Orsini broers 01(39)

Daarna gingen ze weer de stad in. Want, had Rafe bij nader inzien bedacht, het had geen zin Sayers’ partner in te schakelen. Die paar dagen extra deden er ook niet meer toe.

Ze gingen met de metro van de Bronx naar het einde van de lijn in Brooklyn. In de warme zon slenterden ze over de promenade van Coney Island. De attracties waren gesloten, maar Rafe vertelde Chiara wat er allemaal in het grote pretpark te vinden was, en hoe het jaren geleden geweest was toen hij en zijn broers een paar keer hadden gespijbeld om hiernaartoe te kunnen gaan.

‘Spijbelen? Een paar keer?’

Grinnikend bevestigde hij: ‘Ja, een paar keer. De andere keren gingen we ergens anders naartoe.’

Hij vertelde haar over Dante, Nicolo en Falco. Weemoedig merkte ze op dat het vast leuk was, zo samen met zijn broers te kunnen zijn. Hij reageerde dat hij ze soms ook wel eens naar de maan wenste, maar dat ze over het algemeen goed met elkaar konden opschieten.

Tegen de middag stelde hij voor terug te gaan naar Manhattan voor de lunch, maar Chiara wierp een verlangende blik op een hotdogkarretje. ‘Je zult wel geen trek hebben in…’

‘Hotdogs?’ Lachend tilde Rafe haar op en zwaaide haar in het rond, terwijl zij serieus probeerde te blijven kijken en eiste dat hij haar neerzette. ‘Voor een kus ga ik akkoord,’ zei hij, en dat hij haar moest laten gaan na een bescheiden kusje op zijn lippen, was het moeilijkst wat hij ooit had gedaan.

Bij het karretje bestelde hij een hotdog met mosterd en zij met zuurkool en uitjes. En saus. ‘En mag ik er ook friet bij, alsjeblieft, Raffaele?’

Hij wilde zeggen dat ze alles mocht wat ze wilde, en ook zijn… ‘En friet,’ zei hij tegen de knaap achter het karretje, om een eind te maken aan zijn onzinnige gedachten.



Hij had wel eens gehoord dat het een hele openbaring kon zijn als je de stad bekeek met de ogen van iemand die er nog nooit geweest was.

Dat klopte, en meer dan dat. Het was wonderbaarlijk, verbazingwekkend, ongelooflijk. En een kwelling. De dagen vlogen voorbij. Hij wist dat ze in geleende tijd leefden. Eens zou er een einde komen aan de pret van al die parkjes en kastanjeverkopers. Dat moest ook wel, want hij moest verder met zijn leven. Hij was al dagen niet op kantoor geweest en had er ook geen zin in, en dat was niet goed. En al die koude douches waren ook niet goed.

Maar wat voor keus had hij? Aan het eind van elke avond bracht hij een mooie vrouw tot aan haar deur en kuste haar, waarbij hij zich elke keer voornam haar nu op haar wang te kussen, maar elke keer eindigde met zijn armen om haar heen en zijn lippen op de hare… Vandaar dus die koude douches.

Als dat de prijs was die hij moest betalen voor urenlang lachen en prettig gezelschap van een vrouw, dan had hij dat er graag voor over. Alles met haar was leuk: naar museums gaan, in het park wandelen, zelfs boven op een dubbeldekker zitten. Eerst had hij het onnozel gevonden, maar bij het zien van Chiara’s stralende gezicht had hij zich een bofkont gevoeld.

Het enige wat ze niet gedaan hadden en wat hij wel graag zou willen, was nieuwe kleren voor haar kopen, ter vervanging van die vreselijke spullen die ze uit een schijnbaar bodemloze koffer haalde. Maar hij was niet gek. Zijn Chiara had haar trots, en hij wilde haar niet kwetsen. Trouwens, ze was mooi zoals ze was, en mocht er een idioot besmuikt om haar lachen, dan volstond een kille blik van Rafe om iemand zijn woorden te laten inslikken.

De dagen waren dus volmaakt. Maar de nachten… Hij had al naar vele vrouwen verlangd, maar nog nooit zoals naar haar. Zijn lichaam wilde haar, dat was niet zo vreemd. Het probleem was dat zijn hart haar ook wilde. Dat was belachelijk, want hij wist dat seks en verlangen niets met het hart te maken hadden.

Hij probeerde zich dat in te prenten, aan het einde van een lange dag waarop ze zich weer prima hadden vermaakt. Toen, onder het eten in een restaurantje in Chinatown en zonder voorafgaande waarschuwing, zat Rafe naar zijn vrouw te kijken, en opeens verhardde dat verlangende hart van hem zich.

Wat voor spelletje speelde ze? Dit kwam allemaal door haar. Dat ze getrouwd waren. Dat hij gek werd, verscheurd tussen de wens haar mee naar bed te sleuren en het idee dat hij haar moest behandelen alsof ze van porselein was.

Dat moest ze weten. Vrouwen wisten zulke dingen. Waarom deed ze dit? Net toen ze iets wilde zeggen, gooide hij zijn eetstokjes op zijn bord en stond hij op.

Chiara keek op. ‘Raffaele?’

‘Het wordt laat,’ zei hij nors, ‘en ik moet morgen weer aan het werk.’ Dat had hij niet geweten tot hij dat zei, maar het was wel een uitstekend voornemen. Hij smeet een paar bankbiljetten op tafel. ‘Kom mee.’

Ze staarde hem aan. Hij week niet, zelfs niet toen haar ogen begonnen te glinsteren. Dat waren geen tranen, zei hij tegen zichzelf. Een spel van het licht. Of van haar. ‘We gaan,’ herhaalde hij.