Plotseling papa(36)

Eindelijk begreep Hannah waarom hij in Amerika woonde.

‘Tijdens een van die terugreizen naar New York heb ik een tussenstop gemaakt in Londen om een congres bij te wonen van ingenieurs en wetenschappers die hadden gewerkt aan de aanleg van de Kanaaltunnel. Daar ontmoette ik Alik en Zane. We werden niet alleen partners in dit nieuwe project, maar ook goede vrienden. Dat heeft mijn levensloop drastisch veranderd.’ Hij rechtte zijn schouders.

‘Ik heb mijn ouders verteld dat ik mijn positie in het bedrijf wilde opgeven om me volledig te kunnen concentreren op het treinproject. Mijn moeder smeekte me om niet alle banden met mijn vader te verbreken, dus beloofde ik dat ik beschikbaar zou blijven voor het geval hij me nodig mocht hebben.’

Hannah stond op van het bed. ‘Het moet toch een grote schok voor hem zijn dat je van plan bent om in Amerika te blijven en te trouwen met een vrouw met een kind dat niet eens van jou is.’

‘Hij zou maar wat graag willen dat Elizabeth van mij was. Dan kon hij mij verwijten dat ik me minstens zo onverantwoordelijk heb gedragen als hij. Hij heeft een zwak voor andere vrouwen, maar daaraan wordt hij alleen herinnerd als ik in de buurt ben. Hij hoopte dat we niet uit liefde zouden trouwen, mon amour. Hij zou het prachtig hebben gevonden als jij het type vrouw was geweest dat opzettelijk zwanger wordt om haar klauwen in een man te kunnen zetten en hem te dwingen tot een huwelijk. Dan zou hij zich hebben verkneukeld om mijn gebrek aan in-schattingsvermogen, en had hij kunnen toekijken terwijl ik achter jouw rug op zoek was gegaan naar andere vrouwen.’

‘Dat is afschuwelijk!’

Het volgende moment voelde ze zijn armen om zich heen... ‘Misschien is het maar goed dat we dit hebben besproken. Nu hoeven we nooit meer over mijn vader te praten en zijn er geen geheimen meer tussen ons.’

Haar glanzende groene ogen blikten diep in de zijne. ‘Nee, lieveling, geen enkel geheim meer.’

Hij bedekte haar gezicht en mond met hongerige kussen. ‘Mon Dieu! Ik heb nog nooit zo naar je verlangd als op dit moment... heb je nog nooit zo nodig gehad.’ Hij drukte zijn voorhoofd tegen het hare.

‘Het egoïstische deel van mijn karakter wil niet wachten tot morgen om jou tot mijn vrouw te maken in iedere zin van het woord. Maar het andere deel zegt me dat we nog maar twaalf uur hoeven te wachten en dat we er dan van verzekerd zijn dat we dagen en nachten lang zullen kunnen genieten van onze privacy en van elkaar. Zeg dat ik moet weggaan, Hannah,’ smeekte hij. ‘Help me om juist te handelen.’

‘En als ik dat nu eens niet wil?’ fluisterde ze, minstens evenzeer brandend van verlangen als hij.

Maar op dat moment verscheen Sophie in de deuropening, met een ontroostbare Elizabeth in haar armen.

‘Je m’excuse, maar de bébé... Ze werd wakker en kon u niet vinden.’

‘Het is goed, Sophie. Kom maar bij me, petite.’

Na nog een laatste, heftige kus op Hannahs mond gedrukt te hebben, liep Dominic naar het dienstmeisje toe en nam de baby van haar over. ‘Merci, Sophie. Ik leg haar wel terug in bed als ze weer rustig is.’

Het dienstmeisje straalde. ‘Kijk nu toch eens, ze is al gestopt met huilen omdat ze weer bij haar papa is!’

Terwijl Sophie wegglipte, had Hannah nog steeds het gevoel dat ze helemaal van de wereld was. Haar verlangen naar Dominic was zo groot dat ze alles om zich heen was vergeten. Ze had zelfs Elizabeths gehuil niet gehoord!

Er brak een glimlach door op Dominics knappe gezicht. Hij keek diep in haar ogen. ‘Ik kan bijna niet wachten om samen met jou voor het altaar te staan. In de nacht dat je me hebt gered, heb je me betoverd. Sindsdien ben ik nooit meer de man geweest die ik altijd was.’

‘Dat geldt ook voor mij,’ fluisterde ze geëmotioneerd. ‘Als Elizabeth kon praten, zou ze je vertellen wat ik tegen haar heb gezegd toen je in die ambulance was weggebracht.’

‘Moet ik wachten tot ze oud genoeg is om te kunnen praten voordat ik die details te horen krijg?’

‘Nee, tot morgenavond.’

‘Daar houd ik je aan,’ fluisterde hij hartstochtelijk. ‘Van deze nacht is al niet veel meer over, en jij hebt je schoonheidsslaapje nodig. Ik neem Elizabeth mee en zorg dat ze gaat slapen.’ In zijn donkere ogen brandde het vuur. ‘Zorg dat je nog wat slaap krijgt... je zult het nodig hebben.’





Dominic gaf de baby nog een flesje, maar toen dat leeg was, had het kindje haar oogjes nog open.



‘Je weet dat er morgen iets geweldigs staat te gebeuren, hè? Daarom ben je nog wakker,’ fluisterde hij. ‘En hoewel ik het afschuwelijk vind om van je gescheiden te zijn, hebben je mama en ik samen wat tijd nodig als we getrouwd zijn. Ik heb nooit verwacht dat ik ooit zo verliefd zou worden. Kun je het me vergeven dat ik haar een weekje voor me alleen wil? En dan zullen zeven dagen zeilen op de Middellandse Zee bij lange na nog niet voldoende zijn. Maar tegen die tijd zullen we jou zo missen dat we niet anders kunnen doen dan terugkeren. Vergeet niet dat je grandmère en je tante Nicole je zullen verwennen tijdens onze afwezigheid. Tegen de tijd dat wij terugkeren, zul je dikke vrienden zijn met je neefjes Etienne en Pierre. En dat is goed, want ik wil graag dat jullie heel veel van elkaar gaan houden.’