces. De beschuldigende wijsvinger naar Harry in het beklaagdenbankje. Silje, die dapper een traantje droogt. Het starende, misnoegde gezicht van de rechter. Het koufront van de publieke tribune. Het onafgebroken gekras van potloodpunten op de schetsblokken van de krantenillustrators.

‘De enige reden dat ik hier zit in plaats van twee politieagenten met handboeien die jou voor de ogen van je collega’s en studenten mee zullen nemen, is dat mijn cliënte hier ook een prijs voor zal moeten betalen.’

‘En die is?’

‘Dat snap je vast wel. Ze zal altijd de vrouw blijven die een collega naar de gevangenis heeft gestuurd. Verklikken, zal het genoemd worden. Binnen de politie is men niet dol op dat soort zaken, heb ik begrepen.’

‘Je hebt te veel films gezien, Krohn. Politiemensen willen graag dat verkrachtingen worden bestraft, wie de verdachte ook is.’

‘En de rechtszaak is uiteraard een belasting voor een jong meisje. Vooral nu er belangrijke examens voor de deur staan. Aangezien ze niet naar de politie durfde te gaan, maar eerst moest nadenken voor ze naar mij kwam, zijn er al veel technische en biologische bewijzen verloren gegaan. En dat betekent dat de rechtszaak langer kan duren dan anders.’

‘En welk bewijs hebben jullie?’

‘Blauwe plekken. Krassen van nagels. Kapotgescheurde jurk. En als ik een verzoek indien dit kantoor te onderzoeken op technische sporen, ben ik er zeker van dat we textielresten van die jurk vinden.’

‘Als?’

‘Ja, ik heb niet alleen slecht nieuws, Harry.’

‘O?’

‘Ik heb je een alternatief te bieden.’

‘Alternatief van de duivel, neem ik aan.’

‘Je bent een intelligente man, Hole. Je weet dat we niet direct sluitend bewijs hebben. Dat is zo typerend voor een verkrachtingszaak, toch? Het is haar woord tegen het jouwe en aan het eind zijn er twee verliezers. De gekrenkte die wordt verdacht van losbandigheid en een valse aangifte en de beklaagde van wie iedereen denkt dat hij geluk heeft gehad. Gegeven deze verlies-verliessituatie is Silje Gravseng met een wens, een voorstel gekomen waar ik niets op tegen heb. En laat ik voor één keer uit mijn rol van advocaat van de tegenpartij stappen, Hole. Ik raad je aan akkoord te gaan. Want het alternatief is aangifte. Daar is ze heel duidelijk over.’