Nachtster(16)

Ze kijkt me aan met ogen die half achter haar pony verborgen zijn. Dan schudt ze langzaam haar hoofd. ‘Karma?’ Ze lacht en rolt met haar ogen. ‘Niet om het een of ander, Ever, maar nou klink je toch heel erg als Jude met zijn goede en slechte vibes. Serieus, hoor. Misschien moet je hier eens over nadenken: wanneer was de laatste keer dat Stacia last had van haar karma?’ Ze trekt een wenkbrauw op. ‘Want, voor het geval je dat nog niet had gemerkt, Stacia doet precies wat zij wil met wie ze wil. Misschien zit jij daar niet mee en vind je het prima om het slachtoffer van haar klotestreken te zijn, maar ik niet. Ik heb er schoon genoeg van. Wist je dat ze geprobeerd heeft Craig te verleiden – alleen maar om mij te kwetsen? Om mij te laten zien wie hier de nummer één is en wie altijd haar sloofje zal zijn.’

Zonder iets te zeggen kijk ik haar aan. De gang rondom ons raakt steeds leger als iedereen zich naar huis haast. Iedereen behalve wij, dan.

Maar Honor gaat vrolijk verder zonder op de klok te letten of door te hebben dat wij ook naar huis moeten. Op lage, zachte toon vervolgt ze: ‘Jammer genoeg voor haar is het haar niet gelukt. Maar dan nog, wat voor vriendin doet zoiets nou?’

‘Heb je het daarom uitgemaakt met hem?’ Niet dat het mij interesseert, hoor. Ik weet allang hoe het zit met Craig, waarnaar zijn voorkeur uitgaat, zeg maar. Ik vraag me alleen af of zij dat ook doorheeft.

‘Nee, we hebben het uitgemaakt omdat hij homo is.’ Ze haalt haar schouders op. ‘Daar kan ik niet zoveel mee. Maar aan niemand vertellen, hoor...’ Ze kijkt me paniekerig aan, zo graag wil ze hem beschermen en zijn geheim bewaren. Maar ik wuif het weg; dergelijk geroddel boeit me niet. ‘Het zit zo. Het spijt me echt dat ik... medeplichtig ben geweest, of weet ik hoe je dat noemde. Maar dat is voorbij. Ik zal jou niet in de weg staan, Ever. Als je dat ook niet bij mij doet.’

Ik tuur naar haar. Was dat bedoeld als een verkapt dreigement? Ik wil haar net meedelen dat ik wel belangrijker dingen aan mijn hoofd heb, dat scheidsrechtertje spelen tijdens haar strijd om de populariteit met Stacia me totaal niet interesseert, maar dan zie ik Haven.

Ze staat aan het einde van de gang, haar blik boort zich in de mijne tot alles om ons heen vervaagt. Alles behalve de kilte van haar energieveld, de scherpe, stekende pijn van haar oneindige haat en haar dreigend opgeheven wijsvinger.

Voor ik het weet, kom ik in beweging. Honors stem is niet meer dan een zwak gezoem in de verte als ik achter de sleep van Havens azuurblauwe jurk aan ren. Zwevend lonkt die me als ze een hoek om gaat. Ik haast me om haar in te halen.





Zes

Ik sta voor de deur met mijn ogen dicht. Ik neem een ogenblik de tijd voor een van de snelle en simpele minimeditaties die Ava me geleerd heeft om me sterker te maken. Ik beeld me een stralend wit licht in dat door mijn lichaam en al mijn cellen schijnt. Mijn vingers zoeken ondertussen zenuwachtig naar de amulet die ik rond mijn nek draag. De verzameling kristallen moet mij en al mijn chakra’s beschermen. Vooral mijn vijfde chakra – het centrum voor een gebrek aan inzicht en het verkeerd gebruiken van informatie – mijn grootste zwakte. Als die wordt geraakt, ben ik veroordeeld tot de eeuwige duisternis.

Eén seconde grijp ik de kans Damen telepathisch te laten weten dat het mogelijk begonnen is. Ik herinner hem ook aan zijn belofte weg te blijven tot ik om zijn hulp vraag.

Dan haal ik diep adem en duw de deur open. Ik loop over de lelijke roze vloertegels en blijf staan vlak voor de rij wasbakken die aan de muur hangen. Mijn houding is ontspannen, mijn armen hangen losjes langs mijn zij. Ik kijk toe hoe Haven de deur van elk wc-hokje opentrapt om te controleren of we alleen zijn. Daarna draait ze zich om, met haar handen in haar zij en haar hoofd schuin. Ze werpt me een onderzoekende blik toe, maar houdt haar gezicht in de plooi.

‘En zo begint ons laatste jaar.’ Ze trekt een grimas en de saffier die ze vlak boven en midden tussen haar wenkbrauwen draagt, vangt het fluorescerende licht op en fonkelt naar me terwijl ze lacht zonder dat haar ogen mee lachen. ‘Hoe bevalt het je tot nu toe? Zijn je leraren en lessen precies wat je gehoopt hebt?’

Ik haal mijn schouders op. Meer krijgt ze niet; ik doe niet mee aan dit spelletje. Dit is precies wat Roman zo leuk vond, een stom woordenspel. Als ik hem het genoegen al niet schonk, dan haar zeker niet.

Ze blijft me aankijken, niet uit het veld geslagen door mijn zwijgen. Het lijkt haar juist aan te moedigen. ‘Nou, voor mij verloopt het nog beter dan gepland. Je zult vast wel gemerkt hebben hoe populair ik ben. Het is zelfs zo erg dat ik niet kan beslissen of ik cheerleader moet worden, klassenvoorzitter of allebei. Wat denk jij?’ Ze wacht lang genoeg zodat ik mijn visie kan geven, maar als dat niet gebeurt haalt ze haar schouders op en gaat verder. ‘Ik bedoel, laten we eerlijk zijn. Ik wil niet opscheppen, maar ik weet zeker dat ik nu echt alles kan doen wat ik wil. Je hebt vast gezien hoe mensen naar me kijken en achter me aan lopen, net alsof...’ Haar ogen glinsteren opeens, er verschijnt een roze blos op haar wangen en ze slaat haar armen rond haar middel in een soort knuffelgebaar, vol van zichzelf. ‘Net alsof ik een rockster ben of zo. Ze krijgen geen genoeg van me!’