Orsini broers 01(49)
Genietend keek hij naar Chiara’s welvingen. Geen centimeter huid bleef ongekust. Hij besteedde uitgebreid aandacht aan haar borsten en vervolgens aan het gebied tussen haar dijen. Hij kreunde van genot toen haar lichaam duidelijk maakte dat het naar hem verlangde.
‘Kom,’ fluisterde ze. ‘Raffaele, toe, kom…’
Ze schreeuwde het uit bij haar hoogtepunt. Pas daarna liet hij zich gaan, zijn zelfbeheersing versplinterd, met rauwe emoties toen de waarheid hem van bijna ondraaglijke vreugde vervulde.
Hij hield van zijn vrouw.
Nadien opende hij een fles Châteauneuf-du-Pape en schonk voor elk een glas vol.
Hoewel het herfst was, was het niet koel genoeg voor een vuur. Toch stak hij het aan in de massieve stenen haard. Hij legde er een paar kussens voor op de vloer, wikkelde zijn vrouw en zichzelf in een zwarte kasjmieren deken en hield haar in zijn armen, terwijl ze naar de vlammen keken en wijn dronken.
Het besef dat hij van haar hield, was zwaar. Hij had haar niet gewild, omdat zijn vader had bevolen met haar te trouwen. Nu wilde hij haar met heel zijn hart – maar hoe moest het als ze hem niet wilde?
Ze had geleefd als Raponsje in het sprookje, opgesloten in de toren. Ze was eenzaam geweest. Naïef. Bang aan een bullebak gegeven te worden. Hij was langsgekomen, en alles was veranderd. Als hij zei dat hij van haar hield, zou ze misschien uit dankbaarheid zeggen dat ze ook van hem hield, maar hij zat niet te wachten op dankbaarheid.
Wanneer was alles zo gecompliceerd geworden? Hij keek naar zijn vrouw, vreedzaam in zijn armen, en zijn hart zwol van liefde. Waarom deed hij nou zo moeilijk? Als hij nou eens gewoon vertelde wat hij voelde? Dat hij niet van haar wilde scheiden. Dat hij niet meer zonder haar kon…
Toen klonk het geluid van de intercom. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Hij verwachtte niemand.
Chiara keek naar hem. ‘Raffaele? Wat was dat?’
‘Niets bijzonders, schat. Gewoon de intercom. Ze gaan zo wel –’
Bzzz.
O, wacht. Dat zou de levering van Saks wel zijn. Rafe verbeet een glimlach en kuste haar. ‘Dat is de portier. Vast een pakje. Ik kom zo terug.’
Het was echter geen pakje, maar, zoals de portier meldde, het waren zijn broers. Twee van hen. Ze hadden een sleutel van de lift en waren al onderweg, en aangezien Mr. Orsini en zijn dame erge haast hadden gehad om naar boven te gaan…
Rafe gooide de telefoon neer. Ontzet haalde hij een hand door zijn haar. Twee van zijn broers, waarschijnlijk Nicolo en Falco, waren op weg naar boven. En Chiara zat in haar blootje in de woonkamer. Hij rende naar haar toe en trok haar overeind.
‘Raffaele?’
‘Geen zorgen,’ zei hij, terwijl ze de trap op raceten. ‘Alleen zijn mijn broers hier.’
Toen ze naar adem snakte, zoog ze bijna alle lucht uit de omgeving. ‘Madre di Dio! Je broers! Maar…’
‘Precies.’ Met een schouder duwde hij de deur van zijn slaapkamer open, waarna hij bijna zijn nek brak over alle dozen en tassen op de vloer. ‘Ik heb niets gezegd… Ze weten niet dat…’ Hij haalde diep adem. ‘Kleed je maar aan, schat, goed? Ik regel de rest.’
‘Wat moet ik aantrekken? Dit is mijn kamer niet.’
‘Nee. Maar hier ligt van alles.’ Hij gebaarde naar de pakjes. ‘Wat je vanmorgen hebt gepast.’
‘Heb je alles gekocht?’
‘Ja, dus pak maar gewoon iets en –’
‘Maar ik zei nog zo –’
‘We hebben geen tijd om te kibbelen!’ Rafe spurtte naar zijn kleedkamer en trok een spijkerbroek en een T-shirt aan.
Hij hoorde Nick al roepen vanaf de trap. ‘Rafe? Hé, ben je boven?’
Chiara verstarde. Hij ook.
‘Ik kom eraan!’ riep hij terug.
‘Anders komen wij wel boven.’
‘Nee! Nee, blijf maar daar. Ik kom zo.’
‘Raffaele…’ Chiara zag zo wit als een doek. ‘Mijn kleren… Ze liggen door de hele woonkamer!’
Die van hem ook. Wel verdorie. Binnen een paar minuten zouden zijn broers alles weten over Chiara. Dat hij naar Italië gegaan was, dat hij tegen beter weten in met haar was getrouwd… Dat hij van haar hield.
De timing liet veel te wensen over. Dat laatste zouden ze op deze manier eerder weten dan Chiara. Niets aan te doen. Hij had wel geleerd dat je moest spelen met de kaarten die je had, ook al waren dat niet de beste. Hij haalde diep adem en liep naar de deur.
‘Raffaele, wacht!’ Chiara vloog achter hem aan en sloeg haar armen om hem heen om hem te kussen.
Hij pakte haar bij de polsen en trok haar handen naar beneden. ‘We moeten praten.’ Hij klonk ernstiger dan ooit tevoren.
Ze rilde. ‘Waarover, Raffaele?’
Ze zag zijn adamsappel op en neer bewegen toen hij slikte. ‘Over ons.’ Hij hief zijn hand alsof hij die op haar wang wilde leggen, maar in plaats daarvan ging hij naar de trap.