Moord op afspraak(39)

Op woensdagmiddag om vier uur ging een rechercheur van het Zesde district, gewapend met Erin Kelleys foto, de cafés in de omgeving van Washington Square langs. Tot dusver had zijn speurtocht niets opgeleverd. Verscheidene barkeepers gaven openlijk toe dat ze Erin kenden. ‘Ze kwam af en toe langs. Soms met een man, soms voor een afspraak met iemand. Afgelopen dinsdag? Nee. Heb haar de laatste week helemaal niet gezien.’

De foto van Charles North riep geen enkele herkenning op. ‘Die heb ik nooit gezien.’

Ten slotte beweerde een barkeeper bij Eddie’s Aurora aan West 4th Street met zekerheid: ‘Ja, die vrouw was afgelopen dinsdag hier. Ik vertrok woensdagmorgen naar Florida. Ben net terug. Daardoor weet ik het zo zeker van haar afspraakje. Ik begon een praatje met haar en vertelde dat ik eindelijk de zon kon gaan opzoeken. Ze zei dat haar huid altijd verbrandde, dat dat kwam doordat ze rood haar had. Ze had met iemand afgesproken en zat ongeveer veertig minuten te wachten. Hij kwam niet opdagen. Aardig vrouwtje. Ten slotte betaalde ze haar rekening en vertrok.’

De barkeeper wist zeker dat het op dinsdag was. Ook dat ze om zeven uur was aangekomen en dat haar afspraakje niet was komen opdagen. Hij beschreef nauwkeurig de kleren die ze aan had, inclusief een ongewoon halssnoer dat uit oude Romeinse munten leek te bestaan. ‘Dat halssnoer was echt apart. Zag er kostbaar uit. Ik zei nog tegen haar dat ze het buiten maar beter kon bedekken met de kraag van haar jas.’



Via de publieke telefoon in de bar bracht de rechercheur verslag uit aan Vince d’Ambrosio.

Vince belde meteen naar Darcy, die bevestigde dat Erin een uit gouden munten bestaande halsketting had bezeten. ‘Ik dacht dat het misschien op haar was gevonden.’ Ze vertelde Vince dat Erins ring met initialen en haar horloge eveneens ontbraken.

‘Ze droeg een horloge en oorhangers toen ze werd gevonden,’ zei Vince rustig. Hij vroeg of hij naar haar toe kon komen. ‘Natuurlijk,’ antwoordde Darcy. ‘Ik werk lang door.’

Vince arriveerde bij haar kantoor met een kopie van Erins dossier van contactadvertenties. ‘We hebben al Erins paperassen grondig doorzocht en vonden een reçu voor zo’n safeloket dat vierentwintig uur per dag toegankelijk is. Erin had daar vorige week pas voor getekend. Ze vertelde de manager dat ze sieradenontwerpster was en zich niet op haar gemak voelde bij de waarde van sommige edelstenen die ze in haar flat bewaarde.’ Darcy luisterde aandachtig toen Vince haar vertelde dat Erin op dinsdagavond voor niets had gewacht. ‘Ze verliet die bar in haar eentje, rond kwart voor acht. We neigen naar de theorie dat het om een roofmoord gaat. Dinsdagavond droeg ze dat halssnoer, maar niet toen ze werd gevonden. Over de ring is ons niets bekend.’

‘Ze droeg die ring altijd,’ zei Darcy.

Vince knikte. ‘Misschien had ze het zakje met diamanten bij zich.’ Hij vroeg zich af of hij wel tot Darcy Scott doordrong. Ze zat aan haar bureau. Een lichtgele trui accentueerde de blonde strepen in haar bruine haar. Haar gelaatsuitdrukking was volkomen beheerst en haar ogen leken vandaag eerder groen dan bruin. Hij wilde haar Kelleys dossier met contactadvertenties liever niet geven, ervan overtuigd als hij was dat ze de omcirkelde advertenties zou gaan aanschrijven.

‘Darcy...’ Hij sprak nadrukkelijk, waarbij zijn stem onbewust een diepere klank kreeg. ‘Ik besef de woede die je voelt om het verlies van een vriendin als Erin. Toch smeek ik je niet op deze advertenties te reageren met een of ander waanzinnig idee dat je de man zult vinden die zichzelf Charles North noemde. We zullen alles in het werk stellen om Erins moordenaar te vinden. Maar zelfs al zou Erin niet een van zijn slachtoffers zijn, het blijft een feit dat er een seriemoordenaar is die deze advertenties gebruikt om in contact te komen met jonge vrouwen. Ik wil niet dat jij zijn volgende afspraakje wordt.’



Doug Fox had Scarsdale in het weekend niet verlaten. Hij had zich aan Susan en de kinderen gewijd, en Susan had hem aangenaam beloond voor zijn inspanningen door hem te zeggen dat ze voor de maandagmiddag een oppas had geregeld. Ze wilde gaan winkelen en stelde voor om ’s avonds uit eten te gaan in New York en samen naar huis te rijden.

Ze had hem niet verteld dat ze vóór het winkelen een afspraak had met een detectivebureau.

Doug was met haar bij San Domenico gaan eten en had zich uitgesloofd om extra charmant te zijn. Hij zei haar zelfs dat hij soms vergat hoe mooi ze was.

Susan had gelachen.

Op dinsdagavond was Doug tegen middernacht thuisgekomen. ‘Die verwenste vergaderingen!’ had hij verzucht.

Woensdagmorgen voelde hij zich veilig genoeg om Susan te zeggen dat hij met klanten uit eten zou gaan en dan net zo goed in het Gateway Hotel kon overnachten. Hij was opgelucht over het begrip dat ze toonde.