In het wild(5)
Lynn gaat op een kussen zitten, op de grond voor de stoel van Gloria. Het begint onderaan, bij haar nek. Gloria knoopt de vlechten, twee per keer, met razendsnelle vingers aan het echte haar van Lynn. Met een aansteker brandt ze het vast, zo laat het niet los. Bij elkaar duurt het ongeveer een minuut. Het gaat om misschien wel vijfhonderd vlechten.
Een uur of drie uur later, hij ging even op en neer naar huis, is Lynns verkering weer in de woonkamer om de hoek van de Dostojevskisingel. Twee straten verder zijn de Charlotte Brontëstraat en de Dickenslaan.
Gloria is trots op haar werk. Ze zegt: “Lynn heeft haar boom hair weer terug.”
5
In de leeuwenkuil
(Een moderne Bijbelvertelling)
Voor alles moet een eerste keer zijn. Dat was hoe Daniël het voor zichzelf goedpraatte. Het was heus niet het zieligste wat hij ooit had gedaan, in zijn eentje een fles champagne openmaken.
Waarom zou het een treurige activiteit zijn: één flute uit de kast pakken, uit een setje van twee dat Daniël ooit cadeau had gekregen – hij voelde niet eerder de noodzaak om ze uit de verpakking te halen – daarna het folie van de fles losmaken, de kurk met een feestelijke plop eraf knallen, één glas inschenken, de fles op tafel zetten en, zonder te proosten of het glas tegen andere glazen aan te klinken, een slok champagne nemen.
Het was iets wat je één keer in je leven moest doen, zei hij. Daniël merkte dat hij hardop tegen zichzelf praatte. Dat deed hij de laatste dagen wel vaker. Alleen keek hij nu toevallig in de spiegel terwijl hij het deed. In de spiegel zag Daniël een man die in een vrij kale kamer tegen zichzelf stond te praten, met in zijn hand een halfleeg glas champagne.
Voor alles moet een eerste keer zijn, zei hij hardop tegen zichzelf. Zoals andere mensen uit een vliegtuig wilden springen en pas op het allerlaatste moment de parachute opendoen, zo vond Daniël het vernieuwend om in zijn eentje een fles champagne open te maken. Hij had iets te vieren. Of juist niet. Daar was hij nog niet uit. De laatste paar dagen waren een zogenaamde emotional rollercoaster die nog niet was gestopt.
Later bedacht Daniël dat hij natuurlijk een piccolo had moeten nemen, in plaats van een hele fles champagne. Dit was zonde. Hij woonde alleen, hoe moest hij die fles leeg krijgen voordat de bubbels eruit waren?
Daniël was niet iemand die flessen champagne in huis had. Hij had in het algemeen niet veel in huis. De laatste keer dat bij hem alcohol werd geschonken, was een paar weken eerder. Daniël kreeg bezoek van Lukas. Vroeger ging Daniël met Lukas naar discotheken, op zoek naar vrouwen. Daar deed Daniël niet meer aan.
♦
Vijf jaar eerder.
Daniël kwam op bezoek in de stacaravan die Lukas tijdelijk bewoonde. Lukas had net in zijn eentje een fles whisky leeggedronken en zei dat ze naar het ziekenhuis moesten. Lukas dacht dat hij doodging.
Bij de Eerste Hulp duurde het zo lang voor een dokter ze kwam helpen dat Lukas niet ziek meer was. Hij was alleen nog dronken.
De dokter vroeg welke ziekte Lukas had.
Lukas antwoordde: “All I got in this world, is my word and my balls. And I don’t break ‘em for nobody.”
De dokter vroeg: “Wat?”
Lukas zei: “In this country, you gotta make the money first. Then when you get the money, you get the power. Then when you get the power, you get the women.”
“Wat?” vroeg de dokter weer. “Waarvoor bent u hier?” De dokter was kennelijk geen grote fan van de film Scarface.
Lukas zei even niets. Hij deed zijn best om de dokter indringend aan te kijken, zoals ze dat noemen.
Na een halve minuut zei de dokter: “Als u niet weet waarom u hier bent, moet ik u vragen om te vertrekken, zodat we andere patiënten kunnen helpen.”
Lukas zei: “You wanna fuck with me? Okay. You wanna play rough? Okay. Say hello to my little friend.” Hij pakte een denkbeeldig machinegeweer en deed alsof hij begon te schieten, zoals kleuters dat weleens doen.
De dokter liep weg. Een paar minuten later liepen Daniël en Lukas ook maar weg.
♦
Na het Scarface-incident hadden Daniël en Lukas elkaar niet meer gezien. Ze spraken alleen over de telefoon. De laatste keer dat ze elkaar over de telefoon hadden gesproken, zei Daniël dat Lukas naar zijn huis moest komen.
Het ging om morgenavond, hij verwachtte Lukas om zes uur. Later die avond moest Daniël ergens heen, hij wilde dat Lukas meeging voor emotionele ondersteuning. Daniël had niemand anders die hij kon vragen om mee te gaan. Hij had wel iemand, maar op deze bijeenkomst kon Daniël niet met haar verschijnen.
Toen hij binnenkwam, probeerde Lukas Daniël te huggen, zoals hij vond dat vrienden dat deden. Lukas zette zijn tas met zes blikjes bier erin op de grond en sloeg zijn armen om Daniël heen. Daniël bleef stil staan, met zijn armen naar beneden. Hij wist niet hoe hij moest huggen. Daniël wilde niet huggen.