In het wild(8)

Lukas vroeg: “Wat is dat voor krot?”

“We moeten zo gaan,” zei Daniël. “Anders komen we te laat bij het debat.”

De emotionele ondersteuning van Lukas had er tot dan toe uit bestaan dat hij nog een keer had geprobeerd om Daniël te huggen.

“Oké, we gaan,” zei Lukas. Hij zette zijn blikje bier op tafel. Van de zes had hij er vier leeggedronken. De andere twee stonden in de koelkast. “Ik moet alleen nog even naar het urinoir.”

Daniël ging bij de muur staan, waar de foto van Pandora’s ouderlijk huis hing. Pandora had gezegd dat ze het beter vond als ze elkaar een paar weken niet zouden zien. Daniël mocht haar ook niet bellen. Pandora zou iets van zich laten horen als ze vond dat het daar tijd voor was.

“Je moet sterk zijn,” zei Daniël hardop. Hij moest vasthouden aan wat hij geloofde: zijn liefde voor de Polen was groot, ook al dachten de Polen zelf daar anders over. Daniël wist waarin hij geloofde en hoe goed de bedoelingen van zijn feuilleton waren geweest, als hij daar maar aan bleef vasthouden, moest alles goedkomen bij het debat, ook al zouden ze hem willen verscheuren en Daniël zei hardop dat hij –

Lukas was terug van het toilet. “Ik dacht dat je wilde gaan?” vroeg hij. “Wat sta je tegen die foto te praten?”

♦

Achter in het magazijn van Darius werd wodka geserveerd. En pierogi, een Poolse deegspecialiteit. Daniël en Lukas liepen samen naar binnen. Daniël zag dat er meer dan tweehonderd Polen waren gekomen. Ze zagen er boos uit. De wodkaflessen stond niet alleen achter in het magazijn, er waren ook Polen die flessen in hun hand hadden.

“Wat een leeuwenkuil,” zei Lukas. Ze stonden in de deuropening van het magazijn.

Daniël zei dat Lukas gelijk had. Een leeuwenkuil was een goede omschrijving. Daniël deed zijn ogen dicht. Misschien zou het er anders uitzien wanneer hij ze weer opendeed.

Tien seconden later.

Daniël deed zijn ogen open. De leeuwenkuil zag er bijna hetzelfde uit. Het leek alsof er nog meer Polen bij waren gekomen en alsof ze nog bozer waren. Hij keek om naar Lukas. Die stond niet meer naast hem. Daniël kon hem nog net zien, achterin het magazijn.

Darius kwam Daniël halen. Ze liepen naar een podium. Daniël zag fotocamera’s, televisiecamera’s en mannetjes van de radio. De discussie met de Polen werd geen discussie. Daniël probeerde uit te leggen wat hij met zijn feuilleton had bedoeld, de Polen schreeuwden dat het racistisch was, en discriminerend en seksistisch bovendien. Ze wilden excuses en Daniël moest ‘verantwoording afleggen’, al werd niet duidelijk hoe en waarover hij dat precies moest doen.

Daniël bood geen excuses aan. Hij bleef geloven in zijn liefde voor de Polen. Ook al dachten de Polen daar zelf anders over.

♦

Het was bijna middernacht. Daniël had het magazijn een uur geleden verlaten. Van het podium naar de voordeur van het magazijn duurde tien minuten. Veel Poolse mannen wilden Daniël aanraken. Lukas zag hij niet meer, zelfs niet achter in de zaal. Daniël was alleen naar huis gegaan.

Het eerste glas champagne was bijna leeg. Daniël twijfelde of hij een tweede glas moest inschenken. Hij zette zijn glas op tafel en deed de computer aan.

Het was een ritueel dat Daniël iedere avond uitvoerde: bekijken hoeveel bezoekers zijn website had getrokken. Meestal waren het er meer dan honderd, nooit meer dan tweehonderd. Nu stond de teller op 31 679. Daniël schonk een tweede glas in.





6


Glamour

Bij de deur van de grote zaal in het Muziekgebouw aan het IJ hield een jongen de wacht. De toeschouwers voor de finale van de Samsung Elite Model Look mochten nog niet naar binnen. Vanavond werd uit eenentwintig kandidaten de winnares gekozen die naar de wereldwijde finale in China mocht. Onder een bank had de jongen, voor tijdens het wachten, een boek verstopt. Het was een exemplaar van, en dit is echt waar, Ulysses van James Joyce.

Aan de bar stonden mensen met interessant uitziende rode drankjes. Ze praatten over vriendjes die nu ook in het vastgoed zaten, maar dan in het bedrijf van pappie, en over de nieuwe BlackBerry – wie die niet had was een loser. De beroemdste aanwezige was Ferri Somogyi, die vroeger, of misschien wel nog steeds, in GTST speelde. Iemand omschreef de andere gasten als ‘wannabe’s’. Dat betekende dat ze niet iemand waren, maar het wel wilden worden. In dit geval betekende het dat ze hoopten op een partyfoto in het tijdschrift Jackie te komen.

Het interessant uitziende rode drankje werd achter de bar gemaakt. Het bestond uit een scheut Skyy wodka, een van de sponsors van de avond, vermengd met cranberrysap van Ocean Spray, uit een plastic pak.

De finale begon met een voorstelling van klassieke muziek op de piano. Iedere keer dat de muziek een seconde stopte, begon het publiek hoopvol te applaudisseren, maar dan bleek het langer door te gaan.