Onbewaakt ogenblik(15)

                 ‘Walter, denk je soms dat ik dat niet besef? Ik sterf bijna van schaamte.’

                 ‘Wat een interessante woordkeuze! Neal Richards was een uitstekend agent.’

                 ‘Dat weet ik óók wel,’ snauwde ze terug. ‘Denk je soms dat ik wist dat die beveiligingsman in het complot zat? Er is bij de hele Secret Service niemand die het erger vindt dat Neal dood is dan ik.’

                 ‘Je had Bruno nooit alleen die kamer binnen mogen laten gaan. Als je je gewoon aan de standaardprocedure had gehouden, was dit allemaal nooit gebeurd. Op zijn minst had je die deur zo ver op een kier moeten laten staan dat je je mannetje in de gaten kon blijven houden. Je mag degene die je bewaakt nooit uit het oog verliezen. Dat is de eerste taak van iedere lijfwacht.’

                 Michelle schudde van nee. ‘Als je aan het werk bent, moet je te midden van alle drukte soms een compromis sluiten om iedereen tevreden te kunnen stellen.’

                 ‘Het is niet onze taak om mensen tevreden te stellen. Wij zijn er om voor hun veiligheid te zorgen!’

                 ‘Wil je me soms wijsmaken dat dit de eerste keer is dat een agent heeft besloten een beschermeling zonder lijfwacht een kamer binnen te laten gaan?’

                 ‘Nee, maar ik zeg wel dat dit de eerste keer is dat iemand zo’n besluit heeft genomen en er iets dergelijks is gebeurd. Dit is jouw verantwoordelijkheid, Michelle, en daar kom je op geen enkele manier onderuit. Bruno’s politieke partij is razend. Sommige gekken beweren al dat de Secret Service is betaald om Bruno uit te schakelen.’

                 ‘Dat is te gek voor woorden.’

                 ‘Jij en ik weten dat, maar als er genoeg mensen zijn die zo’n beschuldiging herhalen, begint het grote publiek het te geloven.’

                 Tijdens deze woordenwisseling had Michelle op het puntje van haar stoel gezeten, maar nu leunde ze achterover en keek de man rustig aan.

                 ‘Voor alle duidelijkheid: ik neem de volledige verantwoordelijkheid voor alles wat er is gebeurd, en ik wil niet dat mijn ondergeschikten hierdoor in de problemen komen. Ze hebben alleen maar mijn opdrachten uitgevoerd. Ik heb een risico genomen en dat is verkeerd gelopen.’

                 ‘Goed dat je dat zegt. Ik zal kijken wat ik kan doen.’ Hij zweeg even en voegde daar toen aan toe: ‘Je wilt zeker niet vrijwillig ontslag nemen?’

                 ‘Nee, Walter. Echt niet. En ik neem een advocaat in de arm; het is maar dat je het weet.’

                 ‘Natuurlijk. Dit is Amerika. Hier kan iedere brokkenpiloot een advocaat inhuren, zodat hij zelfs als beloning voor incompetentie nog geld weet los te peuteren. Je mag trots op jezelf zijn.’

                 Plotseling moest Michelle met haar ogen de tranen wegknipperen die na dat scherpe verwijt onverwacht kwamen opzetten. Maar tegelijkertijd vond ze diep in haar hart dat ze die opmerking ook wel een beetje verdiend had. ‘Ik wil alleen maar mezelf beschermen, Walter. Als jij in mijn schoenen stond, zou je niet anders doen.’

                 ‘Precies. Natuurlijk.’ De man stak zijn handen in zijn zakken en keek nadrukkelijk naar de deur. Het was overduidelijk dat ze kon inrukken.

                 Michelle stond op. ‘Kan ik je om een gunst vragen?’

                 ‘Je kunt er in elk geval om vrágen. Je hebt wel lef, trouwens.’

                 ‘Jij bent niet de eerste die dat zegt,’ zei ze koeltjes. Hij reageerde niet en bleef vol aandacht staan wachten. ‘Ik wil op de hoogte worden gehouden van de stand van het onderzoek.’