Maxime(33)
Ik ga terug naar San Francisco. Als je dit leest zit ik al in het vliegtuig. Ik ben te laf om je dit alles rechtuit te zeggen, ik schaam me te diep, want ik weet nog geen oplossing voor ons. O liefste, haat me alsjeblieft niet. Ik haat mezelf genoeg voor ons beiden. Ik zal altijd van je blijven houden, en eens komt de dag dat we voorgoed samen kunnen zijn, als jij maar geduldig, sterk en moedig bent en mij kunt vergeven. Blijf op me wachten.
Cutter
Toen Lily de brief had gelezen, stopte ze hem in haar tas en liep trots de kamer uit. Wat moest Cutter veel van haar houden, dacht ze, om alleen te denken aan de gevolgen die de baby voor haar leven zou hebben. Was hij maar hier, dan zou ze hem vertellen dat hij zich niet hoefde te schamen. Hem haten? Waarom zou ze hem haten? Elk woord in zijn brief getuigde van zijn liefde voor haar. Begreep hij dan niet dat hun kind hen voor altijd met elkaar verbond? O ja, ze zou wachten...
Elke woensdagmiddag was er een vergadering van Zachary's belangrijkste medewerkers. De groep had geen naam en Zachary's uitgeversmaatschappij had, zoals zoveel familiebedrijven zonder aandeelhouders, geen raad van bestuur, maar Zachary koos de deelnemers aan deze bijeenkomsten altijd zeer zorgvuldig uit. Het was een ongeschreven wet dat iemand die er één keer voor was uitgenodigd, alle bijeenkomsten bleef bijwonen. In de tijdschriftenwereld, waar goede redacteuren niet zelden door de concurrentie worden weggelokt en waar elk nummer vijf maanden van tevoren op stapel wordt gezet, is geheimhouding van het hoogste belang. Daarom wachtte Zachary altijd heel lang voor hij een werknemer vroeg aan de wekelijkse vergaderingen deel te nemen.
Zelda Powers, de hoofdredactrice van Stijl, had ongeveer tachtig mensen onder zich werken, van wie een klein aantal een eigen, afgebakend vakgebied had: mode, schoonheid, accessoires, schoenen en reportages. Onder reportages vielen alle belangrijke artikelen in Stijl en een soort verzamelrubriek, genaamd 'Wist u dat?', waarin alles wat nieuw was in de wereld van film, kunst, televisie, muziek en boeken aan bod kwam. Een plaats op de redactie van 'Wist u dat?', een baan die minder betaalde dan die van eerste verkoopster in een warenhuis, was te vergelijken met de eer die te beurt viel aan de hertog van Montebello, de enige van Napoleons twaalf maarschalken die de keizer met 'jij' mocht aanspreken.
Een gewoon meisje kon zich dus niet veroorloven voor 'Wist u dat?' te werken, maar een rijk meisje zonder hersens kwam evenmin in aanmerking. Ze moest genoeg geld van zichzelf hebben om ervan te kunnen leven en bovendien bijdehand en intelligent zijn. Nieuwe redactrices werden aangenomen door de chef-redacteur, John Hemingsway, een man die intens genoot van zijn machtspositie. Hij besliste over wie er artikelen zouden verschijnen, en welke Amerikaanse man of vrouw belangrijk genoeg was voor kleurenfoto's en drieduizend woorden. Hij was ook degene die bepaalde wie maar duizend woorden en alleen een zwart-witfoto waard was, of welk onderwerp plotseling zo interessant was dat het in Stijl moest worden besproken.
In de drie formatieplaatsen op de redactie van 'Wist u dat?' wilde Hemingsway alleen ongetrouwde vrouwen hebben, goed geklede vrouwen, vrouwen die kleiner waren dan hij, vrouwen jonger dan dertig, want als ze boven de dertig waren en nog niet getrouwd, waren ze vast te neurotisch om zo hard te kunnen werken als hij van hen verlangde, en alleen vrouwen die bereid waren zo nodig 's nachts te werken, zodat ze nooit veel vriendjes konden hebben en meer aan trouwen gingen denken dan aan 'Wist u dat?'. Hoe hard ze ook werkten, ze mochten niet ambitieus zijn en niet op zijn baan uit zijn, maar wat dat betrof vertrouwde hij geen enkele vrouw.
Tientallen meisjes voldeden aan de eisen die aan deze drie banen bij Stijl gesteld werden. Twee van hen pasten geheel in Hemingsways optiek en de derde, die haar ambities niet aan de grote klok hing en dus de slimste was, zag kans lange dagen te maken en er toch nog een horde vriendjes op na te houden. Gelukkig kon Nina Stern met weinig slaap toe en ze werkte rap. Nina Stern was vijfentwintig en verreweg de oudste van alle rijke, ongetrouwde joodse meisjes die in 1958 in New York rondliepen. De mensen probeerden haar moeder al niet eens meer over dat probleem uit te horen. De vele vrienden van de familie Stern namen inmiddels aan dat er iets mis was met Nina. Zelfs de vaagste toespeling zou pijnlijk zijn en toch geen resultaat opleveren. Het arme kind kon niet eens op een verbroken verloving bogen. Waarom zou men zich ermee bemoeien als het toch niets uithaalde? Dan liever de neus gestoken in zaken waar nog enige hoop was.
Nina zelf zag het huwelijk als het einde van veel pret. Ze had bij wijze van spreken al geflirt met de dokter die haar op de wereld had geholpen, en vervolgens met ieder levend wezen dat ze tegenkwam. De enige vorm van communicatie die Nina kende was de een of andere vorm van flirten; maar als iemand haar zou hebben verweten een flirt te zijn, zou ze niet hebben begrepen waar hij het over had. Ze flirtte met kinderen, met tieners, met alle volwassenen van beiderlei kunne, met homoseksuelen, ongeacht hun voorkeur, en met elk dier dat haar pad kruiste. Ze flirtte niet met stenen, maar wel met bomen en bloemen. Haar geflirt was niet zinnelijk of romantisch, maar gewoon een instinctieve benadering van elke situatie waarin ze zich bevond. Haar geflirt was in wezen erg onschuldig en dat was de reden dat Nina Stern nooit om een man verlegen hoefde te zitten. Net zoals ze wist dat haar naam Nina was, zo wist ze dat er altijd mannen voor haar in de rij stonden, maar ze hield te veel van afwisseling om er ook maar over te piekeren zich aan één man te binden.