Onwankelbaar verlangen(13)

Zephyr trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. ‘Ik wil graag tijd met je doorbrengen, ook al heb ik het allemaal al gezien. Ik ben tenslotte opgegroeid in deze stad.’

Ze kon zich niet voorstellen dat hij de akropolis had bezocht in de tijd dat hij dakloos was, maar dat zei ze niet hardop.

‘Nu we toch plannen zitten te maken, wat doen we overmorgen?’

‘Dan zouden we toch naar het eiland vliegen?’

‘Ik heb een helikoper besteld aan het eind van de middag, zodat we onze tijd hier zo maximaal mogelijk kunnen benutten.’

‘Je verwent me.’ Hij hield dan misschien niet van haar, maar hij was haar vriend en gaf genoeg om haar om te willen dat ze zich happy voelde. ‘Ons verblijf hier was toch niet bedoeld als vakantie?’

‘Jazeker wel, al komt dat voor jou misschien als een verrassing.’

‘We zouden overmorgen toch aan het werk gaan?’

‘Ik heb de plannen een beetje veranderd.’

‘Wat jij wilt.’

‘Wat ik wil, is dat jij je een beetje vermaakt,’ merkte hij fronsend op.

‘Ik ben voor het eerst van mijn leven in Griekenland, waarom zou ik me niet vermaken?’

‘Vind je het dan misschien leuk om naar Sounion   te gaan, of naar de ruïnes van de tempel van Trident?’

‘Dat lijkt me allebei geweldig!’ Het kon haar weinig schelen. Niet alleen moest ze haar gevoelens voor hem een plaatsje geven, maar ook wat hij zojuist tegen haar had gezegd. Wat maakte het haar uit waar ze heen gingen?

‘Oké, dan gaan we naar de tempel van Trident.’

Ze knikte. ‘Lijkt me leuk.’

‘Ik wist dat je het jammer zou vinden om naar Griekenland te komen en alleen een klein, nauwelijks bewoond eiland te zien. Je bent veel te nieuwsgierig en te avontuurlijk om daar genoeg aan te hebben.’

‘Je kent me goed.’ Al was het dan oppervlakkig… Hij zou zich wezenloos schrikken als hij ontdekte dat ze verliefd op hem was.

Die nacht vrijden ze langzaam en aandachtig.

Toen Zephyr haar uitkleedde alsof ze van porselein was, probeerde ze ervan te genieten, maar het lukte haar niet om het verdriet om gevoelens die ze niet kon veranderen, van zich af te zetten.

Hij streelde haar met een tederheid die in tegenspraak was met wat hij tijdens het eten had gezegd, of in elk geval had bedoeld. Namelijk dat ze geen speciale plaats innam in zijn leven. Ze voelde zich niet echt op haar gemak. Na afloop stroomden in het donker de tranen over haar wangen voor ze eindelijk in slaap viel. Had ze maar nooit ontdekt hoeveel ze voor hem voelde.

Toen ze de volgende ochtend wakker werd, streden allerlei emoties om de voorrang. Zoals altijd voelde ze zich veilig en zelfs bemind in zijn armen, maar dit keer werden die gevoelens overschaduwd door de zekerheid dat hij niet van haar hield en dat ook nooit zou gaan doen. Waarschijnlijk zou hij haar op een dag in de steek laten, of in elk geval niet meer met haar naar bed willen.

Ze had niet verliefd op hem willen worden, maar het was gewoon gebeurd. Terugkijkend had ze ook geen idee hoe ze het had kunnen voorkomen. Zephyr had alles wat ze van een man verlangde.

Ze hadden veel gezamenlijke interesses. Zo was hun vriendschap begonnen. Inmiddels was hij haar beste vriend geworden. Hij hield haar in het oog en had haar geholpen haar bedrijf op te bouwen door haar bij andere projectontwikkelaars aan te bevelen. Hij had zelfs eens voor haar gezorgd toen ze een zware kou had gevat.

Hij behandelde haar als een koningin en kleineerde haar nooit, zoals Art altijd deed. Ze kon wegkruipen in zijn sterke armen en als hij in zijn slaap een been om haar heen sloeg, trok er een rilling van genot door haar heen.

Het allerheerlijkste was nog wel dat hij met haar vrijde als de beste gigolo ter wereld. Als ze dat hardop zou zeggen, zou hij er waarschijnlijk nog trots op zijn ook. Kon hij maar echt liefde voelen als ze de liefde bedreven, dan zou ze zich nu niet zo ellendig voelen.

Ongelukkig keek ze naar de slapende man naast haar. Er viel een donkere lok over zijn voorhoofd, wat hem zelfs in zijn slaap een wat intimiderend aanzien gaf. Ze had altijd gehoord dat ook meedogenloze mannen er in hun slaap jonger en kwetsbaarder uitzien, maar voor Zephyr ging dat niet op. Zelfs nu, zich niet bewust van zijn omgeving, ontspande hij zich niet helemaal. Het leek wel alsof hij elk moment wakker kon worden om onmiddellijk aan een nieuwe drukke dag te beginnen.

Had hij dat onbewust aangeleerd toen hij met zijn moeder in de achterbuurten van Athene woonde? Of in het kindertehuis? Of later, toen hij dakloos was en op straat woonde?

Bij hun eerste ontmoeting leek hij haar een ontspannen, charmante zakenman, maar al gauw kwam ze erachter dat hij altijd zorgde dat hij geen moment de controle verloor. Ze voelde dat achter die gemaakte glimlach en dat masker van vriendelijkheid een meedogenloos karakter schuilging. Als Zephyr Nikos iets zei, dan luisterde iedereen. Hij was rijk en briljant, iemand om rekening mee te houden.