Nacht in Parijs(79)

Om halfzes had de oude politieman gebeld. Het eerste wat hij vroeg, was of ze haar bron had weten te overreden om met de politie contact op te nemen. Toen ze zei dat dat nog niet gelukt was, drong hij er opnieuw op aan om dat te proberen. Vervolgens bracht hij haar – off the record – op de hoogte van de stand van zaken. Guy Lavillier was officieel geïdentificeerd, tegen zevenen zou er een persbericht uitgaan en om halftien werd op het gemeentehuis van Saint-Denis een persconferentie gegeven waar ze van harte voor was uitgenodigd, maar waar geen informatie zou worden vrijgegeven die ze niet al had. Als ze iets wilde publiceren, kon ze nu haar gang gaan. Chantal zou niet weten wat ze moest schrijven, maar dat had ze niet gezegd. In plaats daarvan bedankte ze Jarre voor zijn telefoontje. Vervolgens moest er toch weer ergens iemand hebben gelekt, want rond zes uur circuleerden de eerste berichten over Lavilliers dood al op internet, inclusief allerlei wilde complottheorieën.

Om zeven uur had het persbericht in haar mailbox gezeten. Een ingetogen verklaring, zonder de woorden ‘politieke moord’, maar aangezien de dolk en het pamflet werden vermeld kon iedereen die conclusie moeiteloos zelf trekken. De vindplaats van het stoffelijk overschot werd wel expliciet genoemd. Geen woord echter over de tekst van het pamflet, noch over de beestachtige mutilaties. Tien minuten na zeven – het was het moment waarop de pizzakoerier aanbelde – was Axels mailtje gekomen, waarin hij zonder aanhef of iets het persbericht doorstuurde. Voor het geval ze het niet had. Of om haar nogmaals te laten blijken wat hij van haar vond als journaliste. Even overwoog ze een ‘fuck you’ terug te sturen. In plaats daarvan besloot ze dat het interview morgenavond haar laatste klusje voor Vox was. Wat dacht hij wel? Dat ze van hem afhankelijk was? Ze was van niemand afhankelijk.

De leader van het journaal liep. Gauw schonk ze nog een glas rosé in. De headlines begonnen met de moord op Guy Lavillier. In afwachting van zijn bijdrage streek de verslaggever nog even snel door zijn haar. De aankondiging van de andere onderwerpen ging min of meer aan haar voorbij. Er volgde een in galm gedrenkt slotakkoord, waarop de presentatrice meteen naar de verslaggever schakelde die bij de ingang van het terrein van de Lavilliers stond. Een politieke moord, hoorde Chantal de man zeggen, en dat de vindplaats van het stoffelijk overschot op dezelfde plek was waar verleden jaar onlusten waren uitgebroken. De familie van Guy Lavillier is geschokt, voegde de verslaggever er met een ingestudeerd doodgraversgezicht aan toe.

Er werd een bandje gestart met een verklaring die kennelijk eerder die avond was afgegeven. Namens de familie stond Christian Lavillier klaar om de pers te woord staan. Chantal moest naar het onderschrift kijken om zich ervan te vergewissen dat het echt de jongere broer van Guy Lavillier was. Christian Lavillier, advocaat. Met zijn kalende, beetje pafferige hoofd, leek hij zeker een jaar of tien ouder dan zijn broer. En in tegenstelling tot de flamboyante Guy maakte Christian een bescheiden, bijna timide indruk. Hij had de tekst uitgeschreven en las die rustig, zonder in de camera’s te kijken, voor. Hij sprak over een ‘laffe aanslag op een democratisch gekozen volksvertegenwoordiger’, dat je het ‘misschien niet eens’ hoefde te zijn met Guy Lavilliers politieke standpunten, maar dat een debat met ‘woorden’ gevoerd moest worden en ‘nooit met geweld’. Tot slot hoopte hij dat de dader zo snel mogelijk gepakt zou worden opdat het ‘recht kon zegevieren’. Toen de eerste vragen op hem werden afgevuurd, verdween hij schielijk in gezelschap van twee agenten achter het hek, uit het zicht van de camera’s.

Einde bandje.

De verslaggever was weer in beeld en begon aan een verhaal over Guy Lavilliers politieke carrière en diens plannen om mee te doen aan de presidentsverkiezingen. Er werd een nieuw filmpje gestart. Archiefbeelden, waaronder de bekende foto van Guy Lavillier met vader en grootvader op de trappen voor het ouderlijk huis in Saint-Denis. Waarom stond Christian eigenlijk niet op de foto? Chantal dacht aan de verklaring die hij zojuist had voorgelezen, waarin hij impliciet afstand nam van de denkbeelden van zijn broer. Christian was een vriend van Hotze geweest. Waarom had ze haar vader niet uitgehoord over de twee broers Lavillier? Automatisch greep ze haar mobiel en drukte op de voorkeuzetoets. Het duurde even voor de telefoon werd opgenomen.

‘Zwart.’

Na meer dan veertig jaar Frankrijk nam Hotze de telefoon nog steeds op z’n Nederlands op.

‘Hoi pap, met mij. Stoor ik je?’

‘Nee, hoor. We waren in de eh. tuin.’

Chantal geloofde er niks van. ‘Jij was toch bevriend met Christian Lavillier?’ stak ze meteen van wal voor hij over Cherbourg begon en waarom ze niet meeging.