Onvoorwaardelijk(46)

14


Vanwege de diepe wortels zijn volwassen planten moeilijk over te planten. Probeer het alleen met een kleine spruit van de moeder...

Jack Sanders, The secrets of wildflowers

In zijn praktijkruimte in het Huis legde Daniel als een stille zegening zijn handpalm op het borstje van de baby. ‘Het spijt me,’ zei hij zacht tegen de vader van het kind. ‘Ik kan niets meer doen.’

Harris staarde naar hem, kennelijk niet in staat of niet bereid die woorden te begrijpen.

‘Hij is overleden,’ voegde Daniel er voorzichtig aan toe.

‘Geef hem aan mij,’ beval Harris kortaf en een ogenblik vreesde Daniel dat de man wilde doorgaan met vergeefse pogingen om het kleine lijfje van zijn zoon leven in te blazen. Daniel wikkelde het kind zorgvuldig in een liefdadigheidsdekentje en overhandigde het eerbiedig aan Charles Harris, die beide handen uitstak om het bundeltje aan te pakken.

Toen het gewicht van het kinderlijfje op zijn handen en armen rustte, scheen het kind plotseling werkelijkheid te worden voor de man. Hij keek neer op het kleine gezichtje en kromp ineen alsof hij een harde stomp kreeg. Hij schreeuwde het uit in zijn smart – een kreet die stellig door het hele huis weergalmde. De man zonk neer op de dichtstbijzijnde stoel en hield het ingepakte kind tegen zijn borst. Zijn gezicht was verwrongen, de tranen stroomden over zijn gezicht. Een totaal andere man dan de zelfvoldane vent met wie Daniel nog maar kort tevoren een schermutseling had gehad. Zijn hart brak om de man en zijn verlies. Onwillekeurig stelde hij zich zichzelf voor in die situatie, als zijn eigen vrouw of binnenkort verwachte kind zou sterven tijdens de geboorte. Zijn tranen waren evengoed voor hemzelf als voor Charles Harris.

‘Katherine zal het niet kunnen verdragen,’ fluisterde Harris. ‘Natuurlijk is het een verschrikkelijk verlies, maar mettertijd...’

‘Nee, je begrijpt het niet. Katherine was bang dat dit zou gebeuren. Ze stond erop dat ik schikkingen moest treffen om haar onmiddellijk te laten opsluiten, mocht het kind sterven, omdat ze krankzinnig zou worden van verdriet en zelf zou willen sterven. Ik beloofde haar dat alles goed zou komen. Er zou ons kind niets overkomen...’ Hij kon niet verder van verdriet.

‘Het is jouw schuld niet, man. Je hebt alles gedaan wat je kon.’

‘Ik heb niets gedaan.’

‘Je vrouw zal tijd nodig hebben om afscheid van hem te nemen. We moeten hem bij haar terugbrengen voordat...’

‘Nee! Heb je niet gezien in welke staat ze is? Ik heb haar nog nooit zo gezien. Ik kan niet thuiskomen met een... levenloos... kind....‘

‘Het zal zeker pijnlijk zijn, maar uiteindelijk zal het haar helpen over haar verdriet heen te komen.’

‘Nee.’ Hij sprak het woord met minder felheid uit, schudde nadenkend zijn hoofd en staarde voor zich uit. Ineens keek hij geschrokken op, zijn gezicht straalde bezeten van doelbewustheid.

‘Waar is Charlotte?’

Onmiddellijk werd Daniel Taylor met volle kracht getroffen door paniek, afgrijzen en diepe angst. Hij zag het aankomen, had het een uur geleden al moeten voorzien. ‘Harris, wat je ook denkt, ik smeek je het uit je hoofd te zetten.’

‘Wat denk ik?’

‘Ik verbied je juffrouw Lamb hierover te benaderen. Ik begrijp dat je verdriet hebt, maar...’

‘Je kunt me niet verbieden Charlotte te zien.’

‘Zeker wel. Ik ben haar arts en ze is nog herstellende.’

‘Ze zal me graag willen zien.’

‘O, ja? Ook als ze ontdekt wat je van plan bent? Niet te geloven dat je in die richting durft te denken... ik zou geen wreder offer kunnen bedenken.’

‘Wreed? Wat is er wreed aan mijn zoon – mijn andere zoon – een fatsoenlijk leven te bieden? Je hebt het zelf gezegd, als ik niets doe, zal hij opgroeien met niets – geen voorrechten, geen kansen, zelfs zonder de basisbehoeften van het leven.’

‘Ik heb nooit gezegd...’

‘Hoeveel vaderloze kinderen kunnen hopen op wat ik, wat wij, kunnen verschaffen?’

‘Maar je vrouw...’

‘Hoeft het nooit te weten!’

‘Je biedt het alleen aan omdat je eigen zoon dood is. Was hij blijven leven...’

‘Dan hadden jij en ik dit gesprek niet, toegegeven. Maar hij is niet blijven leven, wel? En hier sta ik, slechts een paar stappen van mijn eigen, levende, ademhalende zoon, mijn eigen vlees en bloed. Als dat geen voorzienigheid is.’

‘Ik vind het harteloos en zelfzuchtig.’

‘Maar het is niet zo belangrijk wat jij vindt. Het is alleen belangrijk wat Charlotte vindt, hè?’

Daniel schudde zijn hoofd, hij had zijn armen over elkaar geslagen en zijn hoofd bonsde.

‘Alsjeblieft, man, ik smeek het je. Laat me in elk geval bij haar!’