Onbewaakt ogenblik(147)

                 ‘Daarom ben ik hier juist. Ik wil meer weten. Ik wil alles weten wat je me maar kunt vertellen.’

                 ‘Het dringt gewoon niet tot je door, hè? Ik heb dit allemaal achter me gelaten. Ik wil dat deel van mijn leven niet nog eens doormaken.’ Ze begonnen weer te hollen. ‘En bovendien weet ik helemaal niets.’

                 ‘Hoe weet je dat je niets weet? Heb je alle kleine details nagelopen? Is elke mogelijke vraag je wel gesteld? Is de zaak echt vanuit alle mogelijke invalshoeken bekeken?’

                 ‘Hoor eens, ik doe mijn best om niet over het verleden na te denken, oké?’

                 ‘Ik neem aan dat je daarmee nee bedoelt.’

                 ‘Zou jij er veel aan willen denken als het jouw vader was geweest?’

                 ‘Wat ik in elk geval níét zou doen, Kate, is me verstoppen voor de waarheid. Heb je hier ooit wel eens écht over gepraat? Als dat niet zo is, dan ben ik er om naar je te luisteren. Echt.’

                 Terwijl de tranen over de wangen van de andere vrouw stroomden, bleven ze allebei staan. Michelle sloeg een arm om haar heen en voerde Kate mee naar een bankje.

                 Kate veegde haar tranen weg met haar hand en keek boos en verdrietig voor zich uit. Michelle zat geduldig naast haar te wachten.

                 Kate begon aarzelend en met een klein stemmetje. ‘Ik had wiskunde toen ze me kwamen halen. Ik zat rustig x plus y uit te rekenen en van de ene minuut op de andere was mijn vader in het hele land voorpaginanieuws. Weet je hoe dat voelt?’

                 ‘Alsof de hele wereld om je heen in elkaar stort?’

                 ‘Ja,’ zei Kate zachtjes.

                 ‘Kon je er met je moeder over praten?’

                 Kate wuifde dat weg. ‘Wat viel er te praten? Ze was al bij mijn vader weggegaan. Dat was haar keuze.’

                 ‘Is dat hoe jij erover dacht?’

                 ‘Hoe had ik er anders over kunnen denken?’

                 ‘Je moet toch iets meer geweten hebben over de reden waarom ze uit elkaar zijn gegaan dan je ons vanmiddag hebt verteld?’

                 ‘Aan mijn vader heeft het niet gelegen, dat kan ik je wel vertellen.’

                 ‘Dus je moeder heeft besloten bij hem weg te gaan en jij weet niet waarom, behalve dan misschien dat ze het gevoel had dat ze haar eigen mogelijkheden had verspeeld door voor je vader te kiezen?’

                 ‘Ik weet wel dat toen mijn moeder bij hem wegging, zíjn leven eigenlijk voorbij was. Het zou me niet verbaasd hebben als hij zelfmoord had gepleegd.’

                 ‘Nou, misschien heeft hij dat ook wel gedaan.’

                 Kate staarde haar aan. ‘En dan heeft hij Clyde Ritter maar met zich meegenomen?’

                 ‘Twee vliegen in één klap.’

                 Kate tuurde naar haar handen. ‘Het is begonnen als een sprookje. Op de universiteit was mijn vader een actievoerder. Marsen voor gelijke rechten voor blank en zwart, demonstraties tegen de oorlog, bezettingen… ze deden alles wat er als actievoerder te doen viel. Mijn moeder was een beeldschone actrice die op de drempel stond van een sterrenbestaan. Maar ze werden verliefd op elkaar. Mijn vader was lang en knap en slimmer dan wie dan ook, en hij wilde zo graag goed doen. Hij was nobel, dat was hij écht. Hij was echt iemand met inhoud. De enige mensen die mijn moeder kende, waren acteurs en actrices: mensen die alleen maar voor de buitenkant leefden. Mijn vader was heel anders. Hij speelde geen rol, hij ging er echt op uit en waagde zijn leven om de wereld tot een beter oord te maken.’