Onvoorwaardelijk(47)
Daniel staarde hem aan, maar zag een jongere Charlotte met een stralende glimlach opkijken naar het gezicht van deze man. Zou ze hem willen zien? Zijn verachtelijke aanbod overwegen? Daniel wilde haar graag beschermen, maar wie was hij om zo’n kolossaal besluit te nemen?
Daniel wilde beslist als eerste Charlottes kamer binnengaan, om enkele ogenblikken met haar alleen te hebben. Om haar voor te bereiden als het ware, als dat al mogelijk was.
Met een streng gebaar wuifde hij Harris weg en wachtte tot hij een eindje verderop in de gang verborgen was in de schaduw, voordat hij zachtjes aan Charlottes deur klopte.
‘Ja?’ antwoordde ze na slechts een korte aarzeling.
Met een blik naar Harris om hem op zijn plaats te houden, opende hij de deur een stukje. ‘Charlotte? Ik ben het, Daniel Taylor. Mag ik even binnenkomen?’
‘Natuurlijk.’
Hij stapte de kamer binnen en deed de deur achter zich dicht. Zijn lamp hield hij voor de zedigheid laag langs zijn zij.
‘Goedenavond,’ zei hij op zo normaal mogelijke toon. ‘Neem me niet kwalijk dat ik u stoor op dit late uur.’
‘Ik was nog wakker, ik lag naar hem te kijken.’
Hij zag dat er een kaars brandde op haar nachtkastje. Hij zette zijn kleine olielamp op de kast bij de deur, zodat er lange schaduwen trilden op de muren.
Ze ging rechtop in bed zitten met haar gezicht naar hem toe. ‘Is alles in orde?’
Hij stond zenuwachtig zijn handen open en dicht te knijpen, tot hij het merkte en ze in zijn zakken stopte. In het bed naast Charlotte werd de baby wakker en begon een beetje te huilen. Ze boog zich over het kind heen en pakte hem op. Ze leunde achterover tegen het hoofdeind en wiegde hem zacht in haar armen.
‘Stil maar. Je kunt nog geen honger hebben, kleintje.’
Toen het kindje zich ontspande en weer in slaap viel, glimlachte Charlotte naar Daniel, haar vermoeide ogen straalden van moederlijke verwondering over haar onverwachte handigheid met het kind. Er lag trots in haar glimlach; haar gezicht glansde in het gouden licht van de kaars en straalde van diepe tevredenheid. Wat een schitterend portret vormde zij met haar baby op dit moment. Hij glimlachte naar haar terug en voelde zijn ogen prikken. Zijn keel werd dik. Hij vreesde dat dit de laatste keer was dat ze er zo gelukkig uitzag.
‘Hebt u al besloten hoe u hem wilt noemen?’ vroeg hij, om het onvermijdelijke uit te stellen.
‘Ik geloof van wel. Ik vond het moeilijker dan ik ooit had kunnen denken.’ Ze legde het kind op de breedste kant van het bed naast haar en legde een kussen tegen hem aan.
‘Waarom?’ Zodra hij de vraag had uitgesproken, wist hij dat het een domme vraag was en wenste hij dat hij hem terug kon nemen.
‘Nou, omdat ik hem normaal gesproken zou noemen naar... zijn vader. Dat is tenminste de gewoonte. Maar deze situatie is nu eenmaal niet gewoon.’ Ze legde een deken over de baby heen. ‘Of ik had hem naar mijn vader kunnen noemen. Maar gezien de omstandigheden...’
‘Ja, ik begrijp wat u bedoelt.’
Hij schraapte zijn keel.
Ze keek hem aan. ‘Is er iets aan de hand?’ vroeg ze zacht.
‘Ja, ik ben bang van wel. Iets wat misschien moeilijk voor u is.’
‘Wat dan?’
‘Er is hier iemand die u wil zien.’
‘O? Wie dan?’
‘Het is eh...’
‘Mijn vader?’ vroeg ze verrast, met een spoor van hoop in haar stem dat hem niet ontging. Hij voelde een doffe pijn dat hij haar moest teleurstellen.
‘Nee, het spijt me. Niet uw vader.’
Ze staarde hem aan, maar gaf geen antwoord. Hij haalde diep adem en vervolgde: ‘Het is Charles Harris.’
‘Meneer Harris?’
‘Ja, ziet u, zijn eigen kind... tenminste, het kind van zijn vrouw Katherine, is vanavond geboren.’
Hij zag Charlottes gezicht hard worden bij zijn woorden en even was hij opgelucht. Hij hoopte dat ze de man zonder bedenkingen de mantel uit zou vegen.
‘Maar hij heeft maar korte tijd geleefd,’ vervolgde Daniel. ‘Ik heb hem opgewekt, maar ben er niet in geslaagd hem in leven te houden.’
‘Arme Katherine.’
‘Ja, maar meneer Harris is ook heel verdrietig.’
‘O ja?’
De deur kierde langzaam open en beiden keken om.
‘Charlotte?’ Harris’ stem klonk tegelijkertijd treurig en vastberaden. ‘Sorry, Taylor, ik kon niet langer wachten.’ Hij stapte de kamer binnen en deed de deur zacht achter zich dicht. ‘Charlotte, ik moest je zien.’
Hij naderde het bed met zijn hoed in de hand. ‘Wat heeft Taylor je verteld?’
Charlotte keek naar hem op. ‘Dat uw... dat Katherines pasgeboren kind vanavond is gestorven.’
‘O, Charlotte. Ik ben er kapot van.’ Charles viel op zijn knieën naast het bed en pakte haar arm. Zijn hoed viel onopgemerkt op de vloer. Nu keek hij met betraande ogen naar haar op.