Niet te stoppen(7)
Voor haar eigen veiligheid begon ze zo snel mogelijk met de rondleiding. ‘Zoals je kon zien, zijn we zojuist door het spelersdomein gekomen.’ Dit verhaaltje kon ze vertellen op de automatische piloot. Ze zou blijven praten tot ze haar kantoor bereikt had. ‘We zijn nu op weg naar de recreatieruimte,’ vervolgde ze, waarna ze alles vertelde over de bouw en de geschiedenis van het stadion. Daarna kwamen de spelersstatistieken aan bod, al was het maar om non-stop te kunnen blijven babbelen. Ze was zich zeer bewust van zijn lange gestalte en zijn sluipende, haast panterachtige bewegingen. Haar huid tintelde, haar zenuwen gierden in haar keel.
‘Lena, die statistieken interesseren me niet,’ onderbrak hij haar toen ze op de bovenste verdieping aan waren gekomen en haar kantoor in zicht was. Zijn directheid had iets arrogants.
‘Wat interesseert je dan wel?’
‘Je zou moeten vragen: wie interesseert je dan wel? Jij.’
Van verbazing bleef Lena staan. Seth maakte daar onmiddellijk misbruik van en deed een stap dichterbij.
‘Ik ben niet geïnteresseerd in mannen,’ zei hij met een ondeugend trekje om zijn mond. ‘Maar jij duidelijk wel, dus laat ik je wat gegevens over mezelf verstrekken. Ik heet Seth. Ik verkoop gebouwen. Ik ben een meter negentig, Boogschutter, single, heb geen noemenswaardige ziekten onder de leden. En ben gefascineerd door jou.’
Het zweet liep Lena over de rug. Zij, de vrouw die heel wat versierpogingen van de jongens beneden had doorstaan zonder zelfs maar met haar ogen te knipperen, stond nu op het punt te smelten. Dit was anders. Dit was… Seth.
‘En wat valt er over jou te vertellen?’ Genadeloos hield hij haar aandacht vast met zijn blik.
Ze wilde antwoorden, maar kon geen woord uitbrengen.
‘Laat me je helpen. Jij heet Lena. Je bent slank, sportief, charmant. Single.’ Hij pauzeerde even in afwachting of ze dat laatste zou ontkennen. Dat deed ze niet, dus ging hij door. ‘Je bent sexy. Spontaan en sensueel…’
Oké, nu overdreef hij. ‘En jij bent veel te gladjes, te hoffelijk en te succesvol.’
Seth deed nog een stap dichterbij. ‘Bovendien ben je suggestief, duivels en sarcastisch. Wat nog meer?’
‘Een beetje overrompeld.’ Hopeloos eerlijk.
‘Ik ook,’ antwoordde hij, bijna spinnend als een kat. ‘Ik denk dat we allebei een beetje in de war zijn.’
Lena begon te lachen. ‘Je vindt niet dat je iets te direct bent?’
‘Te direct?’ vroeg hij verbaasd. ‘Lieverd, ik hou me juist vreselijk in. Je weet best wat ik nu liever zou doen. Volgens mij wil jij namelijk precies hetzelfde.’
De warmte steeg naar haar gezicht, verspreidde zich over haar buik, borst, vingertoppen, knieën en tenen. Haar hele lichaam begon te blozen. Het was alsof hij aan een goed verscholen draadje diep in haar binnenste trok, dat tot nog toe onontdekt was gebleven.
‘Je weet dat je me een nieuw jasje verschuldigd bent. Die vlekken gaan er nooit meer uit.’ De blik in zijn ogen werd zo mogelijk nog intenser, alsof hij haar niet allang in zijn macht had.
Haar hormonen namen het over van haar verstand en haar zelfbeheersing loste op in het niets. ‘En jij bent me een excuus verschuldigd.’
‘Omdat ik je gekust heb?’ Hij tilde provocerend zijn kin iets op. ‘Daar heb ik helemaal geen spijt van.’
Haar lichaam stond in vuur en vlam. ‘Nee, voor je beledigende insinuaties daarvóór.’
‘O, dat. Natuurlijk, het spijt me,’ zei hij snel. Zijn glinsterende blauwe ogen hadden iets duivelachtigs, zijn glimlach verraadde dat hij het niet meende. Hij was zo zelfverzekerd, zo sexy…
Waanzin maakte zich van haar meester. ‘Daar neem ik geen genoegen mee,’ wierp ze tegen. ‘Maar je kunt het goedmaken met een etentje.’
Seth bleef stokstijf staan en herhaalde haar woorden in zijn hoofd. Had ze echt gezegd wat hij had gehoord? ‘Een etentje?’
‘Ja, een door jou klaargemaakte maaltijd.’
Heel even keek ze alsof ze zelf niet geloofde wat ze zei. Ze knipperde met haar ogen, die onmiskenbaar uitdagend schitterden. In iedere vezel voelde hij ultieme voldoening. De ongenaakbare vrouw had hem zojuist opgedragen haar te trakteren op een etentje. Bij hem thuis.
Drie eindeloze seconden had hij nodig om zijn hersenen weer tot leven te wekken en een zin te formuleren. Vooruit, hij zou haar opdracht uitvoeren. ‘Hoe laat ben je klaar met werken?’
De roze gloed op haar wangen werd dieper van kleur. ‘Om zes uur. Je kunt me oppikken bij uitgang vier.’
‘Uitgang vier,’ herhaalde hij gedachteloos. ‘Prima.’
Inmiddels stond hij zo dichtbij dat ze elkaar bijna aanraakten. Hij nam haar lichaam nog een keer goed in zich op. Haar rondingen waren uitnodigend. Zijn handen jeukten om de knoopjes van haar elegante jurk los te maken. Haar vingers trilden licht. Toen hij opkeek naar haar gezicht, zag hij dat haar pupillen nog groter waren geworden.