Politie(87)

‘Is dat zo?’

‘Ik zie in elk geval i’s en o’s. En dat is wel net zo interessant als een tekening.’

‘Op wat voor manier?’

‘Vroeg in de ochtend in een tram, nog steeds half in dromenland kun je dingen schrijven die gestuurd zijn door het onderbewuste. En het onderbewuste houdt van codes en raadsels. Soms zijn ze onbegrijpelijk, andere keren zijn ze verbluffend simpel, ja, zelfs banaal. Ik heb een patiënte gehad die doodsbang was om verkracht te worden. Ze had een steeds terugkerende droom dat ze gewekt werd door een loop op een tank die door de ruit van haar slaapkamerraam werd geduwd en pas bij het voeteneind van haar bed stopte. En voor het gat van de loop hing een vel papier waarop een P en het cijfer 9 stonden. Het lijkt misschien wonderlijk dat ze zelf die kinderlijk eenvoudige code niet begreep, maar de hersenen camoufleren vaak waar eigenlijk aan wordt gedacht. Uit gemakzucht, schuldgevoel, angst…’

‘Dat hij i’s en o’s tekent, wat betekent dat?’

‘Het kan zijn dat hij zich verveelt in de tram. Overschat me niet, Beate. Ik ben psychologie gaan studeren in een tijd dat het een studie was voor mensen die te dom waren om arts of ingenieur te worden. Maar laat me er nog even over nadenken en dan kom ik er later op terug, ik heb nu een patiënt.’

‘Goed.’

Aune hing op en keek weer naar de straat onder zich. Aan de andere kant zat een tatoeagestudio, honderd meter in de richting van de Bogstadvei. Tramlijn 12 ging langs de Bogstadvei en Valentin had een tatoeage. Een tatoeage die zijn identiteit zou verraden. Als hij die niet professioneel had laten verwijderen. Of laten veranderen in een tatoeagestudio. Wat je in een tekening zag, kon radicaal veranderen door een paar simpele strepen. Als je bijvoorbeeld een halve cirkel tekende achter een verticale streep, dan werd het een D. Of een streep door een cirkel dan werd het een Ø. Aune ademde op de ruit.

Er klonk een geërgerd kuchje achter hem.

Hij tekende een verticale streep en een cirkel in de condens zoals hij in de sms had gezien.

‘Ik weiger het volle pond te betalen zolang…’

‘Weet je wat, Paul?’ zei Aune, de naam overdreven correct op zijn Engels uitsprekend en hij tekende de halve cirkel met de verticale streep en de cirkel met de schuine streep. Las. DØ – Dood. Veegde het weg. ‘Je krijgt dit hele uur gratis.’





Hoofdstuk 22

Rico Herrem wist dat hij dood zou gaan. Hij had het altijd geweten. Het nieuwe eraan was dat hij wist dat hij in de loop van de volgende zesendertig uur zou doodgaan.

‘Anthrax,’ herhaalde de arts. Zonder de Thaise stomme -r en met een Amerikaans accent. Die spleetoog had daar kennelijk geneeskunde gestudeerd. Hij was kennelijk gekwalificeerd om in deze privékliniek te werken waar alleen buitenlandse expats en toeristen als patiënt kwamen.

‘I’m so sorry.’

Rico ademde door het zuurstofmasker, zelfs dat was moeilijk. Zesendertig uur. Hij had het gezegd: zesendertig uur. Gevraagd of Rico nog naaste familie wilde waarschuwen. Dat ze het misschien nog zouden redden als die direct met het vliegtuig kwamen. Of misschien wilde hij een priester. Was hij misschien katholiek?

De arts moest aan Rico’s vragende gezichtsuitdrukking hebben gezien dat er nadere uitleg nodig was.

‘Anthrax is a bacterium. It’s in your lungs. You probably inhaled it some days ago.’

Rico begreep het nog steeds niet.

‘If you had digested it or got it into your skin, we might have been able to save you. But in the lungs…’

Bacterie? Ging hij dood aan een bacterie? Die hij had ingeademd? Waar dan?

De gedachte werd als een echo herhaald door de arts:

‘Any idea where? The police will want to know to prevent other people from catching the bacteria.’

Rico Herrem deed zijn ogen dicht.

‘Please, try to think back, mister Herrem. You might be able to save others…’

Anderen. Maar niet zichzelf. Zesendertig uur.

‘Mister Herrem?’

Rico wilde knikken om aan te geven dat hij het had gehoord, maar het lukte hem niet. Hij hoorde een deur opengaan. Getik van schoenen. Een vrouwenstem die buiten adem fluisterde: ‘Miss Kari Farstad from the Norwegian embassy. We came as soon as we could. Is he…?’

‘Blood circulation is stopping, miss. He is going into shock now.’

Waar? In het eten dat hij had gegeten toen de taxi stopte bij dat armoedige eettentjes tussen Bangkok en Pattaya? Hij moest sterven door dat stinkende hol in de grond? Of in het hotel, door de airconditioning. Was het niet zo dat bacteriën vaak op die manier werden verspreid? Maar de arts had gezegd dat de eerste symptomen gelijk waren aan die van verkoudheid en die had hij al in het vliegtuig. Maar als die bacteriën al in het vliegtuig hadden rondgezweefd, zouden meer mensen ziek zijn geworden. Hij hoorde de vrouwenstem zacht en in het Noors zeggen: ‘Miltvuurbacterie, mijn god, ik dacht die alleen als biologisch wapen bestond.’