Plotseling papa(139)

‘Wat is zijn lievelingskostje, dan zal ik dat voor hem koken,’ vroeg haar moeder.

Meg veegde haar ogen droog. ‘Dat weet ik nog niet, maar daar kom ik wel achter. Dank jullie wel dat jullie dit hebben geaccepteerd. Ik houd zoveel van jullie. Johnny zal ook van jullie gaan houden.’ Na een diepe zucht geslaakt te hebben, voegde ze eraan toe: ‘Nu denk ik dat we maar beter kunnen gaan. Ik heb wel een briefje voor Zane achtergelaten, maar hij zal helemaal ondersteboven zijn als de baby niet thuis is als hij wakker wordt. Hij is zo dol op hem.’

Haar vader wilde iets zeggen, maar bedacht zich kennelijk. Meg kon zijn gedachten lezen. Ze wist dat hij wenste dat Zane even dol zou zijn op haar.

Dan zou hij evengoed kunnen wensen om vrede op aarde, dacht ze een tikje cynisch. Maar zij had haar baby, en ze zou alle liefde die ze in zich had, aan hem schenken.





Beste Zane, Ik heb Johnny meegenomen om hem kennis te laten maken met zijn grootouders. Ben zo weer terug. Als je honger hebt, vind je je ontbijt in de oven.





Zane las het briefje een aantal malen. Daarna verfrommelde hij het en smeet het in de prullenbak. Hij trok de ovendeur open.



De wafels waren luchtig, de worstjes precies goed doorbakken en de roereieren waren droog, precies zoals hij het lekker vond.

Kennelijk had hij op de koop toe ook nog een geweldige kok in huis gehaald.

Tot dusver was er niets fout gegaan. Natuurlijk wist ze precies hoe ze met de baby moest omgaan.

Waarom was hij die ochtend dan zo van slag?

Ze had alle recht om naar haar ouders te gaan. Ze had het waarschijnlijk met opzet op dat moment gedaan, zodat hij ongestoord zou kunnen slapen.

Terwijl hij zijn laatste stukje toast beboterde, ging zijn mobieltje. Hij haastte zich naar de slaapkamer om het op te nemen, hopend dat het Meg zou zijn.

‘Eh bien, mon vieux. Hoe bevalt de huwelijkse staat?’

Hij omklemde de telefoon wat steviger. Typisch iets voor Dominic om meteen de vinger op de zere plek te leggen. Zane was getrouwd, maar hij voelde zich allerminst getrouwd. Natuurlijk was hij nog nooit eerder getrouwd geweest, dus had hij er geen idee van hoe hij zich nu zou moeten voelen.

‘Prima. Hoe is het met jou?’

Dom kon zwijgen op een manier die boekdelen sprak. ‘Wat is er aan de hand, mon ami?’

Hij gromde. ‘Hoe doe je dat toch?’

‘Wat?’

‘Dingen oppikken die niemand anders in de gaten heeft.’

‘Dit is kennelijk niet het juiste moment om jou en je familie uit te nodigen in Laramie. Hannah en Blaire willen een feestje geven voor jullie. We dachten aan dinsdag of woensdag in ons appartement.’

‘Met drie gezinnen zal dat een volle boel worden.’

‘Des te leuker, als je begrijpt wat ik bedoel.’

Zane wist heel goed wat hij bedoelde. ‘Zeg maar tegen Hannah en Blaire dat ik het erg lief van hen vind. Ik zal even met Meg overleggen en je dan laten weten of we komen.’

‘Je hebt toch geen spijt, hè?’

‘Nee, helemaal niet!’

‘Dat verwachtte ik ook niet. Ik wilde alleen even horen of jij jezelf nog bent.’

‘Ik ben wel degelijk mezelf,’ gromde hij.

‘Maar je weet niet wat je is overkomen. Ik weet nog goed hoe ik me voelde toen een engel met gouden haren en cowboylaarzen mij wegdroeg op haar magische paard.’

‘Zane? We zijn weer thuis!’

‘Dom? Het spijt me dat ik je moet onderbreken, maar ik moet ervandoor. Ik bel je straks nog wel. Bedankt voor je telefoontje.’

A bientót, mon ami.’

Op dat moment kwamen Meg met Johnny in haar armen de hal binnen. Ze zagen eruit om op te eten. Nadat hij Meg van de baby had verlost, bleef hij naar haar kijken. ‘Hoe is het gegaan bij je ouders? Is je vader van plan om het huwelijk te laten ontbinden?’

Een vurige blos verspreidde zich over haar wangen, die toch al roze zagen door de kou. Het moest moeilijk zijn geweest voor haar.

‘Ze waren natuurlijk verbaasd, maar ze willen wat ik wil, en ze zijn al verliefd op Johnny. We zijn uitgenodigd om te komen eten, zodra ons dat uitkomt.’

‘Dat is dan de tweede uitnodiging.’

‘Hoezo?’ Ze liep achter hem aan naar de babykamer, waar hij de baby op de commode legde en hem uit zijn gewatteerde pakje haalde.

‘Ik had net Dominic aan de telefoon. Mijn vrienden hebben volgende week een feestje voor ons gepland. Wij zijn de eregasten.’

Dat idee leek haar nerveus te maken. ‘Dat is lief van hen, maar ik denk dat het nog te vroeg is om Johnny mee te nemen.’

Hij fronste. ‘Is er nog iets mis met hem? Iets wat je me nog niet hebt verteld?’

‘Nee, natuurlijk niet.’ Er was een gekwetste blik in zijn ogen verschenen. ‘Ik herinnerde alleen wat dokter Tingey tegen me heeft gezegd over pasgeboren baby’s. Hij zei dat het beter is dat ze de eerste drie weken zo weinig mogelijk in aanraking komen met vreemden. Onder normale omstandigheden zou ik mijn ouders hebben gevraagd om op te passen, maar —’