Nachtvlucht(94)

Onderweg in de auto vertelde ik mezelf dat het slechts vermoedens waren, maar hoe langer ik nadacht over alles wat ik had gehoord, hoe logischer het werd. Verrassend genoeg had ik geen enkele haast. Ik zou de tijd nemen om alles op een rijtje te zetten, om een sluitend verhaal te maken, om de gebeurtenissen die hadden geleid tot Rons dood en die van zijn gezin aaneen te rijgen, en zou dan pas de politie inlichten. Dit was mijn laatste kans om Peter, Nick en de anderen te overtuigen. Ik mocht het niet nog een keer verknallen. Achter me hoorde ik het geluid van een claxon en piepende banden toen ik een vrachtwagen inhaalde. In de achteruitkijkspiegel zag ik een auto opdoemen. De bestuurder stak zijn middelvinger op. Van hetzelfde. Ik voegde in en hij reed me hoofdschuddend voorbij. Het deed me niets. Ik had belangrijkere zaken aan mijn hoofd.

Voor mijn gevoel parkeerde ik nauwelijks een minuut later voor Ida’s huis. Het was alsof ik pas ontwaakte toen ik uitstapte en de koude lucht langs mijn huid stroomde. Binnen ontdeed ik me moeizaam van mijn natte kleding, die ik in een hoopje op de grond liet liggen. Snel naar boven voor droge kleren, geen tijd voor een douche. Weer beneden nam ik Rons agenda uit de doos en spreidde de krantenknipsels uit op de keukentafel. Ron had de data erbij geschreven. Dat bespaarde me veel werk. Geheel onlogisch was het natuurlijk niet. Als ik gelijk had, volgde ik precies dezelfde gedachtegang als mijn broer. Ik legde ze op datum. Het eerste bericht dat hij had bewaard, dateerde van 13 augustus vorig jaar; het laatste bericht was van twee weken voor zijn dood. Had ik ze de vorige keer slechts vluchtig doorgenomen, nu bestudeerde ik de tekst tot in detail. Tijdens het lezen kreeg ik een goed beeld van de omvang van de inbraken, die in een cirkel van ongeveer veertig kilometer plaatsvonden. De dief, of dieven, waren bepaald niet kieskeurig en hadden het voorzien op zowel particulieren als bedrijven. Ze stalen laptops, video- en fotocamera’s, juwelen, geld, bankpasjes, creditcards, lcd- en plasmaschermen, radio’s en soms zelfs fietsen.

Mijn volgende stap was het noteren van Rons afspraken op datum, gevolgd door de namen en adressen van de mensen met wie hij een afspraak had. Ook zette ik erbij wanneer Alex hem wel en niet vergezelde. Daarna nam ik de krantenknipsels en ik noteerde de data op een apart velletje. Ten slotte voegde ik de straatnaam aan toe, als die tenminste vermeld stond in het nieuwsbericht, en het desbetreffende dorp. Mijn mobiele telefoon rinkelde een paar keer, maar ik nam niet op. Het duurde lang voordat ik alles in kaart had gebracht. Ik probeerde alle namen die Ron in zijn agenda had genoteerd te verbinden met de inbraken die in de krantenknipsels werden genoemd.

Toen ik klaar was, was het ver na etenstijd, maar de gedachte aan eten maakte me misselijk, alhoewel ik na de lunch niet meer had gegeten. Ik bestudeerde de gegevens, waarin ik mijn vermoedens bevestigd zag. Er was een nieuwe lijst ontstaan door de twee lijsten bij elkaar te voegen en die liet er geen misverstand over bestaan dat er was ingebroken in de huizen en bedrijfspanden die Ron en Alex hadden bezocht. Nu had ik bewijs voor mijn theorie, die daardoor eigenlijk geen theorie meer was, maar de waarheid. Dat besef deed hoop – of was het adrenaline – door mijn aderen schieten en ik bleef naar het papier staren, alsof ik bang was dat de letters zouden verschuiven om nieuwe betekenissen te vormen, waardoor Rons onschuld voorgoed verloren zou gaan.

Het was ineens allemaal zo duidelijk dat het me verbaasde dat ik het niet eerder had gezien. Alex had mijn broer en zijn gezin vermoord, om de doodeenvoudige reden dat Ron erachter was gekomen dat hij achter de inbraken zat. Alex, die precies hetzelfde te werk was gegaan in zijn vorige baan. Hij had Thomas het vuile werk laten opknappen en een deel van de winst in eigen zak gestoken. Toen zijn collega’s het vermoeden kregen dat Thomas de inbraken pleegde, moest de jongen uit de weg geruimd worden, voordat hij gepakt zou worden en Alex’ betrokkenheid zou verraden. Daarna had hij ontslag genomen en op zijn nieuwe werkplek had hij precies hetzelfde kunstje geflikt met Danny. Hij viel met zijn neus in de boter. Samen met Ron kwam Alex bij de mensen thuis en zo wist hij precies waar wat te halen viel. Die informatie gaf hij vervolgens door aan Danny, die er met zijn vrienden op afging. Daarom had de jongen zoveel geld om een nieuwe auto te kopen en dure apparatuur aan te schaffen, terwijl hij zonder werk zat. Tenzij je inbreken als werk beschouwde. Doordat Lucas ineens veel geld begon uit te geven, kreeg mijn broer argwaan. Ron hing rond bij de caravan om het groepje in de gaten te houden, in de hoop hen te betrappen.

Mijn broer moest Alex hebben ingelicht over zijn vermoedens dat de jongens achter de inbraken zaten, niet wetende dat Alex het brein achter de hele operatie was. Alex had geprobeerd Ron af te schrikken door zijn gezin de stuipen op het lijf te jagen. Dat had niet het gewenste effect. Ron was doorgegaan met zijn zoektocht. Plotseling herinnerde ik me het verjaardagsfeestje van Sascha, waar Alex me had verteld over de bebloede schep die Ron in zijn achterbak had. Allemaal leugens. Alex had exact dezelfde tactiek op mij toegepast. Het was niet Steven die de banden van mijn auto had doorgesneden. De baksteen, Moos – het was allemaal het werk van Alex.