Onwankelbaar verlangen(52)
‘Nee, maar je zei toch…’
‘Ik zou je hebben gesmeekt om bij me te blijven.’
‘Omdat ik een kind van je verwacht.’
‘Daar ben ik ontzettend blij mee, maar jij bent voor mij het allerbelangrijkste, Piper Nikos. Ik dacht dat ik een hart van steen had en voor niemand ooit echt iets zou kunnen voelen, maar jouw levenslust, jouw innerlijke en uiterlijke schoonheid, je liefde, dat zijn allemaal net kleine diamantboortjes waarmee je door die harde rotslaag bent heen gebroken.’
‘Je wordt nog poëtisch,’ zei ze schor. De tranen stroomden over haar wangen.
‘Volgens Neo krijg je dat als je verliefd bent.’
‘Jij bent de enige man op aarde van wie ik hou,’ zei ze met een brok in haar keel.
‘En jij bent de enige vrouw van wie ik hou, van wie ik ooit heb gehouden en van wie ik altijd zal houden, met heel mijn hart.’
Hij kuste haar ernstig, als om zijn woorden plechtig te bezegelen. Toen zijn mond de hare ten slotte losliet, bleven zijn handen haar strelen, als om zich ervan te overtuigen dat ze geen droom was en hij haar echt in zijn armen hield.
‘Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd voor eindelijk tot me doordrong dat wat ik voel echte liefde is. Ik moet er niet aan denken hoelang het zou hebben geduurd als je ouders je niet hadden proberen over te halen om mij aan de kant te schuiven.’
‘Bedoel je dat hun woorden een positief effect op je hebben gehad?’
‘Ik besefte erdoor dat ik je als het moest zou smeken om bij me te blijven. Daardoor begreep ik eindelijk wat liefde is.’
‘Dan vergeef ik ze hierbij alles wat ze hebben gezegd! Ik kan haast niet wachten met hun te vertellen dat je wel van me houdt!’
‘Dat wil ik hun zelf vertellen.’
‘Dat is goed, maar zeg het eerst nog eens tegen mij.’
Dat deed hij, steeds opnieuw, tot hij ieder hoekje van haar hart met zijn liefde had gevuld.
Zephyr stond voor in de kerk te wachten.
Neo stond naast hem, zoals hij sinds hun jeugd altijd naast hem had gestaan. ‘Zenuwachtig?’ informeerde hij.
‘Nee, want mijn grote liefde zal precies op tijd over het middenpad schrijden.’
‘Je grote liefde?’
‘Ja.’
‘Ik wist wel dat je ooit bij zinnen zou komen!’
Ze lachten zacht, terwijl het orgel luid inzette om de komst van de bruid aan te kondigen.
Pipers moeder ging als eerste staan, en alle gasten volgden haar voorbeeld.
Zephyr kon zijn ogen niet van Piper afhouden.
Haar glanzende blonde haar werd in een wirwar van krullen bijeengehouden door een diadeem. Haar mouwloze, met kralen bestikte jurk ruiste bij iedere stap. Met een stralende lach liep ze over het middenpad op hem toe. Geheel alleen…
Hij wist niet dat ze het met opzet zo had bedacht, maar voelde intuïtief dat ze wilde zeggen dat ze zich met hart en ziel aan hem toevertrouwde.
‘Ze lijkt wel een prinses,’ fluisterde Neo trots, alsof hij Zephyrs gedachten raadde.
‘Ze is mijn koningin.’
‘En jij bent haar koning.’
‘Haar Superman… Ze noemt me altijd haar held.’
Neo schoot in de lach, maar Zephyr schonk geen aandacht meer aan hem.
Piper bleef vlak voor hem staan en legde haar hand in de zijne. Samen keken ze de priester aan die klaarstond om zijn zegen uit te spreken over hun huwelijk, dat hen voor altijd in liefde aan elkaar bond.