In het wild(22)

Ik houd van rommelen met de woorden. Imperial Bedrooms is mijn kortste boek, het is dun. Met het schrijven heb ik drie jaar gespeeld. Ondertussen werkte ik aan andere projecten maar Imperial Bedrooms was er altijd. Naar alinea’s kijken en woorden veranderen, en vooral: hoe kan ik het korter maken? Kan ik dit met minder woorden doen? Ik wilde dat het boek zo minimaal en kaal mogelijk was.

Ik deed oefensessies met de stem van de verteller. Waar let hij op en waar niet op? Hoe zou hij dit verhaal vertellen? Hoe Clay het verhaal vertelt in Imperial Bedrooms zal verschillen van de manier waarop Victor Ward dat deed in Glamorama of Patrick Bateman in American Psycho of de Bret Easton Ellis uit Lunar Park. Als ik heb vastgesteld wie de verteller is, weet ik ook wat het verhaal zal zijn.”


Had u veel literaire groupies?

Hij kijkt met een blik die ze intens noemen en zegt: “Ja.”


Waren het mannen of vrouwen?

Met dezelfde intensiteit: “Allebei. Ik was jong en zag er goed uit. Het waren er vrij veel zelfs, ik had er meer gebruik van moeten maken.”


Hoe ontmoetten ze u?

“Op feesten, in discotheken, op straat, in het park of de sportschool. Overal. Mensen denken dat ik me verstopte, maar ik was gewoon op straat. Ik was naar New York verhuisd. Je kon me overal ontmoeten, ik was benaderbaar.”


Wat zegt u als mensen vragen of u homo of hetero bent?

“Dat ik terug in de kast ben. Ik heb beide antwoorden uitgeprobeerd. Nu zit ik in een fase dat ik helemaal in de kast ben. Ik vertel mensen dat ik geen homo ben en niets met ze te maken heb.”


Het kan weer veranderen?

“Misschien vanmiddag al.”


Wat is het verschil tussen mannelijke en vromvelijke groupies?

“Het woord groupies heeft een seksuele suggestie. Het gaat vaak over seks, vaak ook niet. De mannen waren meestal jongens die schrijver wilden worden. Ze wilden in de nabijheid verkeren van iemand die op jonge leeftijd het succes had gehad dat zij zelf ook graag zouden bereiken.” Hij schrikt en vraagt: “Klink ik nu als iemand die oud is? Een oude schrijver met zijn memoires. Oh, ik was een schrijver, in New York, het was 1986.”


Hoort u bij een groep?

“Ik voel me nergens bij horen. Het is eenzaam. Ik zit in mijn eentje op een planeet, in Amerika ken ik niemand die op dezelfde planeet zit. Over Chuck Palahniuk en Douglas Coupland zeggen ze dat ze op mijn planeet zitten, ik ken ze allebei goed, maar ik voel niet dat ze bij mij horen. Ik word ingedeeld in een klein wereldje in mijn eentje. Dat zeg ik niet omdat ik zo speciaal zou zijn, ze weten gewoon niet waar ze me moeten plaatsen, of ze mijn werk nu goed vinden of juist niet. Ik voel geen verbondenheid met andere Amerikaanse schrijvers, zelfs niet met die van mijn eigen generatie. Ik vind Jonathan Franzen, Michael Chabon en Jonathan Letham goede schrijvers en ik ken ze persoonlijk, maar als ik zoek naar iemand die doet wat ik doe, kan ik ze niet vinden. Het enige dat je zou kunnen zeggen is dat je twee verschillende soorten schrijvers hebt. Mensen die werken vanuit hun gevoel en schrijvers die het voor hun werk doen. James Patterson schrijft ieder jaar een boek. Ik heb er nooit een gelezen, hij is er vast goed in en hij is succesvol, maar hij heeft geen The Correcrions in zich.”


Wat moet een schrijver doen als na één boek meer boeken worden verwacht?

“Waar komen al die regels vandaan? Sommige schrijvers hebben één boek in zich. Great. Daarna gaan ze iets anders doen, huizen verkopen of een stomerij openen. Regels bestaan niet. Na het succes van mijn eerste boek voelde ik geen druk om met een nieuwe bestseller te komen. Het emotionele einde van Lunar Park – toen iedereen zei: dit is een nieuwe Bret Easton Ellis, met emoties – zorgde niet voor een verplichting om daarmee door te gaan. Ik denk dat ik tijdens het schrijven die emotionaliteit voelde, maar ik ging, boem, door naar het harde minimalisme van Imperial Bedrooms. Achter een loopbaan zit geen logica of strategie. Ik moet lachen als ik mensen hoor praten over een geplande carrière en de regels die ze moeten volgen en de boeken die ze moeten schrijven. Zo werkt het niet. Je moet niet luisteren naar mensen die regeltjes hanteren over boeken.

In Amerika bestaan geen hoge voorschotten meer, je kunt niet zeggen: ik schrijf een boek en verdien daar veel geld mee. Je kunt schrijven, maar verwacht niet er geld mee te verdienen, dat is een cruciale denkfout. Als je geld wilt hebben moet je iets anders doen. Dat werkte misschien zo in de tijden van het Empire. Maar het Empire is voorbij, we leven nu in een andere wereld, in de post-Empire tijd.”


Met het Empire bedoelt u de Verenigde Staten?

“Ja, het American Empire. Het begin van het einde was op 11 september, het evenement dat het begin van de neergang symboliseerde. We hebben een jaar of vijf geprobeerd om door te gaan zoals het daarvoor ging. Het officiële einde van het Empire was de verkiezing van Obama.”