Onbewaakt ogenblik(150)

                 ‘En het zou ook verklaren waarom een superster uit Berkeley lesgaf aan een tweederangsuniversiteitje in een provincieplaats.’

                 Michelle liet zich weer op de achterbank glijden. ‘Ik kleed me even om.’

                 Terwijl King zijn ogen strak op de weg gericht hield, hoorde hij het geluid van kleren die uit- en aangetrokken werden. ‘Trouwens, ga je wel vaker uit je kleren in gezelschap van vreemde mannen?’

                 ‘Zó vreemd ben je dus ook weer niet. En ik ben echt gevleid, Sean.’

                 ‘Gevleid? Hoezo?’

                 ‘Ik zag je daarnet even gluren.’





•50•

                 Aan het eind van de middag troffen ze elkaar in Kings huis. Parks zette een grote archiefdoos op de keukentafel. ‘Dit is het resultaat van onze speurtocht naar Bob Scott,’ zei hij tegen Joan.

                 ‘Dat is snel,’ zei ze.

                 ‘Hé, met wie denk je dat je te maken hebt? De een of andere flutorganisatie?’

                 King keek haar even strak aan. ‘Heb je Scott laten natrekken? Ik zei toch dat hij hier niet bij betrokken kan zijn geweest.’

                 Zonder ook maar met haar ogen te knipperen zei Joan: ‘Ik laat zoiets toch liever even natrekken. Niemand is onfeilbaar.’

                 ‘Jammer genoeg,’ zei Parks een beetje verlegen, ‘is de reden dat ze zo snel met zo’n dik dossier zijn gekomen, dat die sufferds er bijna alles in hebben gestopt wat ze maar konden vinden over iedereen die Bob Scott heet. Een groot deel ervan is dus waardeloos. Maar hier is het dan.’ Hij zette zijn hoed op. ‘Ik ga weer. Als ik iets te weten kom, laat ik het jullie weten, en ik verwacht van jullie hetzelfde.’

                 Toen hij weg was aten ze snel met zijn drieën iets op het achterbalkon. Joan vertelde over haar onderzoek naar Doug Denby.

                 ‘Die kunnen we dus buiten beschouwing laten,’ zei Michelle.

                 ‘Kennelijk wel.’

                 ‘En volgens de vrouw die je bij dat advocatenkantoor hebt gesproken, heeft Bruno als openbare aanklager in Washington niets gedaan wat niet door de beugel kon?’ vroeg King verbaasd.

                 ‘Volgens haar niet. En ik ben geneigd haar te geloven.’

                 ‘Dus misschien heeft Mildred tegen ons gelogen over Bruno.’

                 ‘Dát geloof ik graag,’ zei Joan. Ze keek snel even naar binnen, waar Parks’ doos nog op tafel stond. ‘We moeten die dossiers van Parks maar eens doorkijken.’

                 ‘Ik kan er wel mee beginnen,’ zei Michelle. ‘Omdat ik hem niet heb gekend, lees ik misschien niet al te snel over dingen heen die voor jullie al gesneden koek zijn.’ Ze stond op en liep naar binnen.

                 Joan keek naar het meer. ‘Het is hier echt mooi, Sean. Je hebt een fijne plek gekozen om een nieuw leven te beginnen.’

                 King dronk zijn bier op en leunde naar achteren. ‘Nou, misschien moet ik binnenkort weer naar een andere plek.’

                 Joan keek hem snel even aan. ‘Hopelijk niet. Een mens moet in zijn leven eigenlijk niet meer dan één keer helemaal opnieuw beginnen.’