Plotseling papa(71)

Nadat Alik de baby in het kinderzitje had gegespt, reed hij hen naar de stad, alsof ze een gewoon gezin waren dat boodschappen ging doen.

Ze begreep niet waarom hij bij een autodealer stopte. Ze wierp hem een vragende blik toe.

‘We kunnen toch moeilijk rondrijden in mijn truck,’ zei hij. ‘Laten we eens even kijken naar een stationwagen. Dat zijn goede, veilige auto’s voor kinderen.’

Hoe hij aan dat stukje informatie kwam, wist ze niet. Ze had zelf geen auto, maar ze mocht die van haar ouders gebruiken, als ze hem nodig had. Hoe dan ook, de auto die hij in gedachten had, viel ver buiten haar budget.

Maar door akkoord te gaan met de afspraak, had ze haar leven in zijn handen gelegd. Hij was degene die de komende maand de beslissingen zou nemen. Nu hij voor hen zou zorgen, zouden ze niets te kort komen.

Een halfuur later vertrokken ze om inkopen te doen voor Nicky. Tegen de tijd dat ze daarmee klaar waren, zou het veiligste kinderzitje dat voorhanden was, in de nieuwe auto zijn geïnstalleerd en zouden ze daarin naar de camper kunnen rijden.

Inkopen doen met Alik was bijna te goed om waar te zijn. Het leek wel Kerstmis.

‘Stoppen!’ riep ze op een gegeven moment toen hij ook nog een mobile met Winnie de Poehfiguurtjes in het boodschappenkarretje legde. ‘Hiervoor hebben we nooit ruimte in de camper. Ik vrees dat het niet eens in de huurauto zal passen.’

‘We halen de nieuwe auto op voordat we eten kopen.’

Om twaalf uur waren ze klaar om terug te keren naar de camper. De huurauto was teruggebracht. Alik stapte in zijn truck, en Blaire reed achter hem aan in een zwarte stationwagen die tot de nok was gevuld met babyspullen en etenswaren.

Inmiddels had Nicky er schoon genoeg van. Het enige wat hij wilde, was een flesje en een dutje. Blaire trachtte haar glimlach te verbergen toen ze aankwamen bij de camper en Alik ontdekte hoe sterk de longen van zijn zoon waren. Terwijl hij de baby uit het kinderzitje tilde, wierp hij een bezorgde blik in Blaires richting. Ze greep de luiertas en volgde hem naar binnen. Nicky’s gebrul moest mijlenver in de omtrek hoorbaar zijn.

Alik moest noodgedwongen zijn voet gebruiken om een plaatsje vrij te maken op de bank, die propvol tijdschriften en notitieblokken lag. Zodra Blaire had plaatsgenomen, overhandigde hij haar de baby.

‘Blijf jij maar hier met hem, dan maak ik snel een fles. Later moet je maar laten zien hoe ik die met poedermelk moet maken.’

Dertig seconden later keerde hij terug en duwde de speen in Nicky’s mondje. Nu was er geen sprake meer van de onzekerheid die hij de afgelopen nacht had tentoongespreid. Alik was een snelle leerling.

‘Ik ga de spullen uit de auto halen,’ mompelde hij, maar zijn blik bleef gericht op hun zoon, die zijn melk verorberde met hetzelfde enthousiasme waarmee Alik zijn ontbijt had weggewerkt.

Blaire hield haar hoofd gebogen en probeerde niet te glimlachen. Maar eigenlijk was ze zo gelukkig. Ze was bang dat dit een droom was, waaruit ze ieder moment kon ontwaken. De wetenschap dat Nicky en zij een maand bij hem zouden wonen, vervulde haar met onvoorstelbare blijdschap. Ze weigerde te denken aan de dag dat ze Alik zou moeten verlaten en met Nicky zou terugkeren naar Californië. Dan zou haar hel beginnen, want dan zou ze Alik alleen maar zien als het zijn beurt was om Nicky bij zich te hebben.

Haal er nu alles uit wat erin zit, Blaire, want meer zul je niet krijgen, zei ze bij zichzelf.

Terwijl Alik buiten was, ging zijn mobiele telefoon. Hoewel ze geneigd was om hem op te nemen voor het geval het iets belangrijks was, durfde ze dat toch niet. Het zou een van zijn ouders kunnen zijn, of zijn broer of zus. Ze wilde onder geen beding dat die zouden weten dat zij en de baby bij Alik in New York waren.

Blaire legde de baby tegen haar schouder om hem een boertje te ontlokken en wachtte tot Alik de laatste doos uit de auto had gehaald. De woonkamer van de camper leek wel een warenhuis dat tot het plafond was volgepakt.

‘Alik... Je telefoon ging, maar ik heb niet opgenomen, want ik wil niet dat iemand weer dat ik hier ben.’

Er verscheen een frons op zijn gebruinde gezicht. ‘Rick weet het al,’ snauwde hij. ‘Dus wat maakt het uit?’

‘Ik... Ik doelde op jouw familie. Na wat ik jou heb aangedaan, zullen ze vast vreselijk slecht over me denken.’

Daar kan ik je de littekens van laten zien, dacht ze, maar ze sprak de woorden niet uit. ‘En omdat dit slechts tijdelijk is, wil ik het liever zo stil mogelijk houden.’ Ze keek naar hem op met een smekende blik in haar grijze ogen. ‘Is dat te veel gevraagd?’

In zijn sterke kaak klopte een adertje. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes terwijl zijn blik over haar gezicht en haren flitste. Ze had er geen idee van wat hij nu dacht.

‘Ik heb voicemail, dus maak je er niet druk over.’