Politie(199)

De deur van de kerk ging open, maar Truls zag nog niemand naar buiten komen.

Hij keek naar het tijdschrift dat op de stoel naast hem lag. Portretinterview met Mikael Bellman. De gelukkige familieman afgebeeld met vrouw en drie kinderen. De bescheiden, verstandige commissaris van politie die zegt dat het ophelderen van de politieslagerzaak niet mogelijk was geweest zonder de steun van zijn vrouw Ulla. Zonder al zijn goede mensen van het hoofdbureau. En dat met de ontmaskering van Folkestad ook een andere zaak was opgelost. Uit het ballistiekrapport was namelijk gebleken dat het Odessa-pistool waarmee Arnold Folkestad zich had doodgeschoten hetzelfde was als het pistool waarmee Gusto Hanssen was gedood.

Truls had moeten grijnzen toen hij dat las. Dat klopte verdomd niet. Harry Hole was gegarandeerd bezig geweest en had de boel gefikst. Truls had geen idee waarom of hoe, maar het betekende wel dat Oleg vanaf nu niet meer over zijn schouder hoefde te kijken. Je zou zien dat Harry die jongen nog op de politieacademie kreeg.

Prima, Truls zou geen problemen gaan maken, hij had wel respect voor dit mollenwerk. En het was niet om Harry, Oleg of Mikael dat hij het tijdschrift had gekocht.

Dat was om de foto van Ulla.

Alleen maar een tijdelijke terugval, hij zou het tijdschrift wegdoen. Hij zou haar uit zijn hoofd zetten.

Hij dacht aan de dame die hij gisteravond in het café had ontmoet. Date-afspraak via internet. Ze voldeed uiteraard niet aan de Ulla-norm of Megan Fox-norm. Een beetje te oud, een beetje te dikke kont en ze praatte te veel. Maar verder had hij haar wel gemogen. Ja, hij had zich uiteraard afgevraagd hoeveel vrouwen hij kon vinden die goed scoorden qua leeftijd, uiterlijk en kont en die óók nog in staat waren hun mond te houden.

Hij had geen idee. Hij wist wel dat hij haar leuk had gevonden.

Of beter gezegd, hij had het leuk gevonden dat ze hém kennelijk leuk vond.

Misschien kwam het alleen door zijn kapotte gezicht dat ze medelijden met hem had. Of misschien had Mikael gelijk – zijn gezicht was van nature zo lelijk dat deze verbouwing hem misschien geen kwaad had gedaan.

Of misschien was er op de een of andere manier iets veranderd bij hem. Hij wist niet precies hoe en wat, maar een paar dagen geleden was hij wakker geworden met het gevoel nieuw te zijn. Hij dacht op een nieuwe manier. Hij kon zelfs op een nieuwe manier met mensen om zich heen praten. En het leek wel of ze het merkten. Alsof ze hem ook op een nieuwe manier behandelden. Een betere manier. En dat had hem de moed gegeven om nog een muizenstapje in de nieuwe richting te doen, hij wist niet eens waarheen die richting hem bracht. Niet dat hij helemaal verlost was of zoiets. Het verschil was klein. En soms was hij helemaal niet nieuw.

Hij was in elk geval van plan haar weer te bellen.

De politieradio kraakte. Hij hoorde aan de stem, voordat de woorden kwamen, dat het belangrijk was. Iets anders dan die vermoeiende files, kelderinbraken, huisvredebreuk of woedende alcoholisten. Een lijk.

‘Lijkt het een moord?’ vroeg de centralist.

‘Dat zou ik zeggen.’ Het antwoord had die laconieke, coole toon die vooral jongens van de nieuwe lichting probeerden te bezigen, had Truls gemerkt. Niet dat ze nooit eens de oude garde imiteerden. Zelfs al werkte Hole niet meer bij hen, zijn manier van formuleren leefde nog voort. ‘Haar tong… Ik geloof dat het haar tong is. Die is afgesneden en gestopt in…’ De jonge politieman bewaarde geen afstand, zijn stem brak.

Truls voelde dat hij in een beter humeur kwam. Zijn hart klopte een beetje sneller.

Dat klonk niet best. Ze had mooie ogen gehad. En hij gokte ook behoorlijk dikke tieten onder haar kleding. Jazeker, dit kon een mooie zomer worden.

‘Heb je een adres?’

‘Alexander Kiellandsplass 22. Verdomme zeg, wat een haaien hier.’

‘Haaien?’

‘Ja, op die kleine surfplanken. De kamer staat er vol mee.’

Truls zette zijn Suzuki in de versnelling. Duwde zijn zonnebril recht op zijn neus, gaf gas en liet de koppeling opkomen. Sommige dagen nieuw. Andere niet.



De toiletten voor de meisjes zaten aan het eind van de gang. Toen de deur achter Aurora dichtviel, bedacht ze hoe stil het er was. De geluiden van de mensen daarboven verstomden, ze was helemaal alleen.

Ze ging snel een wc binnen en draaide de deur op slot, trok haar korte broek en onderbroek naar beneden en ging op het koude plastic zitten.

Dacht aan de bruiloft. Dat ze daar eigenlijk liever was. Ze had nog nooit iemand zien trouwen, niet echt. Ze vroeg zich af of ze zelf ooit zou trouwen. Ze probeerde het voor zich te zien, dat ze voor de kerk stond, lachend terwijl ze bukte omdat ze rijst gooiden, witte jurk, een huis en een baan die ze leuk vond. Een jongen met wie ze kinderen kreeg. Ze probeerde de jongen voor zich te zien.

Er ging een deur open, iemand kwam binnen.