Overgave(40)

Nadat ze zichzelf deze peptalk had gegeven trok Catherine haar kleren uit en stapte onder de hete douche. In haar hoofd bleef ze echter Deans laatste woorden horen en ze voelde de steek in haar hart opnieuw met evenveel kracht.

Toen Catherines tweede huilbui over was, was het water koud geworden. Ze stapte de douche uit en wikkelde een handdoek om zich heen. Toen ze een haarlok achter haar oor streek hoorde ze iemand op de deur kloppen. Ze fronste en stapte de kamer in, benieuwd naar wie er voor de deur stond.

Toen ze door het spionnetje keek fronste ze en ze trok de deur open. Op de gang stonden Gracie en Wade. Catherine zag Gracies bezorgde uitdrukking meteen. ‘Deanna heeft jullie gebeld.’

Gracie knikte. Catherine liet ze binnen en deed de deur achter ze dicht. Ze wilde ze geruststellen maar voordat ze de kans kreeg trok Gracie haar in haar armen en omhelsde haar stevig. Catherine moest hevig slikken om de brok in haar keel weg te krijgen. Toen Gracie haar losliet zei ze: ‘Ik kan Dean wel wat aandoen, weet je dat.’

‘Dat hoeft niet,’ zei Wade. ‘Ik sla hem in elkaar en dan hebben we van hem geen last meer.’

Catherine werd warm van de manier waarop het stel voor haar opkwam. Ze glimlachte, hopend dat ze het gesprek neutraal konden houden. ‘Het geeft niets, echt niet.’ Ze keek naar beneden naar de handdoek die ze omgeslagen had en zei: ‘Ik kleed me even aan en dan ben ik klaar voor de film.’

‘Weet je zeker dat je nog wilt gaan? Het hoeft niet hoor, als je je niet lekker voelt.’

‘Ik wil echt gaan,’ zei Catherine en ze meende het. Ze was niet van plan Dean de weinige tijd die ze met haar zus had te laten verpesten. Catherine liep snel de kamer uit. In de slaapkamer deed ze de deur achter zich dicht en ze begon zich aan te kleden. Tegen de tijd dat ze een spijkerbroek en een bruine blouse met een wijde hals aanhad was Catherines haar bijna droog. Ze besloot dat een paardenstaart het makkelijkst zou zijn. Binnen een paar minuten was ze weer terug in de kamer. ‘Klaar?’

Wade en Gracie keken naar haar en ze wist dat ze dwars door haar heen keken. ‘Catherine, we zien allebei dat het helemaal niet goed met je gaat.’

Ze zwaaide wat met haar hand. ‘Hij zei een paar vervelende dingen maar dat geeft niet. Dean heeft niets beloofd. Ik wist wat ik deed toen ik met hem naar huis ging. Ik ben oud genoeg om met afwijzingen om te kunnen gaan.’ Laat ze me in hemelsnaam geloven. Catherine had op dit moment minder dan geen zin om haar gebroken hart op tafel te leggen. Ze had wel genoeg gehuild vandaag.

‘Ik weet niet waarom Dean zo moeilijk doet,’ barstte Wade uit, ‘maar ik zal zorgen dat hij ermee ophoudt.’

Catherine schrok van de ernst in Wades stem. ‘Ik wil niet de reden zijn van een ruzie tussen jou en Dean. Alsjeblieft, ik wil geen ruzie in de familie ontketenen.’ Ze was nooit zwak geweest. Ze was doorgaans zelfs bijzonder zelfverzekerd, maar Wade die klaarstond om voor haar te vechten, en Gracie die haar opving en beschermde, lieten haar niet onberoerd. Nooit eerder had ze zulke liefdevolle toewijding gevoeld. Ze had altijd liefde van haar ouders gekregen maar dat was anders. Hier voelde ze zich geborgen, zelfs al kende ze hen pas net.

In een opwelling liep Catherine naar Wade en omhelsde hem. ‘Dankjewel,’ zei ze. Zijn armen namen haar in een stevige berenknuffel en toen wist ze het. Hij gaf echt om haar. Zoals een broer om een zus zou kunnen geven. Het voelde goed om hem in haar kamp te hebben. Ze stapte achteruit en zag dat Gracie tranen in haar ogen had. ‘Er zijn geen woorden voor hoe goed het voelt dat jullie er voor me zijn.’

‘Daar heb je familie voor,’ zei Gracie met een voorzichtig lachje.

‘Ik weet het, maar wat er tussen mij en Dean speelt is nogal ingewikkeld.’

Wade lachte. ‘Probeer je ons nu subtiel te vertellen dat je onze hulp niet nodig hebt?’

Catherine kromp ineen toen ze besefte hoe ondankbaar dat moest klinken. ‘Zoiets, ja. Maar het is wel ontzettend lief van jullie.’

‘Goed dan, maar mag ik hem nog wel slaan?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Als het nodig is om geweld te gebruiken, doe ik dat.’

Gracie knikte. ‘Zet ’m op, zus!’

‘Reken maar,’ zei Catherine en ze voelde zich een klein beetje beter. Voor het eerst sinds Dean zijn grote mond had opengetrokken, voelde Catherine een oprechte grijns opkomen. ‘En gaan we nu dan eindelijk naar de film?’

Gracie leek nog niet overtuigd maar stemde uiteindelijk toch in. ‘Ik hoop dat hij thuis verschrikkelijk ongelukkig zit te zijn.’

Catherine wilde helemaal niet nadenken over wat Dean eventueel aan het doen was. Dat was een weg die rechtstreeks naar de afgrond leidde. Ze pakte haar jas en tas en gedrieën verlieten ze de kamer. Wade zette de dames af bij het winkelcentrum zodat ze wat tijd met z’n tweeën hadden en beloofde ze na de film weer op te pikken om ze mee uit eten te nemen.