Onbewaakt ogenblik(195)

                 ‘Misschien heeft iemand die kopie uit het dossier weggenomen?’

                 ‘Ik weet niet wat ik ervan moet denken. In elk geval zit hij er niet bij.’

                 ‘Kunt u zich nog herinneren hoe Bob Scott eruitzag?’

                 ‘Ik heb de man vermoedelijk maar één keer gezien, jaren geleden, toen de akte werd gepasseerd. En ik doe er elk jaar honderden.’

                 ‘Zou u toch even een minuutje de tijd willen nemen om te kijken of u zich nog iets van hem weet te herinneren, en dan willen proberen of u een signalement kunt geven?’

                 Nadat de advocaat had gedaan wat ze hem had gevraagd, bedankte Michelle hem en ze beëindigde daarna het gesprek.

                 Het signalement dat de man haar had gegeven, was te vaag om eruit te kunnen opmaken of het hier om Bob Scott ging of niet. Bovendien konden mensen in acht jaar sterk veranderen, vooral mensen als Bob Scott, die buiten de maatschappij waren komen te staan. En ze had geen idee hoe Denby eruitzag. God, ze liep echt in een kringetje rond! Ze ademde een paar keer diep in om weer wat rustiger te worden. Als ze Sean wilde helpen, dan moest ze nu niet in paniek raken.

                 Omdat ze niet in staat was om verder te gaan met een van de onderzoekslijnen die ze al had uitgezet, begon ze na te denken over het onderzoek dat King had ingesteld. Hij had per slot van rekening gezegd dat hij ergens mee bezig was, iets waarvoor hij extra onderzoek moest doen. Wat had hij ook weer gezegd? Dat hij ergens naartoe was gegaan. Ze piekerde zich suf om zich te herinneren wat hij ook weer had gezegd.

                 En toen wist ze het. Ze griste haar autosleutels van tafel en holde naar de auto.





•68•

                 Michelle stapte de universiteitsbibliotheek binnen en liep naar de infobalie. De vrouw daarachter was niet degene die King had geholpen, maar toen Michelle navraag naar hem deed, werd ze doorverwezen naar de bibliothecaresse die hem die avond te woord had gestaan.

                 Michelle liet haar Secret Service-insigne zien en vertelde de vrouw dat ze moest weten welke boeken King had ingezien.

                 ‘Ik heb gehoord dat zijn huis is afgebrand. Het was op het nieuws. Hij maakt het toch goed, hoop ik? Op het nieuws werd er niets over gezegd.’

                 ‘Nou, we weten het eigenlijk niet. Dat is de reden waarom ik hier ben.’

                 De vrouw vertelde Michelle waar King om had gevraagd, nam haar toen mee naar hetzelfde vertrek en logde haar in.

                 ‘Het was de Martindale-Hubble,’ zei de vrouw.

                 ‘Neem me niet kwalijk. Ik ben geen jurist. Wat is een Martindale-Hubble precies?’

                 ‘Een adresboek van alle geregistreerde advocaten en procureurs in de Verenigde Staten. Sean heeft ook een exemplaar op kantoor, maar dat is de meest recente en hij had een editie nodig die wat verder terugging.’

                 ‘Heeft hij ook gezegd hoe ver?’

                 ‘Tot in het begin van de jaren zeventig.’

                 ‘Heeft hij verder nog iets gezegd? Iets wat het nog wat zou toespitsen?’ Michelle wist niet precies hoeveel advocaten er in de Verenigde Staten geregistreerd stonden, maar ze had het gevoel dat het er wel eens veel meer zouden kunnen zijn dan ze nu kon doorlezen.

                 De vrouw schudde het hoofd. ‘Het spijt me, maar meer kan ik u echt niet vertellen.’