Inside Out(87)

Tijdens een zeldzaam moment van stilte sprak hoofdcommandant Karla ineens vanuit mijn zak. Angstige gezichten draaiden mijn kant op, en snel legde ik ze uit over de microfoon en Rileys ontvanger. Ik trok me terug in mijn kamer om het gesprek beter te kunnen horen.

‘…alweer een kapotte scanner? Dat is al de derde tijdens deze dienst. Er is iets aan de hand,’ zei de hoofdcommandant. Ze klonk boos en gefrustreerd.

‘Het kan geen sabotage zijn. De sloven mochten niet bij die scanners in de buurt komen. Ze zijn continu bewaakt door mijn mannen,’ zei een man.

Zijn stem kwam me bekend voor.

‘Waren de apparaten in zicht? Of stond er iemand op wacht buiten de voorraadkamer?’

‘Wat maakt dat uit?’ vroeg de man.

‘De sloven gebruiken de schachten om zich te verplaatsen, idioot!’

‘Hoofdcommandant, er is niemand in de schachten. De RATT’s hebben geen bewijs gevonden.’

‘Ik heb haar anders met mijn eigen ogen gezien.’ Karla’s toon was vlak, maar elk woord had een stekeltje, alsof ze maar nauwelijks haar woede kon onderdrukken.

Ze was in gesprek met Vinco, die rotzak met zijn mes.

‘Dat geloof ik wel, maar ze is er nu niet meer. Ze verstopt zich vast bij die Gebroken Man. We moeten haar uit de tent lokken,’ zei Vinco.

‘Dat heb ik al geprobeerd. Ik heb beloofd dat ik haar vriend niet zou recyclen als ze zichzelf aangaf. Maar dat heeft niet gewerkt.’

‘Misschien moeten we iemand zoeken om wie ze meer geeft,’ zei Vinco.

‘Ze heeft verder geen vrienden. Ze staat bekend als een eenling, iemand die de pest heeft aan de andere sloven. Daar kan ik haar trouwens geen ongelijk in geven.’

‘Misschien denkt ze dat je bluft, over haar vriend. Plan zijn executie. Laat hem door de onderste niveaus paraderen, op weg naar de Hakmolen, en dood hem als ze zichzelf niet aangeeft.’

‘En als ze dat wel doet?’

‘Dan neem je contact met mij op en begin ik met het verhoor.’

Ik huiverde bij zijn verlekkerde toon.

‘En wat moet ik dan met haar vriend doen?’

‘Hem in leven houden. Hij is leuk om mee te spelen.’

‘Wanneer zal ik zijn executie plannen?’

‘Vóór de bijeenkomst van het honderdste uur.’

‘Goed. Ga het maar bekendmaken, dan,’ zei Karla.

Het geluid van een deur die dichtsloeg echode uit Rileys metalen apparaatje. Ik staarde naar de klok. Uur tweeënzestig. Nog achtendertig uur om mezelf aan te geven. Alweer een deadline.

Ik voegde me bij de anderen. Ze hadden ondertussen weer twee vragen beantwoord. Nog vier te gaan.

‘Hoe was die ene ook alweer, over iets naar binnen draaien?’ vroeg Takia.

‘O, dat was nummer zes: “Hoe draai je om buiten binnen te krijgen”?’

Er volgde een discussie die dezelfde antwoorden opleverde die ik al had gevonden. Riley zat nu tussen hen in en wierp zijn eigen argumenten op tafel. Dokter Lamont leunde echter nog tegen de muur. Haar bleke gezicht stond gespannen. Ik liep naar haar toe.

‘Gaat het wel?’ vroeg ik.

Ze lachte flauwtjes. ‘Is dat niet mijn tekst?’

‘Als je net zo bleek ziet als die dame die ligt te slapen in de ziekenboeg is het een terechte vraag.’

‘Ik ben gewoon moe.’ Ze zette zich af van de muur. ‘Ik kan maar beter even gaan kijken of ze geen inwendige bloeding heeft.’ Daarna haastte ze zich de kamer uit.

Dat kon die arme vrouw er nog wel bij hebben, dacht ik. Ze had al zoveel bloed verloren, ik hoopte maar dat ze niet ook nog vanbinnen bloedde.

Het was alsof er een lamp aanging in mijn hoofd. Natuurlijk, wat stom! Ik stompte tegen de wand. Iedereen zweeg en staarde me aan.

‘Ik weet het antwoord op vraag zes!’ riep ik.

‘Houd ons dan maar niet langer in spanning,’ zei Riley.

‘Binnenstebuiten! Je draait iets binnenstebuiten om buiten binnen te krijgen.



De groep ging nog een uur door, en daarna vertrok iedereen, met tussenpauzes. We hadden de antwoorden, of in elk geval dachten we de juiste antwoorden te hebben, op zes van de acht vragen. Niet slecht. Ik zette mijn knoopmicrofoon aan en hoopte dat er iemand luisterde, zoals Jacy had beloofd. Ik meldde dat ik Logan op uur eenentachtig naar Domotors schuilplaats zou brengen en vroeg of Jacy dat wilde doorgeven, zodat Logan klaar zou staan in zijn barak. Domotors geheime kamer zou de beste plek zijn om zonder onderbreking het netwerk op te gaan, zonder Opper Cops die over Logans schouder meekeken. Ik zette het microfoontje weer uit.

Riley ging weer aan het werk, en dokter Lamont lag te rusten in haar kamer. De vermoeidheid sloeg weer toe, maar dokter Lamont had me gevraagd op de patiënten te letten terwijl zij sliep.

De patiënten leken allemaal te slapen, en ik wist niet eens of ik het wel zou merken als er iets mis was met een van hen. In elk geval was dit werk een stuk beter dan ventilatieschachten schoonmaken. Op een gegeven moment begon de vrouw die net was bevallen te kreunen, en ik haastte me erheen. Lamont had wat pijnstillers bij haar bed gelegd, voor het geval ze er meer nodig had.