Nacht in Parijs(122)

In gebarentaal maakte de vrouw duidelijk dat Saimir en Chantal iets moesten eten. Ze keek alsof ze geen tegenspraak duldde en verdween in de keuken. De man met de vilthoed bracht hen naar de salon, waar tussen alle beeldjes en frutsels ook nog een tafeltje met een computer stond. Nadat hij het apparaat had opgestart, joeg hij de kinderen de kamer uit en verliet ook zelf het vertrek.

Saimir nam plaats achter de computer en controleerde eerst zijn mailbox. Meer dan honderd reacties, zag Chantal. Zonder ze te openen surfte hij vervolgens naar Google. ‘Bruno Marcheix’ leverde twintigduizend treffers op. In hoog tempo bekeek Saimir de eerste zestig, mopperend dat het niet de Bruno was die ze zochten. Nadat hij ‘Poitiers’ had toegevoegd, bleven er nog een kleine vierduizend treffers over.

Terwijl Saimir de hits naliep, probeerde Chantal Bruno’s 06-nummer, dat ze ook al een paar keer vanuit de auto had gebeld. Een ingeblikte vrouwenstem meldde dat het nummer momenteel niet was ingeschakeld en dat ze het later nog maar eens moest proberen. Over Saimirs schouder keek ze mee naar het scherm. Bruno Marcheix had verrassend weinig digitale sporen achtergelaten. Geen sportprestaties of andersoortige zaken die de krant hadden gehaald. Op zijn al ruim een jaar verwaarloosde Facebook-pagina stond te lezen dat hij alleen woonde en dat hij een Bruce Willis-fan was. Op de bijbehorende foto, een andere dan ze van zijn oma geleend had, keek hij al net zo onaangenaam uit zijn ogen. Ze hoorde Saimir zuchten, ongeduldig, omdat hij geen stap verder kwam. Ze moesten inderdaad naar Poitiers, dacht ze, naar Marcheix’ woning. Maar stel dat ze daar ook niets zouden vinden? Wat dan?

Ze probeerde zich Naomi’s beschrijving van de vernissage te herinneren. Galerie Prisma. In gedachten zag Chantal een grote ruimte met veel bezoekers en meisjes met dienbladen champagneglazen die zich door de drukte bewogen. Was Bruno Marcheix daar misschien aanwezig geweest? Had hij iets in een glas gedaan en dat glas vervolgens aan Guy Lavillier aangeboden? Het was een optie. Maar hoe had hij dat dan bij Christian Lavillier aangepakt? Concentreer je op de vernissage, zei ze tegen zichzelf. Terwijl Saimir vloekend tevergeefs op Google verder zocht, schoot haar het voorval te binnen. Een verwarde man. Een opstootje. Als daar nou eens foto’s van waren. Ze keek op haar horloge. Tien minuten voor vijf. Met een beetje geluk nam nog iemand de telefoon op. Ze haalde haar prepaid gsm en agenda uit haar schoudertas en zocht het nummer.

‘Met de redactie van Actief. Kan ik u helpen?’

Goddank was het een andere telefoniste dan de eerste keer.

‘Ik ben op zoek naar de fotografe die verleden week in Parijs was voor een reportage.’

‘Bedoelt u Sil Martens?’

‘Ja,’ antwoordde Chantal zonder de naam ooit van Naomi gehoord te hebben.

‘Ik verbind u door.’

‘Met Sil,’ klonk het even later.

‘Dag, met Chantal.’ Er volgde geen reactie. ‘Ik ben degene bij wie Naomi afgelopen zaterdag in Parijs de nacht heeft doorgebracht.’

‘O my god!’ reageerde de fotografe duidelijk geschokt. ‘Wat is er die nacht gebeurd?’

‘Ik eh…’

‘Heeft het iets met de moord op Naomi te maken? Ik hoorde dat ook de galeriehouder…’

‘Het is een ingewikkeld verhaal,’ onderbrak Chantal haar, ‘en ik heb nu geen tijd het uit te leggen. Ik wilde je iets vragen. Naomi heeft die zaterdagavond toch foto’s gemaakt van de vernissage?’

‘Ja.’

‘Heb jij die foto’s gezien?’

‘Nee. Ja. Dat wil zeggen ik heb ze niet gezien, maar ik weet waar ze staan.’

‘Waar?’

‘Op mijn reservecamera. Maar die heb ik thuis liggen.’ ‘De foto’s zijn dus nog niet gewist?’

‘Nee.’

‘Kun je me alle foto’s sturen die Naomi die avond heeft gemaakt?’

‘Natuurlijk,’ antwoordde de fotografe.

Chantal gaf haar e-mailadres, bedankte Sil met de belofte het later allemaal uit te leggen en verbrak de verbinding.

‘Wat was dat?’ vroeg Saimir verbaasd.

‘Dat was Nederlands.’ Chantal moest lachen toen ze zijn gezicht zag. ‘Ik ben ook tweetalig. Net als jij.’ Ze vertelde wat ze net bedacht had, waarop hij steeds enthousiaster begon te knikken. Nog even en hij zou haar misschien weer in zijn armen nemen.

‘Mama vraagt of jullie komen eten?’ Om de hoek van de deur staken twee kinderkopjes.

‘We komen eraan,’ zei Saimir.

‘Over twee minuten,’ riep Chantal terwijl ze achter de computer kroop om nog even haar mails te checken. Ze had twee berichten. ‘Jarre heeft gemaild.’ Ze zag Saimir zijn wenkbrauwen fronsen. ‘Hij weet inmiddels dat we bij elkaar zijn,’ zei ze nadat ze het bericht had geopend, ‘en vraagt of het goed met me gaat.’ Er klonk gemompel, alsof Saimir nog steeds niet overtuigd leek van de goede bedoelingen van de oud-commissaris. ‘Jarre is geschorst,’ ging ze verder. ‘De leiding van het onderzoek is overgedragen aan een zekere Renoir.’