Nacht in Parijs(43)

Onwillekeurig moest Chantal glimlachen. Pure chantage. Evelyne wist precies wat Chantal lekker vond.

‘Als je het een bezwaar vindt om naar Ivry te komen,’ vervolgde Evelyne op hetzelfde opgewekte toontje, ‘omdat je mij niet in je ouderlijk huis wilt aantreffen, of om wat voor reden dan ook, neem ik alle ingrediënten mee en kook bij jou. Je hebt toch wel een frituurpan?’

‘Nee.’

‘Die nemen we dan mee…’ – op de achtergrond klonk gesputter – ‘… of die kopen we onderweg, geen punt, mijn enige voorwaarde is dat Hotze de flessen en de frituur draagt en dat jouw lift functioneert.’

‘Nee, nee,’ riep Chantal, denkend aan de kersenboom achter het huis waar het in de zomer altijd heerlijk koel was. Bovendien was het na anderhalve dag mokken de hoogste tijd om weer normaal met Evelyne en Hotze om te gaan. ‘Ik kom naar jullie. Hoe laat?’

‘Om een uur of acht?’

‘Prima. Tot vanavond, Evelyne.’

‘Tot vanavond.’

Na het telefoongesprek voelde Chantal zich een stuk beter. Ze keek naar het scherm om te zien waar ze was gebleven. O ja, de sponsors van Romy’s theatergroep. Namen van instellingen, adressen. De meeste in Zweden en Duitsland. Eentje in Nederland. Stichting Forum in Amsterdam. Chantal klikte de link aan. Forum beijverde zich voor het stimuleren van het ‘vrije woord’. Kranten, radio- en televisiestations in landen zonder persvrijheid konden rekenen op geld, maar ook bloggers en politieke theatergroepen. Ze keek wie er in het bestuur van Forum zaten. De eerste naam waar haar oog op viel, deed haar hart overslaan. T. H. G. Greeven. Ze herkende de initialen onmiddellijk. Tom Greeven, docent politiek in Utrecht en aan de Universiteit van Amsterdam, publicist, schrijver en boegbeeld van de Nederlandse kritische journalistiek. Tom, de man met wie Chantal in een dronken bui één keer in bed was beland. Niet dat ze daar trots op was. Maar ergens in haar achterhoofd had het toch meegespeeld. Daarom had ze Naomi ’s nachts opgevangen, alsof ze iets goed te maken had. Het begin van alle ellende. Van het opgewekte gevoel van zoeven was niets meer over.



Een polderlandschap. Sloten, weilanden, koeien bakkend in de zon, nergens een plekje schaduw te bekennen. Naomi kijkt ernaar zonder dat het echt tot haar wil doordringen. Ze is gespannen. Het feit dat de man met het zwarte haar in Rotterdam is uitgestapt, doet daar niets aan af. Over een halfuurtje rijdt de Thalys het Centraal Station binnen. Tom heeft een sms’je gestuurd dat hij haar op het perron staat op te wachten. Heeft het iets te maken met het mailtje dat ze van Chantal heeft gekregen? Iets over een theatergroep die subsidie ontvangt van een stichting waar Tom in het bestuur zit. Tom zit in zoveel besturen, denkt Naomi, maar de dochter van Guy-met-de-blauwe-ogen speelt toevallig in diezelfde theatergroep. Naomi kan het verhaal nauwelijks geloven. En als het waar is, wil ze helemaal niet aan de mogelijke consequenties denken. Misschien heeft Chantal Tom wel alles verteld en komt hij haar daarom afhalen, om haar vervolgens mee te nemen naar de politie en aangifte te laten doen. Haastig neemt Naomi een slokje uit haar nieuwe waterfles. Wat zal de politie zeggen? Hoeveel straf staat er voor het niet verlenen van hulp aan iemand die voor je ogen sterft? Had ze echt geen alternatieven? Natuurlijk wel. Met haar steenkolenfrans had ze ook op straat iemand kunnen aanklampen om een ambulance te bellen. Nu is het te laat. Over twee weken loopt haar proeftijd af. Ze heeft de Parijs-special niet zomaar gekregen. Het is de ultieme test of ze, behalve dat ze een leuk snoetje heeft, ook een volwaardige redacteur kan worden. Tom heeft de baan via zijn old boys network voor haar geritseld. Hoe zal hij reageren wanneer hij hoort wat er in Parijs is gebeurd?

De Thalys duikt onder de grond. Schiphol. Vier opgewonden Japanse meisjes met rugzakken stromen de coupé binnen en gaan naast hen zitten. Gegiechel. Naomi kan het niet aanhoren en knijpt haar ogen dicht.

‘Alles goed?’ Van over de rand van haar boek – Bedrog van Joseph Finder – kijkt Sil haar grijnzend aan.

‘Ja, hoor.’ Naomi doet haar best te glimlachen. Waarom laat ze zich zo op de kast jagen? Wie is hier nou de redacteur en daarmee eindverantwoordelijk voor de hele reportage? ‘Wanneer krijg ik de foto’s?’ vraagt ze met alle autoriteit die ze kan opbrengen.

‘Donderdag.’

‘Waarom zo laat?’

‘Omdat ik morgen en overmorgen vrij ben. Zeven dagen nonstop werken geeft recht op twee dagen compensatie met behoud van atv.’

Naomi knikt. Als iemand weet wat er in de cao staat, is het Sil.

‘En de dagvergoeding buitenland geldt van zeven uur ’s ochtends tot middernacht,’ vervolgt Sil glunderend. ‘Vergeet niet om je uren te schrijven. Ook voor de avond dat je leuk voor jezelf bezig bent geweest.’