Nacht in Parijs(42)

Poes lag tevreden spinnend op tafel, in volstrekte harmonie. Jaloers-makend. Sinds ze thuis was, zat Chantal achter haar MacBook Air en zocht ze zonder een stap verder te komen het internet af. Guy Lavilliers afwezigheid tijdens het vragenuurtje in het parlement was niet onopgemerkt gebleven. Op Twitter circuleerden al de eerste grappen. Ook het persbureau AFP had het nieuwtje opgepikt en had Lavilliers fractiemedewerker Simiç om een reactie gevraagd. Deze sprak van een ‘communicatieprobleem’. Lavillier had een afspraak buiten Parijs en was onbereikbaar voor commentaar. Axel had twee mails gestuurd. De eerste met de vraag of zij meer wist over Lavilliers afwezigheid, de tweede met de mededeling dat de technische recherche de brand in de rue de Prony ging onderzoeken omdat er twijfels waren over de oorzaak van de brand. Of Chantal de zaak verder wilde volgen voor Vox. Het plezier een nieuwe opdracht te hebben, werd overschaduwd door de irritatie dat Axel achter haar rug alle sporen naliep alsof hij het verhaal niet vertrouwde. Ze stuurde hem een mailtje dat ze erachteraan zou gaan. Daarna belde ze met een paar oud-collega’s van France Inter in de hoop iets meer aan de weet te komen, maar niemand wist waarom Lavillier vanochtend niet in de Assemblée was verschenen of waar hij zich nu zou bevinden. Ze herinnerde zich de website van La Nouvelle France, waarop een agenda werd bijgehouden met werkafspraken van de gedeputeerde Guy Lavillier. De vernissage in galerie Prisma en het vragenuurtje in het parlement stonden erin. Niets over een vergadering in Zuid-Frankrijk. De komende vier weken waren nog maagdelijk blank. De eerstvolgende afspraak was eind augustus, het begin van een nieuw parlementair jaar. Op de homepage van de stichting Formosa stond een berichtje dat het kantoor tijdelijk gesloten was en men in noodgevallen contact kon opnemen met Oscar Ortola. Ze schreef het 06-nummer in haar agenda. Vervolgens deed ze een nieuwe poging om Romy Lavillier op internet te vinden, wat met behulp van trefwoorden als ‘Marokko’, ‘Essaouira’ en ‘Gaza’ een stuk eenvoudiger bleek. Romy heette Romy Bachir. Samen met Achmed Bachir leidde ze de theatergroep Al Nahda, het Arabische woord voor renaissance. Op hun drietalige website waren alle producties en plaatsen waar de groep had gespeeld terug te vinden. Gaza, Benghazi, Tunis, Alexandrië, Caïro, Ramallah. Voor een voorstelling vroeg de groep de organisatie een bedrag ‘naar vermogen’ en kost en inwoning. Een podium was niet nodig, een geluidsinstallatie en kleedkamers evenmin. Onder ‘vrienden’ waren de gebruikelijke testimonials opgenomen. Een Tunesische schrijver, die lang in ballingschap had geleefd, schreef dat Al Nahda een hoop jongeren had geïnspireerd en daarmee een belangrijke aanzet had gegeven tot de Arabische lente. Een bekende Egyptische mensenrechtenactiviste zei dat Achmed Bachirs stukken een bijdrage leverden aan een ‘vreedzame en duurzame wereld’. In haar studententijd had Chantal wel eens een voorstelling van een vormingstheatergroep bijgewoond. Ze herinnerde zich voornamelijk een hoop gebald taalgebruik en marsmuziek. Ze kon zich goed voorstellen hoe Romy bij Al Nahda terecht was gekomen. Romy was fel, strijdbaar en uitgesproken, net als haar vader, ook al vochten de twee voor totaal verschillende idealen. Waarom dook Romy na tien jaar afwezigheid plotseling op? Waarom precies een dag nadat Lavillier voor een nummertje naar de rue de Prony was gegaan?

Chantal las verder.

Achmed Bachir had een stukje geschreven waarin hij alle sponsors bedankte voor het feit dat Al Nahda ook de volgende jaren weer theater kon spelen. De lijst met weldoeners was imposant. Terwijl Chantal dichter naar het scherm boog om de namen goed te lezen, rinkelde haar mobiel.

Automatisch, zonder op het display te kijken, nam ze op. ‘Ja?’

‘Hoi, met Hotze.’

Ze slikte. ‘Dag, pap.’

‘Ik probeer je al de hele dag te bellen,’ klonk het licht verwijtend, waarop hij onmiddellijk zijn keel schraapte alsof hij zich realiseerde dat de toon fout was. ‘Je bent zeker druk aan het werk?’ vroeg hij een stuk vriendelijker.

‘Ja, heel druk.’

Er viel een ongemakkelijke stilte. Ze hoorde hem zwaar ademen, met piepende longen. Als hij zoveel bleef roken, zou het hem net zo vergaan als moeder, als opa, als oma.

‘Heb je vanavond iets te doen?’ vroeg Hotze schoorvoetend. ‘Ik eh… ik bedoel: wij wilden je graag uitnodigen en eh…’

Wat een gestuntel. Onbegrijpelijk dat Evelyne op zo iemand haar oog had laten vallen.

‘Hoi.’ Evelyne had de telefoon overgenomen. ‘Moet je horen, Chantal. Ik heb precies twee weken vakantie en ben dus precies twee weken in Parijs, maar ik vind het maar niks als we elkaar niet zien. Dus ga ik vanavond een visdiner maken. Dat betekent vooraf een warme garnalensalade met rucola en feta, en als hoofdgerecht fritto misto di mare. Bij het voorgerecht had ik gedacht aan een chablis en bij het hoofdgerecht aan een pinot gris.’