In het wild(51)

Hij zei zachtjes: “Chinezen.” Waarom moesten winkels altijd van Chinezen zijn of Javanen of Hindoestanen en nooit van mensen die hetzelfde waren als de klanten? Naast de keukendeur was een gangetje. Aan de linkerkant was de heren-wc, rechts de dames-wc. Dino wachtte.

Toen Jennifer het gangetje in liep, trok hij haar de heren-wc in. Dino deed de deur op slot en probeerde direct Jennifers broek naar beneden te trekken, maar ze riep: “Hou op hoor.”

Dino vroeg: “O ja, je komt met me de wc in, maar ik moet niet denken dat ik je mag ballen?”

Jennifer wist niet wat ze moest zeggen.

“Je kent reverse cowgirl toch?” vroeg Dino. “Denk je dat het hier lukt?”

Dino deed de wc-bril en de klep naar beneden, en zijn broek en onderbroek ook. Hij ging bovenop de wc zitten en probeerde Jennifer zijn kant op te trekken, met haar rug naar hem toe. Volgens de analyse van Dino was Jennifer typisch een vrouw voor de reverse cowgirl en niet de andere kant op.

“Ben je gek of zo?” Jennifer praatte hard. Buiten in het gangetje konden ze het vast horen. “Wat denk je nou?”

Dino wist niet wat hij dacht. Hij wist wel wat hij wilde.

“Oké,” zei hij. En nog een keer: “Oké.” Dino vroeg: “Mag ik je bil dan even voelen? Ik zal verder niks doen.”

“Met mijn broek aan ja,” zei Jennifer. “Zo mag je hem voelen.” Ze ging met haar rug naar hem toe staan.

“Ben je serieus?” vroeg Dino. “Hoe vaak ben ik al met je geweest? Waarom niet nog een keer?”

Jennifer draaide zich om en zei: “Omdat we op de plee van de fokking Kam Yin zitten?”

Ze draaide zich weer om, deed de deur open en liep weg. Dino zat op de wc-klep. Hij keek omlaag, naar de broek die op zijn enkels hing en zei: “Fok deze shit.”

♦

Frank keek in de spiegel die achter de tafel hing. Hij zat op de hoek. Naast hem, in het midden, zat Koran en op de andere hoek Bianca. Frank had naast Bianca willen zitten, maar voordat hij het kon tegenhouden zat Koran in het midden en waren alle andere plaatsen bezet. Bianca en Frank hadden hun iPads nog voor zich liggen. Via Facebook stuurde Frank een bericht:

Dag Bianca. Beetje saai vanavond, vind je ook niet?



Lydia vertelde over haar relatie. Die was zojuist verbroken. Gideon had gisteren verteld dat hij niet verder wilde. Het was een ingewikkeld verhaal, hij had geen nieuwe vriendin, maar misschien toch weer wel, dat wist hij niet zeker, en het was een zware periode, ook met zijn werk, hij kon het allemaal even niet meer aan, Gideon had wat lucht nodig.

“Het is moeilijk.” Lydia moest bijna huilen. “Ik moet het nog een plekje geven.”

“Wat bedoelen mensen daar toch mee?” vroeg Frank. “Een plekje geven? Ik heb gezocht waar dat plekje bij mij zit, ik kan het nooit vinden.”

Frank wilde zijn beloning incasseren, maar toen hij rondkeek, ontving hij geen lach. Hij zag vier boze gezichten. En een gezicht waar inmiddels tranen op zaten.

“Wat bedoel jij daarmee?” Lydia praatte langzaam. “Je snapt toch wat ik bedoel? Ik moet het een plekje geven.”

“Ja maar waar zit dat plekje dan?” vroeg Frank. “Zit het ergens in je lichaam? Ik snap het niet.”

Hij keek op zijn iPad. Bianca had geantwoord:

Wat is er mis met jou?



“Nee,” zei Lydia. “Het zit niet in je lichaam. Weet je het echt niet?”

Frank wist: ik kan niet meer terug. Hij zat gevangen in een gesprek waarin de locatie van het plekje moest worden besproken. Hij keek in de spiegel naar Bianca. Ze keek in de spiegel terug naar Frank. Hij stuurde via Facebook:

Neuken?



Frank stond op, tikte Bianca op haar schouder en liep weg.

Een klein trapje af, schuin tegenover de bar, waren twee zwarte deuren naast elkaar. Op de ene stond een rode letter H. Op de andere: D. Frank liep naar binnen bij D en hoopte maar dat Bianca de eerste vrouw was die de deur open zou doen.

Hij had geluk. Het was Bianca, ze trok hem een toilet in en duwde Frank naar beneden. Hij moest op de wc zitten.

“Je kan de pot op,” zei ze. Die uitdrukking kende hij niet. Frank wist niet of hij het smakelijk moest vinden.

Bianca trok haar rok uit, de rest bleef aan. Frank maakte zijn broek open.

“Waarom deed je zo lullig tegen Lydia?” vroeg Bianca. Ze duwde Frank met zijn rug tegen de muur, hij moest zo veel mogelijk onderuit zitten.

“Als iemand een ervaring in een rugzakje meeneemt,” zei Bianca. “Dan vraag je toch ook niet waar dat rugzakje is?”

Frank zag hoe Bianca zich met haar rug naar hem toe draaide, met beide handen hield ze zichzelf in balans tegen de muur en ze zakte naar beneden.

“Of je hebt een emmertje dat vol zit?” vroeg Bianca. “Dat is toch ook niet een echt emmertje?”