Moord op afspraak(37)

In Erins getypte brief stond:

‘Hoi, 3295. Mogelijk voldoe ik aan al je eisen. Nee, niet helemaal. Ik heb wel veel gevoel voor humor. Ik ben 28 jaar, ruim l m. 70 lang, 120 pond zwaar, en volgens mijn vrienden heel aantrekkelijk! Ik ben sieradenontwerpster, met toenemend succes. Ik kan goed skiën. Paardrijden lukt ook, mits het paard sloom en vet is. Ben dol op musea. Eigenlijk ga ik daar vaak naartoe om ideeën voor mijn sieraden op te doen. En muziek is onontbeerlijk. Hoor ik van je? Erin Kelley, 212-555-1432.’

‘U zult wel begrijpen waarom ik haar heb gebeld,’ zei Nash.

‘En u heeft haar nooit weergezien.’

‘Ik heb nooit de kans gehad.’ Michael Nash stond op. ‘Het spijt me, maar ik moet dit afbreken. Mijn eerste patiënt komt vroeger dan gebruikelijk. U kunt me hier vinden als u me nodig heeft. Mocht ik op de een of andere manier kunnen helpen, laat het me dan weten.’

‘Hoe zou u kunnen helpen, dokter?’ Vince stond op terwijl hij de vraag stelde.

Nash haalde zijn schouders op. ‘Dat weet ik niet. Het is vermoedelijk het instinctieve verlangen om een moordenaar voor het gerecht te brengen. Erin Kelley hield ontegenzeglijk van het leven en had veel te bieden. Ze was pas achtentwintig.’ Hij stak zijn hand uit. ‘U heeft geen hoge dunk van ons zielenknijpers, hè, meneer d’Ambrosio? U vindt dat neurotische, egocentrische mensen veel geld neerleggen om hier te komen klagen. Laat me u uitleggen hoe ik mijn werk zie. Beroepsmatig probeer ik hulp te bieden aan mensen die, om welke reden dan ook, dreigen af te glijden. Sommige gevallen zijn gemakkelijk. Ik ben als een badmeester die het water in gaat omdat hij iemand kopje onder ziet gaan, en die hem simpelweg terugleidt naar de veiligheid. Andere gevallen zijn veel zwaarder. Daarbij is het alsof ik een schipbreukeling probeer te redden tijdens een orkaan. Het duurt lang om bij hem in de buurt te komen en vloedgolven dwingen me achteruit te gaan. Het geeft vrij veel voldoening als het me lukt de reddingsoperatie te voltooien.’

Vince stopte Erins brief in zijn aktetas. ‘Misschien kunt u ons wel helpen, dokter. We zijn van plan de mensen op te sporen die Erin ontmoette via contactadvertenties. Zou u bereid zijn om een aantal van hen te ondervragen en uw deskundige mening te geven over wat hen beweegt?’

‘Zeer beslist.’

‘Bent u toevallig lid van het AAPL?’ Vince wist dat psychiaters die waren aangesloten bij het Amerikaanse Genootschap van Psychiatrie en Wetgeving, bijzonder kundig omsprongen met psychopaten.

‘Nee, dat ben ik niet. Maar, meneer d’Ambrosio, mijn onderzoek heeft aangetoond dat het merendeel van de mensen dat dergelijke contactadvertenties plaatst of beantwoordt, dit doet uit eenzaamheid of verveling. Andere mensen hebben wellicht boosaardiger motieven.’

Vince wendde zich af en liep naar de deur. Terwijl hij de knop omdraaide, keek hij achterom. ‘Ik zou zeggen dat dit zo was in het geval van Erin Kelley.’



Op dinsdagavond reed Charley naar de schuilplaats en ging regelrecht naar het souterrain. Hij pakte de stapel schoenendozen en zette ze boven op de vriezer. Aan iedere doos was een kaartje bevestigd, met daarop de naam van de vrouw bij wie hij hoorde. Het was natuurlijk niet zo dat hij een geheugensteuntje nodig had. Hij herinnerde zich ieder van hen tot in het kleinste detail. Bovendien had hij van allemaal, behalve van Nan, een videoband. En hij had de uitzending van Waargebeurde misdrijven over Nans dood opgenomen. Ze waren erin geslaagd een meisje te vinden dat goed op haar leek.

Hij opende Nans doos. De versleten Nike en de zwartsatijnen, met lovertjes versierde avondschoen. Hij vond die schoen nu opzichtig. Zijn smaak was sindsdien verbeterd.

Zou hij de spullen van Nan en Erin tegelijkertijd terugsturen? Zorgvuldig overwoog hij die gedachte. Het was zo’n interessante beslissing.

Nee. Als hij dat deed, zouden de politie en de pers onmiddellijk doorhebben dat hun theorie over een imitatiemoord onjuist was. Dan zouden ze weten dat één paar handen aan deze twee levens een einde had gemaakt. Misschien was het leuker om nog een tijdje met ze te spelen.

Hij zou misschien eerst Nans schoen terugsturen, en die van de eerste van de andere vrouwen. Dat was Claire geweest, twee jaar geleden. Een asblonde musicalster uit Lancaster. Ze kon zo prachtig dansen. Talentvol, echt talentvol. Haar portefeuille lag in de doos, bij haar witte sandaal en de goudkleurige dansschoen. Haar familie had nu ongetwijfeld wel afstand gedaan van haar flat. Hij zou het pakje naar het adres in Lancaster sturen.

Vervolgens zou hij om de paar dagen een volgend pakje verzenden − Janine, Marie, Sheila, Leslie, Annette, Tina, Erin. Hij zou het zo uitkienen dat ze op dertien maart allemaal waren afgeleverd. Vijftien dagen vanaf nu... Op die avond, hoe hij dat ook voor elkaar kreeg, zou Darcy hier zijn en met hem dansen.