Nanny Slaat Terug(28)

‘Goed, vertelt u me maar eens iets over Stiltons jeugd,’ verzoekt Chester, die met zijn ene hand nog een zandkoekje pakt en met de andere een notitieboekje en pen uit zijn koffertje haalt.

‘Tja…’ Ik zwijg even alsof ik niet goed kan kiezen uit de fantastische herinneringen van de afgelopen zeven jaar. ‘Hij was een lieve baby.’ Chester noteert niets. Te algemeen? ‘En, eh…’ Drie paar ogen. Het tikken van de staande klok. Zweet dat langs mijn zij druppelt. ‘Tja, je weet hoe dat gaat met twee jongens in huis.’ Ik lach gekunsteld. ‘Ik denk dat Stilton op zijn… vierde. Ja, toen hij vier was…’ – eindelijk zeg ik iets vol overtuiging – ‘… toen Grayer ouder was en het druk had op school, toen kreeg Stilton pas echt zijn eigen identiteit. Hij was een schat.’ Chester schrijft nog steeds niets op. ‘Hij was gek op dansen,’ probeer ik. ‘Met van die bewegingen met zijn armen. En kerstliedjes zingen. We gingen elk jaar met Kerstmis alle verdiepingen af om voor de flatgenoten te zingen.’ De pen komt in beweging. ‘We hielden modeshows. Je weet wel, om te zien waar we uit waren gegroeid. O, en hij wilde de deur niet uit zonder het visitekaartje van zijn vader. Uiteindelijk werd het zo sleets dat ik het in het hoesje van zijn buskaart heb gestopt. En als hij een nachtmerrie had gehad, was hij maar met één liedje te sussen: “Potje met vet”.’ Terwijl ik herinneringen ophaal, krast Chester verwoed met zijn pen op het papier. Stilton kijkt naar me op, in de ban van mijn versie van hem. ‘En toen kreeg hij ook een afkeer van de Teletubbies,’ rond ik mijn verhaal af. Ik zie dat Grayers gezicht is verslapt.

‘Uitstekend. Magnifiek, magnifiek,’ zegt Chester blij terwijl hij mijn laatste herinneringen noteert en de dop op zijn pen duwt. ‘Wilt u me nu rondleiden?’

‘Maar natuurlijk,’ zeg ik. Jammer dat mijn gezicht niet echt verlamd is, dan zou ik niet de hele tijd zo ontzet kijken. ‘Als jij eens voorging, aapje?’

Stilton staat op en Chester pakt zijn koffertje. ‘Loopt u maar mee, Mr. Dobson.’

Ze lopen weg en ik trek Grayer aan zijn jasje. ‘Je moeder?’ fluister ik.

‘Relax,’ sist hij terug voordat hij met lange passen zijn broertje inhaalt. Ik dribbel achter ze aan naar een van de voormalige logeerkamers. De wanden zijn nu van onder tot boven bedekt met knipsels uit The Economist en Stilton laat Chester zijn maquette van het hooggerechtshof zien.

‘Stilton, wat heb jij een mooie kamer,’ zegt Chester. Is dat zo? Voor een rechtenstudent misschien, niet voor een kind van zeven. Chester zakt door zijn knieën om een minuscuul rechtershamertje te bekijken. ‘Weet je zeker dat je hier weg wilt?’ Ik zie iets vreemds in Stiltons ogen opflakkeren. Hij kijkt vragend naar Grayer, die over Chesters schouder heen iets naar hem mimet. ‘Ik wil op avontuur uit. Ik ben er klaar voor,’ zegt Stilton gedecideerd.

Chester lacht. Ik wijs mezelf erop dat ik mee moet doen. Iedereen lacht.

Vervolgens lopen we door de gedeelde badkamer naar Grayers kamer, en alleen mijn missie kan me ervan weerhouden elke vierkante centimeter in me op te nemen. Het is het visioen dat een binnenhuisarchitect van een jongenskamer heeft, maar dan rond de tijd dat de studenten van Yale nog een butler hadden. De kamer is onberispelijk, al hangt er een onmiskenbare geur van vuile jongenskleren. Ik vermoed dat die haastig onder het bed zijn geschoven. We nemen de deur naar de gang en lopen langs de kamer van Mrs. X naar haar werkkamer. Ik raak in de war als ik, in plaats van haar deuropening, alleen een grote Chinese kleerkast in de hoek zie staan. Toen Stilton kwam, is er natuurlijk verbouwd om haar kostelijke privacy te waarborgen.

‘Goed. Zo, Mrs. X, het was me een genoegen,’ bedankt Chester me op weg naar de entree. ‘Ik zal mijn verslag indienen en advies uitbrengen aan de toelatingscommissie. Nogmaals, alle aanmeldingen zijn al een paar maanden binnen…’

Grayer geeft hem een hand. ‘Mijn ouders zullen er bij het berekenen van hun jaarlijkse donatie zeker aan denken dat u een uitzondering voor ons hebt willen maken,’ zegt hij veelbetekenend.

‘Uitstekend, uitstekend.’ Chester klikt zijn hakken tegen elkaar en Stilton doet hem na.

‘Ik wil echt heel graag naar uw school. Ik kan nergens anders meer over praten,’ herhaalt Stilton vurig.

‘Ik zal mijn verslag vandaag indienen, maar uiteindelijk is het natuurlijk niet mijn beslissing.’ Chester neemt zijn jas aan van Grayer en we laten hem glimlachend en wuivend uit. Zodra ik de liftdeur dicht hoor gaan, zak ik op het marmer.

‘Jullie móéder? Zijn jullie nou helemaal gek geworden?’